Χιλιάδες λαού και νεολαίας κατέκλυσαν το πάρκο «Αντ. Τρίτσης» την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή».
Ήταν μια τεράστια συγκέντρωση διεκδίκησης και αλληλεγγύης. Από την πρώτη μέρα η ροή του κόσμου ήταν ατέλειωτη, προμηνύοντας για το τι θα ακολουθήσει τις επόμενες μέρες.
Τον πρώτο λόγο τον είχαν και πάλι χιλιάδες νέοι και νέες, μαθητές και μαθήτριες -ιδιαίτερα από τις γειτονιές των δυτικών συνοικιών- φοιτητές και φοιτήτριες, νέοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών. Το πρωί συναντήθηκαν στα απεργιακά συλλαλητήρια ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα, το απόγευμα και το βράδυ στο 49ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή».
Χιλιάδες έσμιξαν σε όλους τους χώρους του Φεστιβάλ… Στις συζητήσεις, που διεξάγονταν σχεδόν ταυτόχρονα σε τέσσερα στέκια. Στις μουσικές σκηνές, που είχαν να δώσουν την απάντηση σε κάθε γούστο. Στις εκθέσεις, όπως την κεντρική για τα 50 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, που προσέλκυσε από νωρίς το ενδιαφέρον, με τις οργανωμένες ξεναγήσεις να διαδέχονται η μια την άλλη. Στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής». Και βέβαια στην «πολιτεία» της «Λαϊκής Συσπείρωσης», που γίνεται «τοπόσημο» στον χώρο του 49ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή».
“Εκ μέρους της ορχήστρας. Όλη μέρα μια διαδήλωση” – Συναυλία για τον αντιδικτατορικό αγώνα
«Εκ μέρους της ορχήστρας. Όλη μέρα μια διαδήλωση. Το πρωί στο Σύνταγμα και τώρα, εδώ, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Όλοι εμείς οι μουσικοί δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε από αυτή τη μεγάλη βραδιά αλληλεγγύης και διεκδίκησης…».
Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε το κοινό που έχει γεμίσει την Κεντρική Σκηνή ο μαέστρος και ενορχηστρωτής του αφιερώματος, Γιάννης Παπαζαχαριακης.
Η έναρξη των συναυλιών της Κεντρικής Σκηνής δόθηκε με το αφιέρωμα για το αντιδικτατορικό τραγούδι τιμώντας και με αυτόν τον τρόπο η ΚΝΕ τα 50 χρόνια από το ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, τιμώντας τους δημιουργούς που με το έργο τους και τη ζωή τους έκαναν πράξη τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη…
«Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να είναι μόνο με το έργο του κοντά στον λαό, αλλά ακόμα και με την ίδια τη ζωή του. Να βρίσκεται πάντα στο πλευρό του λαού. Και όταν ο λαός χαίρεται και όταν ο λαός πονάει. Εκεί που παλεύει, που ματώνει, που φυλακίζεται, εκεί που νικάει. Να μην ξεχωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του εργαζόμενου, τη ζωή του πρωτοπόρου λαϊκού αγωνιστή. Αυτή η στάση δυναμώνει τον λαό. Δυναμώνει, όμως, ακόμα πιο πολύ τον ίδιο τον καλλιτέχνη και ανανεώνει την Τέχνη».
Και ο λόγος δόθηκε στο τραγούδι, το τραγούδι που «άνθισε» στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας και έδωσε δύναμη, κουράγιο, διέξοδο σε όσους στέναζαν και πάλευαν, το τραγούδι που συντρόφευσε και συντροφεύει τους αγώνες που έδωσε και δίνει ο λαός μας και η νεολαία.
Ο σπουδαίος Κρητικός μουσικός, Βασίλης Σκουλλάς ανέβηκε πρώτος στη σκηνή ερμηνεύοντας τραγούδια που «ξυπνούν τις αναμνήσεις των παλαιότερων και μαθαίνουν τους νέους». Ηδη από τα πρώτα τραγούδια ο κόσμος που είχε γεμίσει την Κεντρική Σκηνή έσμιξε τη φωνή του, που συγκίνησε ερμηνεύοντας το «Πότε θα κάμει ξάστερια», το τραγούδι λάβαρο που εμωύχωνε τους «ελεύθερους πολιορκημένους» φοιτητές ανάμεσα στα συνθήματα για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη.
