Παλικάρια και παλικαρίνες, κρατάτε λίγο το θυμό σας, ελέγξτε τα συναισθήματά σας και προπαντός αποφύγετε τις γενικεύσεις.
Ενα θέλω να σας πω. Παλικαράδες δεν βγάζει μόνο η Κρήτη. Ή πιο σωστά, δεν βγάζει περισσότερους η Κρήτη από ότι η υπόλοιπη Ελλάδα. Οι παλικαράδες και οι τραμπουκολεβέντες ενδημούν σε όλες τις περιοχές της χώρας μας, και στις ”κλειστές κοινωνίες” της επαρχίες και στις ”πιο ανοιχτές” (τρομάρα μας) των αστικών κέντρων.
Εμείς, οι γονείς πρώτοι απ’ όλους βάζουμε το θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο θα χτιστεί η παλικαροσύνη, και αρσενικού και θηλυκού γένους, ας μην το ξεχνάμε. Εμείς, που στα παιδιά μας βλέπουμε συγκεντρωμένα όλα τα προτερήματα του κόσμου και στα ξένα παιδιά όλα τα ελαττώματα, που τους δίνουμε πάντα δίκιο, που από τη μια τα υπερπροστατεύουμε για να μην πληγωθούν και από την άλλη τα σπρώχνουμε σε ανταγωνισμούς εξουθενωτικούς χωρίς να εξετάζουμε αν τους αντέχει το σώμα και η ψυχή τους.
Και μετά έρχεται το άκρως ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα, ο θάνατος του διπλανού σου είναι η δική σου ζωή, τα ατέλειωτα φροντιστήρια, η καταπίεση, η έλλειψη προοπτικής και διεξόδου, το άγχος του χρόνου, οι κακοί εκπαιδευτικού αλλά και οι καλοί που δεν προλαβαίνουν να πουν καμιά κουβέντα παραπάνω με το μαθητή τους γιατί το φροντιστήριο περιμένει, η ύλη πρέπει να βγει, το παιδί θέλει εικοσάρια και όχι συμβουλές- αυτή είναι η παραγγελιά των γονιών.
Το ”καμάρι” μας, το βλαστάρι μας, τι χαρισματικό παιδί έκανα- όλα εικοσάρια τα έχει, θα περάσει το λιγότερο στην ιατρική (και τελικά περνάει με το ζόρι σε κάποια λιγότερο φανταχτερή σχολή και αρχίζει ένα ιδιότυπο ενδοοικογενειακό μπούλινγκ).
Εμείς, εμείς, εμείς. Που βλέπουμε τα παιδιά μας σας μια ”δεύτερη ευκαιρία” πραγματοποίησης των απραγματοποίητων δικών μας φιλοδοξιών, που πιέζουμε αφόρητα τα παιδιά μας, γιατί η δική τους επιτυχία ή ”επιτυχία” βοηθά στη δική μας κοινωνική ανέλιξη.
Εμείς. Παγιδευμένοι στα κελεύσματα μιας άκρως ανταγωνιστικής κοινωνίας, που αμείβει μόνο τις πρωτιές της στιγμής, χωρίς να εξετάζει ποτέ που καταλήγουν σε ”βάθος χρόνου” οι ”πρώτοι”. Που περιφρονεί τη μεθοδική δουλειά, που απορρίπτει τις νέες ιδέες, αν αυτές απαιτούν μόχθο και πολύ δουλειά για να κάνουν καρπούς.
Εμείς. Που θεωρούμε μέγιστη επιτυχία το να πετύχουν τα παιδιά μας στη Νομική και στην Ιατρική, γνωρίζοντας καλά ότι μόλις τελειώσουν τη σχολή τους είτε θα μείνουν άνεργα είτε θα ξενιτευτούν. Που τα νεοφιλελεύθερα μοντέλα ”ανάπτυξης”, τα οποία κατέστρεψαν την παραγωγική βάση της χώρας, πέτυχαν τελικά να μας κάνουν να μισούμε τη χειρωνακτική εργασία, να περιφρονούμε τον τίμιο ιδρώτα του εργαζόμενου και να προσκυνούμε τα λαμόγια και τους αεριτζήδες.
Παλικάρια και παλικαρίνες, γνώρισα μια μάνα που έκανε αναφορά στην Επιθεώρηση ζητώντας να διωχθεί η δασκάλα γιατί σημείωνε τα λάθη του παιδιού της με κόκκινο στυλό, με συνέπεια να το… πληγώνει.
Μια άλλη μάνα αποκαλούσε, ξεχειλίζοντας από καμάρι, το πεντάχρονο γιόκα της ”πουτσαρά μου” και του δίδασκε τη δύναμη που του δίνει το τσουτσούνι του έναντι του άλλου φύλου που δεν διαθέτει παρόμοιο τσουτσούνι.
Κι ένας πατέρας που έδινε το κλειδί του αυτοκινήτου του στο 13χρονο βλαστάρι του, το οποίο παρέσυρε και σκότωσε ένα κοριτσάκι οδηγώντας με το πηγούνι του να φτάνει μόλις στο τιμόνι. Κι όχι μόνο αυτό. Είχε πιει κιόλας, απεφάνθη η αστυνομία.
Κι ένα εφτάχρονο αγόρι που ένα καλοκαίρι σε μια παραλία ήρθε και έπεσε με το μηχανάκι που του είχαν αγοράσει οι γονείς του πάνω στο αυτοκίνητό μου. Ευτυχώς το παιδάκι δεν χτύπησε, αλλά ο πατέρας του που έπινε τσίπουρα σε παρακείμενο τσιπουράδικο όρμησε εναντίον μου. Με έσωσε το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να με κατηγορήσει ότι το αυτοκίνητο βρισκόταν εν κινήσει, γιατί απλούστατα εγώ καθόμουν στη θέση του συνοδηγού και διάβαζα ένα βιβλίο, καθώς από εκείνη τη μεριά υπήρχε σκιά, περιμένοντας τους δικούς μου να τελειώσουν το μπάνιο τους.
