Αηδία, θλίψη, θυμός, όλα μαζί, ανακατωμένα, ήταν τα συναισθήματα παρακολουθώντας τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, που δίνουν και τον τόνο σ αυτές τις συζητήσεις. Ωστόσο διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ακόμα τεράστια αποθέματα θράσους, υποκρισίας και βαθύτατης υποτίμησης του «απλού» ανθρώπου.
Αναρωτιέται κανείς, ρωτάμε και σας: Τι σχέση έχει αυτό το καραγκιοζλίκι στη Βουλή, με τον άνθρωπο που ξυπνάει κάθε μέρα αλαφιασμένος, για να πάει στη δουλιά του (αν είναι τυχερός και έχει ακόμη), γονατισμένος οικονομικά, ναυαγός σε έναν ωκεανό φόρων, υποχρεώσεων, χρεών, ανασφάλειας και φόβου για το αύριο;
Τι σχέση έχουν αυτοί, οι πρωταγωνιστές της κοινοβουλευτικής κοροϊδίας, με τον άνθρωπο που βλέπει η κάθε μέρα να είναι χειρότερη από την προηγούμενη, κι όμως, βάζει κάτω το κεφάλι και δίνει την άνιση μάχη για να ζήσει την οικογένεια, τα παιδιά του;
Αλήθεια, ζουν στον ίδιο κόσμο αυτοί που ανακάλυψαν χθες, για μια ακόμη φορά (την πεντακοσιοστή;), τη διαφθορά, τη βρωμιά, την αδικία, με αυτούς που, ανεβαίνοντας τον καθημερινό Γολγοθά τους, υφίστανται όλα τα παραπάνω;
Ζουν στον ίδιο κόσμο αυτοί που χθες στη Βουλή, υποτιμώντας την νοημοσύνη του κόσμου, ψηφίζουν από κοινού μνημόνια και μετά πλακώνονται για να αποδείξουν ότι η διαφορά τους κρέμεται από κάποιον… Παπασταύρου, με αυτούς που αφού έπαθαν όσα έπαθαν, μαθαίνουν τώρα ότι τα χειρότερα έρχονται;
Τα ερωτήματα είναι, φυσικά, «ρητορικά». Είμαστε όμως σίγουροι για τις απαντήσεις που θα δώσουμε; Και, κυρίως, πως θα τις δώσουμε;
