Ο πατέρας της «Ανθρώπινης φωνής», των «Τρομερών γονιών», αλλά και πλήθος άλλων έργων στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Ζαν Κοκτώ, ήταν ένας από τους πιο πολυσχιδείς καλλιτέχνες του μεσοπολέμου, μέλος της γαλλικής πρωτοπορίας. Επιδόθηκε στην ανάπλαση και υπερρεαλιστική ερμηνεία των ελληνικών μύθων (Ορφέας, Αντιγόνη, Οιδίποδας, κ.ά.).
Γεννήθηκε στο Μαιζόν-Λαφίτ, κοντά στο Παρίσι, το 1889 και πέθανε, στις 11 Οκτωβρίου 1963, σε ηλικία 74 ετών. Ήταν γιος εύπορου Παριζιάνου συμβολαιογράφου.
Διακρίθηκε στην ποίηση, το μυθιστόρημα, το σενάριο και το θέατρο, αλλά και στη ζωγραφική. Δημοσίευσε την πρώτη συλλογή ποιημάτων του «Το λυχνάρι του Αλαντίν» το 1909. Ακολουθούν οι ποιητικές συλλογές: «Ο άστατος πρίγκηπας» (1910), «Ο χορός του Σοφοκλέους» (1912) και το «Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας» (1919). Έγραψε επίσης και μυθιστορήματα όπως «Θωμάς ο απατεώνας», «Τα τρομερά παιδιά».
Στο θέατρο άρχισε την καριέρα του το 1923 με τους “Νεόνυμφους του Πύργου του Άιφελ». Ακολούθησαν «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1924), «Ορφέα« (1927), «Αντιγόνη» (λιμπρέτο, στην όπερα του Χόνεγκερ) και «Οιδίποδας τύραννος» (λιμπρέτο στην όπερα – ορατόριο του Στραβίνσκι) το 1928, «Ανθρώπινη φωνή» (1930), «Ολέθρια μηχανή», «Τρομεροί γονείς», κ.ά
Επηρεασμένος από το σουρεαλιστικό κίνημα και τους πρωτοπόρους της αφηρημένης τέχνης στη ζωγραφική και τη γλυπτική, ο Κοκτώ πειραματίστηκε και μετέφερε τις τάσεις της εποχής του και στο θέατρο, όπως στην «Παρέλαση», σε σκηνικά Πικάσο και «Το Βόδι πάνω στη Στέγη», σε σκηνικά Ντυφύ.
Δεν περιορίστηκε όμως, στη συγγραφή των έργων του. Πήρε ενεργό μέρος και ως ηθοποιός, παραγωγός, σκηνογράφος. Έγραψε για μιούζικαλ, τσίρκο, κινηματογραφικές ταινίες (όπως «Η ωραία και το κτήνος», 1946).
Κινηματογραφικές ταινίες που υπέγραψε: «Το αίμα του ποιητή», «Αιώνιοι ερασταί», «Η πεντάμορφη και το τέρας», «Δικέφαλος αετός», «Τρομεροί γονείς», «Ορφέας και Ευρυδίκη», «Η διαθήκη του Ορφέα».
Η Έλλη Λαμπέτη, στην «Ανρώπινη φωνή» του Κοκτώ
