Ούτε η απόφαση της Ευρωπαϊκή Κεντρικής Τράπεζας για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την «ποσοτική χαλάρωση», ούτε οι ασφυκτικές πιέσεις των «εταίρων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια «ταπεινωτική» προσαρμογή της κυβέρνησης στις απαιτήσεις τους, είναι «κεραυνός εν αιθρία».
Αυτές λοιπόν οι αναμενόμενες εξελίξεις, οφείλονται εν πολλοίς στη δεδομένη απόφαση των δανειστών να «τιμωρήσουν» τη χώρα για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της, αλλά και την πρόθεση τους να καταστήσουν την Ελλάδα παράδειγμα για το τι θα πάθει οποιαδήποτε άλλη χώρα βρεθεί στην ίδια θέση.
Πρέπει όμως να σημειώσουμε και την αντιφατικότητα των κυβερνητικών αντιδράσεων. Από τη μια, η κυβέρνηση διαμαρτύρεται για την σκληρότητα των συνομιλητών της, ενώ απ΄ την άλλη διαμηνύει ότι σ΄ αυτή τη διαπραγμάτευση δεν πρόκειται να θέσει εν αμφιβόλω τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη. Όμως, καλώς, ή κακώς, τους όρους και τις προϋποθέσεις για την παραμονή στη ζώνη του κοινού νομίσματος τους αποφασίζουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η κυβέρνηση της Γερμανίας κ.ά.
Υπό την έννοια αυτή, η κυβερνητική τακτική μοιάζει με απόπειρα να ισορροπήσει πατώντας σε δύο βάρκες, εγχείρημα το οποίο ουδέποτε απέβη υπέρ του αποπειρωμένου…