Και το «χθές» ενώθηκε με το «σήμερα» όταν τη θέση τους πήραν στη Σκηνή δύο νέες, ταλαντούχες φωνές, η Μυρτώ Βασιλείου και ο Γιάννης Διονυσίου. «Ευχαριστώ την ΚΝΕ για την πρόσκλησή της στο Φεστιβάλ και ειδικά το συγκεκριμένο που είναι αφιερωμένο σε συνανθρώπους μας που υποφέρουν» σημείωσε η Μ. Βασιλείου βεβαιώνοντας, ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο». Με τη σειρά του ο Γ. Διονυσίου ευχήθηκε καλή συνέχεια και δύναμη στους αγώνες ερμηνεύοντας ορισμένα από τα πλέον εμβληματικά τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, όπως το «Είμαστε δυο» που έγραψε στη διάρκεια της δικτατορίας κάτω από τη μύτη των χωροφυλάκων και στάλθηκε με πολλές προφυλάξεις «έξω» για να ακουστεί.
Καταχειροκροτούμενος ανέβηκε στη σκηνή ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνεύοντας δύο από τα αλληγορικά τραγούδια του Μ. Λοΐζου σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, «Αχ χελιδόνι μου» και «Λιόντας». Ανάφερε ότι είναι πολύ συγκινημένος που δίνει στο συγκεκριμένο αφιέρωμα θυμίζοντας ότι και εκείνος ξεκίνησε στα χρόνια της δικτατορίας. Και ο Λοΐζος έδωσε τη θέση του στον Κουγιουμτζή και στη συνέχεια στον Θεοδωράκη, «τον Μίκη, τον δάσκαλο όλων μας που μας άνοιξε τον δρόμο για να δούμε τη ζωή διαφορετικά». «Σώπα που να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες… Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» μας θύμιζε τραγουδώντας δυνατά μαζί με τους χιλιάδες που είχαν κατακλύσει την Κεντρική Σκηνή.
Τελευταία ανέβηκε στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη, η φωνή που έχει συνδεθεί όσο καμιά άλλη με εκείνα τα χρόνια και με τα τραγούδια του αγώνα. Το θερμό χειροκρότημα ήταν και ένα ελάχιστο «ευχαριστώ» για την πολύτιμη προσφορά της. Οπως ανάφερε, άλλη μια χρονιά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ που βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων της νεολαίας, του αύριο, ενώ σημείωσε ότι και η ίδια, όπως και όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες συνάδελφοί της είναι συγκινημένοι που η ΚΝΕ δίνει χώρο στον Πολιτισμό, την ποίηση, το ποιοτικό τραγούδι. Με την εμβληματική φωνή της ταξίδεψε τον κόσμο στα τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, αλλά και του Ζ. Λιβανελί θυμίζοντάς μας… «βάλτε όλοι σκοπό να αλλάξει ο καιρός». Μαζί της στη σκηνή ανέβηκε και η νεαρή Ελενα Καρτελιά εντυπωσιάζοντας με τη φωνή της.
Ενα αφιέρωμα που σκόρπισε ανάταση, πλούτισε τον νου και την καρδιά με τραγούδια που χτυπούν ακόμα δυνατά στις καρδιές, στις διαδηλώσεις, στους αγώνες μας. Τώρα είναι δικός μας αυτός ο δρόμος…
Ξεσήκωσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Με τον «Κουρσάρο», ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου εμφανίστηκε στην κατάμεστη Κεντρική Σκηνή!
«Καλώς βρεθήκαμε για 49η φορά!» τα πρώτα λόγια του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και ακολούθησε ο «Τσε» και η φωτογραφία του, από αυτές που κρατούν οι φοιτητές στις καρδιές τους…
ΠΗΓΗ: 902.gr
