Μια από τις σπουδαιότερες φωνές του λαϊκού μας τραγουδιού έφυγε από τη ζωή στις 23 Φεβρουαρίου 1957.
Σήμερα κλείνουν 67 χρόνια χωρίς την ανεπανάληπτη Μαρίκα Νίνου (1918-1957). Κι όμως, η φωνή της Μαρίκας Νίνου συνεχίζει να ταξιδεύει και να μας ταξιδεύει ακόμα. Ακολουθούν τρία τραγούδια με τη συγκλονιστική φωνή της.
Η Μαρίκα Νίνου, αρμένικης καταγωγής, γεννήθηκε το 1922 πάνω στο βαπόρι Ευαγγελίστρια που έφερνε τη μητέρα της, τις δύο αδερφές της και τον οκτάχρονο αδερφό της Μπαρκέβ Αταμιάν, από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευαγγελία Αταμιάν, όνομα που της έδωσε ο καπετάνιος της Ευαγγελίστριας.
Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Κοκκινιά και στα 7 της γράφτηκε στο Αρμένικο σχολείο, όπου με παρότρυνση του δασκάλου της άρχισε να μαθαίνει μαντολίνο, ενώ συμμετείχε και στη σχολική χορωδία.
Το 1939, στα δεκαεπτά της χρόνια, παντρεύτηκε τον Αρμένη Χάικ Μεσροπιάν, κλειδαράς στο επάγγελμα, με τον οποίο απέκτησε τον γιό της Οβανές. Το 1943 χώρισε και λίγο αργότερα η Ευαγγελία γνωρίζει τον ακροβάτη Νίνο (Νίκο) Νικολαΐδη με τον οποίο εμφανίζεται ως καλλιτεχνικό ζευγάρι ακροβατικών με το όνομα Ντούο Νίνο. Λίγο αργότερα παντρεύονται. Στο σχήμα τους εντάσσουν και τον μικρό Οβανές και έτσι μετονομάζονται σε Δυόμισι Νίνο.
Η μάνα του Νίνο, της έδωσε το όνομα Μαρίκα επειδή της θύμιζε τη Μαρίκα Κοτοπούλη και από το όνομα του άντρα της η Ευαγγελία Αταμιάν ονομάζεται και έτσι έγινε γνωστή: Μαρίκα Νίνου.
Σε μια από τις εμφανίσεις της στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας, την είδε ο Πέτρος Κυριακός, γνωστός θεατράνθρωπος την εποχής, που τη συνέστησε στον Μανώλη Χιώτη με τον οποίο ηχογράφησε Ιούνη του 1948 δυο τραγούδια, το «Ώρες σε κρυφοκοιτάζω» και το «Θα στο πω το μυστικό μου».
Τον Οκτώβρη του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την ανέβασε στο πάλκο για πρώτη φορά, στο κέντρο «Φλόριντα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Δίπλα του η Μαρίκα έμαθε όλα τα μυστικά της τέχνης κι απέκτησε φανατικό κοινό.
Το Νοέμβρη του 1948 η Μαρίκα Νίνου έκανε δίσκο με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και το 1949 η Νίνου πρωτοείπε σε δίσκους τραγούδια του Γιώργου Μητσάκη
Η συνεργασία όμως που έμελλε να είναι καθοριστική τόσο για την καριέρα της όσο και για τη ζωή της ήταν με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Τον γνώρισε το 1949 όταν εκείνος έψαχνε αντικαταστάτρια για την Σωτηρία Μπέλλου στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός». Τα τσαλίμια της φωνής της τον εμπνέουν και γίνεται η μούσα του.
Γράφει τραγούδια αποκλειστικά για εκείνη, που τα απογειώνει με την ερμηνεία της, όπως τη «Σεράχ», «Τα καβουράκια», το «Απόψε κάνεις μπαμ» ή το «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα;» -αυτό το τραγούδι της το έγραψε αναγγέλλοντάς της τον χωρισμό τους. Λέγεται πως όταν η Νίνου πήρε στα χέρια της τους στίχους ξέσπασε σε κλάματα. Τελικά σε μια συγκλονιστική ηχογράφηση αποτύπωσε όλη την πορεία τους, κάνοντας το συγκεκριμένο τραγούδι έναν ύμνο στους έρωτες που χάθηκαν.
Για χρόνια ο Τσιτσάνης και η Νίνου συνεργάζονταν στενά, κι ένας θυελλώδης έρωτας γεννήθηκε ανάμεσά τους, παρόλο που ήταν κι δυο παντρεμένοι. Εκείνη όμως ήθελε να έχει την αποκλειστικότητα και του ζητούσε να μην δίνει τραγούδια σε καμία άλλη. Προσπαθούσε συνέχεια να περνάει όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε μαζί τους για να τον έχει μόνο δικό της. Αυτή η στάση της βέβαια δεν άρεσε καθόλου ούτε στην Μπέλλου ούτε στη Σεβάς Χανούμ.
Η σχέση της με τον Τσιτσάνη άρχισε να έχει πρόβλημα, και μετά από ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη το 1951 όπου εκείνος σε μια κρίση ζήλιας έκανε ένα σύντομο δεσμό με μια ντόπια πριγκίπισσα, οι δρόμοι τους χώρισαν. Η Μαρίκα πήγε στην Αμερική, όπου τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη για δύο χρόνια.
Είχε ήδη υποβληθεί στην Αθήνα σε επέμβαση καθώς διαγνώστηκε με καρκίνο στη μήτρα, αλλά στην Αμερική παρουσίασε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε αμέσως στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους.
Πέθανε, σε ηλικία μόλις 35 ετών, στις 23 Φλεβάρη 1957.
