Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Ενας συμβιβασμός σαράντα ετών…

  Το τι έγινε στις 24 Ιουλίου του 1974, πιθανόν δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ποιοι συμμετείχαν στις διαβουλεύσεις και..

  Το τι έγινε στις 24 Ιουλίου του 1974, πιθανόν δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ποιοι συμμετείχαν στις διαβουλεύσεις και πως κατέληξαν στο σχήμα της λεγόμενης «μεταπολίτευσης»; Με ποιους όρους και υπό ποιες προϋποθέσεις ελήφθησαν οι αποφάσεις; Τι αποφεύχθηκε, τι επιδιώχθηκε και τι κερδήθηκε εκείνη τη μέρα, που σήμερα γιορτάζεται σαν «Ημέρα της Δημοκρατίας»; Παρά το γεγονός ότι έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά, παρά το ότι έχουν μιλήσει και έχουν γράψει πολλοί εκ των πρωταγωνιστών εκείνων των ημερών και παρά τον όγκο των επισήμων εγγράφων που είδαν το φως, υπάρχουν ακόμα αρκετές σκοτεινές πτυχές, στις οποίες ελπίζουμε να ρίξουν φως οι ιστορικοί του μέλλοντος. Παραδείγματος χάριν ενώ οι περισσότεροι ομιλούν περί μιας διαπραγμάτευσης μεταξύ της χούντας, την οποία εκπροσωπούσε η στρατιωτική ηγεσία και ο Γκιζίκης, και της ηγεσίας του πολιτικού κόσμου (πλην ΚΚΕ), φαίνεται ότι καθοριστικής σημασίας ήταν η παρέμβαση του αμερικάνικου παράγοντα. Πως μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η προαναγγελία της «μεταπολίτευσης» από τον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος στις 22 Ιουλίου (δύο μέρες πριν) είχε δηλώσει: «Ενδεχομένως αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα πραγματοποιείται πολιτική αλλαγή»! Εν πάση περιπτώσει, από τα μέχρι στιγμής γνωστά στοιχεία, προκύπτει το συμπέρασμα ότι η «μεταπολίτευση», που άρχισε στις 24 Ιουλίου 1974, ήταν το προϊόν ενός συμβιβασμού. Στο συμβιβασμό αυτό πήραν μέρος η χούντα και η ηγεσία του αστικού πολιτικού κόσμου, υπό τη στενή επίβλεψη των ΗΠΑ. Ο συμβιβασμός επιδιώχθηκε την ώρα που τα τουρκικά στρατεύματα επέλαυναν στην Κύπρο, η Ελλάδα (όσο και αν αυτό προκαλεί αντιρρήσεις) είχε ηττηθεί στρατιωτικά, η χούντα είχε καταρρεύσει και μαζί με αυτήν το κράτος. Την ίδια ώρα όμως, έξω από τους τέσσερις τοίχους όπου διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις, υπήρχε ένας λαός ο οποίος καθολικά απαιτούσε την άμεση έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και το άμεσο κλείσιμο των αμερικάνικων βάσεων, εξαιτίας το ρόλου του αμερικανονατοϊκού παράγοντα στην εγκαθίδρυση της επτάχρονης στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας στην Ελλάδα αλλά και της συμβολής του στο έγκλημα κατά της Κύπρου. Υπήρχε ένας λαός που έδειχνε ότι δεν ικανοποιείται με μια επιστροφή σ΄ αυτό που γνώριζε ως κοινοβουλευτική δημοκρατία ως τον Απρίλιο του 1967. Η ριζοσπαστικοποίηση σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, ως αποτέλεσμα και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ήταν φανερή. Ο συμβιβασμός της 24ης Ιουλίου μεταξύ χούντας, αστικού πολιτικού κόσμου, υπό την αιγίδα των «συμμάχων», έπρεπε να διασφαλίζει την παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, να αποτρέπει το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία, να «νομιμοποιεί» το αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής (δηλαδή τη διχοτόμηση που ήταν πάγια επιδίωξη και των «συμμάχων») και να διασφαλίζει την ομαλή μετάβαση στο καθεστώς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χωρίς αναταράξεις και περιπέτειες για το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν συμβεί και έχουν αλλάξει πολλά και ο χαρακτήρας του συμβιβασμού της 24ης Ιουλίου του 1974 ήταν καθοριστικός για την πορεία των πραγμάτων στη χώρα μας. Αν λοιπόν θέλει κανείς να μιλήσει για το «τέλος της μεταπολίτευσης» πρέπει να μιλήσει και για την κατάλυση αυτού του συμβιβασμού, αλλιώς η συζήτηση είναι άνευ περιεχομένου. Κοιτάξτε, λοιπόν που αποσκοπούν αυτοί που σήμερα μιλούν για το «τέλος της μεταπολίτευσης» εννοώντας μόνο την ανάγκη αλλαγής του διαχειριστικού μοντέλου. Ομολογημένοι στόχοι τους είναι η διατήρηση και ενίσχυση εκείνου του συμβιβασμού, σε όλες τις επί μέρους πλευρές του, είτε αυτές αφορούν στην ανάγκη παραμονής της χώρας στις «ευρωατλαντικές» δομές, η συνδιαχείριση του Αιγαίου (πάντα υπό την εποπτεία του αμερικανονατοϊκού παράγοντα), η καλυμμένη διχοτόμηση της Κύπρου και βέβαια η διαιώνιση (δια πυρός και σιδήρου) του κοινωνικοοικονομικού καθεστώτος. Αυτόν το νέο συμβιβασμό θέλουν, όσοι μιλούν για το «τέλος της μεταπολίτευσης», εννοώντας κυρίως το τέλος του δικομματικού συστήματος.      

Απόψεις