Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την εξουσία, η οποία έντρομη και παγωμένη το παρακολουθεί δίχως να μπορεί να αντιδράσει. Τόσο φοβερό και ανίκητο είναι αυτό το φάντασμα. Εκείνο που τρομάζει περισσότερο είναι το περιεχόμενό του. Φτερά και πούπουλα. Χιλιάδες πούπουλα που ίπτανται στην ατμόσφαιρα όταν το βαμβακερό σώμα του φαντάσματος ανοίγει και εξαπολύει την επίθεσή του.
Οι αυλικοί της εξουσίας κάθισαν και σκέφτηκαν πως θα το αντιμετωπίσουν. Οι πιο πιστοί αυλικοί, εκείνοι που ξέρουν καλύτερα πώς να χειρίζονται δύσκολες καταστάσεις και ασύμμετρες απειλές είπαν πως αν τρέξουν να φύγουν το τέρας θα κυνηγήσει, αν επιτεθούν το τέρας θα αντεπιτεθεί, αλλά αν το χαϊδέψουν τότε το τέρας θα μετατραπεί σε ήσυχο και άκακο κουτάβι. Ετσι, λοιπόν το κολάκεψαν, το έβγαλαν φωτογραφίες, του πήραν συνέντευξη, το έβγαλαν στην τηλεόραση για να νιώσει σπουδαίο και σημαντικό. Και ω του θαύματος δεν υπάρχει πια τέρας…
Είναι μόνο κάτι μαξιλάρια παραγεμισμένα με πούπουλα. Και όταν το ξανασκέφτηκαν πιο ψύχραιμα και ώριμα είπαν «τι μπορούν να μας κάνουν μερικές δεκάδες φουσκωμένα με αέρα μαξιλάρια; Ασε που μπορεί και να μας βολεύουν;». Αποφάσισαν, λοιπόν, να υιοθετήσουν το τέρας και να του φτιάξουν κοινό να το παρατηρεί και να λέει «μα τι ωραίο, τι χαριτωμένο, τι ανάλαφρο που είναι!». Αλλά είχαν ξεχάσει να του δώσουν έναν λόγο ύπαρξης. Έναν στόχο ζωής για να είναι «πιασάρικη» η παρουσία του. Και το βρήκαν… Το τέρας, που δεν είναι πια τέρας, θα είναι κατά της βίας. Ποιάς βίας; Ετσι γενικά…
Ετσι, λοιπόν, για όσους δεν το ξέρατε εκτός από το ξεκολάτε τσίχλες από τα παγκάκια και να φοράτε πουλόβερ στα δέντρα μαζί με τους «ατενίστας» για να νιώθετε ότι παρεμβαίνετε κοινωνικά, μπορείτε, επίσης, να πετάτε μαξιλάρια στις πλατείες – μαξιλάρια ύπνου, καναπέ, κεντημένα της γιαγιάς – για να νομίζετε ότι παλεύετε κατά της βίας. Το έκαναν και στη Νέα Υόρκη και πέτυχε. Το έφεραν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και αποτέλεσε φοβερή είδηση. Ποιο; Ο μαξιλαροπόλεμος. Αντί δηλαδή να κάθεται κανείς στον καναπέ με τις πυτζάμες, απομονωμένος, αποβλακωμένος, αποχαυνωμένος και πάνω στην πλήξη του να αρχίσει να πετάει μαξιλάρια, ας μεταφέρει τον καναπέ στις πλατείες και να πετάει μαξιλάρια στις πλατείες και μάλιστα με στόχο! Μα την αλήθεια είναι πολύ βολικό αυτό… Γυρίζει σπίτι του αποκαμωμένος από τον αγώνα κατά της βίας… γενικά. Και ικανοποιημένος που χάιδεψε τον ατομισμό του καθώς τον έβαλε να συναντηθεί με κάτι λίγες δεκάδες ακόμα ατομισμούς που βαυκαλίζονται ότι παρεμβαίνουν στα κοινωνικά δρώμενα.
Μόνο μην ποτέ τολμήσει κανείς να ζητήσει κανένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, κανένα μισθό μεγαλύτερο, καμιά δουλεία κανονική, κανένα σχολείο που να μορφώνει, κανένα νοσοκομείο που να γιατρεύει. Αυτό θα ήταν «βία». Και σε αυτή την περίπτωση οι αυλοκόλακες της εξουσίας θα είναι αμείλικτοι.
Γι’ αυτό είπαν «ας γεμίζουμε τον τόπο με αέρα, πούπουλα και μαξιλαρίστας με μυαλό κότας για να έχουμε σίγουρο ότι δεν θα κινδυνέψουμε από κανένα πραγματικό φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…»
Αλλά, όσο να πεις ο κοπανιστός αέρας, κοπανιστός είναι, δεν είναι ανατρεπτικός.