Γνώρισα κι έναν άλλον γονιό που τάιζε το παιδί του με αναβολικά για να πρωτεύσει στις αθλητικές του επιδόσεις.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί είμαι και εγώ γονιός και η οικογένειά μου ένοιωσε το μπούλινγκ στο πετσί της. Γιατί γνώρισα αδιάφορους εκπαιδευτικούς, κακούς εκπαιδευτικούς, αλλά και εκπαιδευτικούς που τιμούν την ιδιότητά τους και στην κυριολεξία σώζουν πολλά παιδιά από την περιθωριοποίηση, το μαρασμό, την απελπισία και ότι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά για την ίδια τη ζωή τους.
Σαν γονιός σίγουρα έχω κάνει λάθη. Αλλά ποτέ δεν ένοιωσα ότι έχω ένα χαρισματικό παιδί, ούτε πολύ περισσότερο έδωσα στο παιδί μου να καταλάβει κάτι τέτοιο (κακώς χρησιμοποιώ τον ενικό, γιατί σε όλη αυτή τη δύσκολη διαδρομή προς την κοινωνικοποίηση και την ενηλικίωση υπήρχε μια μάνα με όλη τη σημασία της λέξης). Ως μεγαλύτερη επιτυχία μου θεωρώ ότι στα παιδικά της πάρτι η κόρη μου καλούσε πάντα και τα αλβανάκια του σχολείου της, με δική της πρωτοβουλία και όχι με δική μας παρέμβαση. Εμείς- εγώ και η μάνα του- απλώς φροντίζαμε να αντιμετωπίσουμε τη δυσφορία (ναι τη δυσφορία) κάποιων άλλων γονιών που δεν ήθελαν τα αλβανάκια να ακούνε καθισμένα πλάι- πλάι με τα δικά τους βλαστάρια τις ιστορίες του κλόουν που πάντα καλούσαμε.
Λεβέντες και λεβέντισσες, η λεβεντιά και η αντρειοσύνη δεν μετριούνται με τη δύναμη της γροθιάς, αλλά ούτε με τη θρασύτητα της γλώσσας ή την επιδεξιότητα να πατάμε τον άλλον στο λαιμό.
Η λεβεντιά και η αντρειοσύνη είναι ατομικές ιδιότητες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λεβέντες της φακής συγκροτούν συμμορίες όχι για να χτυπηθούν με άλλες ισοδύναμες συμμορίες, αλλά για να χτυπήσουν τον αδύναμο. Το μπούλινγκ στα σχολεία το ασκούν πολυμελείς ομάδες με θύματα μοναχικά παιδιά, με πραγματικές ή κατασκευασμένες ιδιαιτερότητες. Οι χρυσαυγίτες μαζευόντουσαν κατά δεκάδες για να χτυπήσουν έναν Πακιστανό, για να σπάσουν μια βιτρίνα. Για να δολοφονήσουν τον Φύσσα κινητοποιήθηκαν όλες οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά.
Πριν κάμποσα χρόνια- μου διηγήθηκε φίλη δασκάλα- μια μαμά εισέβαλε στο γραφείο της. Μαμά υψηλής μόρφωσης, επιστημόνισσα, μέλος της καλής κοινωνίας.
-Είναι καλή μαθήτρια η κόρη μου;
-Ναι, καλή είναι.
-Πολύ καλή;
-Ναι, πολύ καλή.
-Είναι η καλύτερη όλων;
-Αυτό δεν σε αφορά…
-Δεν με αφορά; Τι λες μωρέ; άφρισε η επιστημόνισσα. Δεν με αφορά να μάθω αν η κόρη μου είναι η καλύτερη μαθήτρια;
-Όχι δεν σε αφορά. Αυτό που σε αφορά, στο είπα. Η κόρη σου είναι πολύ καλή μαθήτρια. Τίποτε άλλο. Το τι κάνουν τα άλλα παιδιά είναι υπόθεση δική μου και του κάθε γονιού χωριστά…
Περιττό να πω ότι η δασκάλα στο τσακ γλύτωσε τη μετάθεση από το κεφαλοχώρι που ήταν σε ένα απόμερο χωριουδάκι με 5-6 μαθητές όλους κι όλους.
Και κάτι ακόμη.
Μια δασκάλα γρήγορα αντιλήφθηκε ότι 3-4 παιδιά της έκτης είχαν βάλει στο στόχο έναν- δυο μικρούς της πρώτης. Τους κάλεσε αμέσως και ενώπιον όλης της τάξης τους έβγαλε στη σέντρα. Θα τους χτύπαγε στο φιλότιμο.
-Δεν μου λέτε εσείς, είστε άντρες δυνατοί και θαρραλέοι;
-Ναι, κυρία, αποκριθήκαν με καμάρι.
– Κρίμα, δεν το δείχνετε.
-Γιατί κυρία;
-Γιατί οι δυνατοί για να δείξουν τη δύναμή τους τα βάζουν με ακόμη πιο δυνατούς από αυτούς ή τουλάχιστον με ισοδύναμους. Όχι με πιτσιρίκια, όπως κάνετε εσείς. Ο Ολυμπιακός δείχνει ότι είναι μεγάλη ομάδα όταν κερδίζει τον Παναθηναϊκό όχι όταν βάζει τέσσερα γκολ στο Φωστήρα…
Κόκκαλο οι μεγάλοι. Και η ηρεμία επανήλθε στο σχολείο…
