Τα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράν και γενικότερα σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες βρέθηκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τη δολοφονία της Μάχσα Αμινί από την αστυνομία ηθών. Αρκετοί είναι εκείνοι τόσο στη χώρα μας, όσο και σε άλλες δυτικές χώρες, που εκτός από την αγανάκτησή τους για αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα δηλώνουν τυχεροί που ζουν στη χριστιανική Δύση, υποστηρίζοντας πως η καταπίεση των γυναικών είναι σύμφυτη με το Ισλάμ.
Δεν θα διαφωνήσουμε μαζί τους. Όντως, η υποτιμητική και απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες σαν να είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας – στην καλύτερη των περιπτώσεων – είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ισλαμικών χωρών. Επιπλέον, ισχύει ότι ο χριστιανισμός αναγνωρίζει και επιτρέπει περισσότερες ελευθερίες στις γυναίκες, πως δεν τις περιορίζει στο βαθμό που το κάνει το Ισλάμ. Ωστόσο, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε για τα εξής: Ο χριστιανισμός θεωρεί τις γυναίκες απόλυτα ίσες με τους άνδρες; Δεν τις υποτιμά καθόλου; Οι απόψεις της χριστιανικής Εκκλησίας όσον αφορά τις αμβλώσεις σέβονται το δικαίωμα των γυναικών να επιλέξουν τι θα κάνουν με το σώμα τους ή τις αντιμετωπίζουν σαν παραγωγική μηχανή; Οι διάφοροι «εκπρόσωποι» του Θεού, που βγαίνουν κατά καιρούς και εξαπολύουν σεξιστικά κηρύγματα εναντίον των γυναικών, δεν τις αντιμετωπίζουν ως υποδεέστερες;
Επίσης, υποστηρίζουν πολλοί – και συμφωνούμε – πως η μαντίλα (η λεγόμενη χιτζάμπ) αποτελεί μια μορφή σκλαβιάς για τις γυναίκες, αφού δεν τις επιτρέπει να δείξουν το πρόσωπό τους, τα μαλλιά τους, το χαμόγελό τους, να εκφραστούν με τον τρόπο που θα ήθελαν. Ωστόσο, όταν οι Χριστιανοταλιμπάν προσκυνούν τις παντόφλες του Αγίου Παϊσίου ή ένα κάστανο που είχε ευλογήσει πριν από 27χρόνια ή ξαπλώνουν για να περάσει από πάνω τους το σκήνωμα του Αγίου Γεράσιμου, αυτό δεν είναι μια μορφή σκλαβιάς; Μια μορφή υποτέλειας;
Αν οι Χριστιανοταλιμπάν νιώθουν καλά να πιστεύουν πως αυτό είναι περισσότερο αξιοπρεπές από τη μαντίλα που φοράνε στο Ιράν, εμείς δεν θα τους το χαλάσουμε. Όντως, μπορεί να είναι έτσι, ωστόσο αν μείνουμε μόνο σε αυτό, θα χάσουμε τη μεγάλη εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο και οι δύο θρησκείες αντιμετωπίζουν τις γυναίκες και τον ρόλο τους στην κοινωνία.
Σημειώνεται ότι η κοινωνική τάξη της γυναίκας (αν είναι πλούσια ή όχι) παίζει πολλές φορές τον δικό της ρόλο στον τρόπο που θα συμπεριφερθεί αντίστοιχα η αστυνομία ηθών στο Ιράν ή ένας Μητροπολίτης στη χριστιανική Δύση απέναντί της. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να έχουμε πλήρη εικόνα για την πίστη που πρεσβεύουν ορισμένοι ένθεν κακείθεν.
