«Καζάνι που βράζει», θυμίζουν αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα αλλά και σε μια σειρά χώρες- περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένες- που βρίσκονται στις 5 Ηπείρους του πλανήτη γη. Στην ακόρεστη δίψα τους για ακόμη μεγαλύτερη κέρδη και υπερκέρδη, τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές, εντείνουν την επίθεση τους- οικονομική και πολιτική- σε βάρος των λαών των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς με μέτρα που οδηγούν στην συρρίκνωση τόσο τα λαϊκά εισοδήματα όσο και την κατάργηση δημοκρατικών ελευθεριών και άλλων κατακτήσεων των εργαζομένων στις 5 Ηπείρους της γης. Σ’ αυτή την επίθεση, οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια έχουν την αμέριστη στήριξη των αστικών πολιτικών κομμάτων (ανεξαρτήτως αν είναι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση) και όσων υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους και φροντίζουν να συμβάλουν στη μεγιστοποίηση των καπιταλιστικών κερδών και υπερκερδών.
Του λόγου το αληθές, βεβαιώνει και η καθημερινή ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών από τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, διαδίκτυο κλπ), που καταγράφουν αναζωπύρωση των απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων ανά τον κόσμο καθώς επίσης και το άναμμα νέων εστιών πολέμου σε μια σειρά χώρες, που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.
Το «μικρόβιο» των απεργιακών κινητοποιήσεων
Συνέπεια της βάρβαρης επίθεσης στα λαϊκά εισοδήματα, τα δικαιώματα αλλά και τις δημοκρατικές ελευθερίες των λαών, είναι και η ταχύτατη εξάπλωση του «μικροβίου» των απεργιακών και άλλων λαϊκών κινητοποιήσεων και συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, στο σύνολο των χωρών μελών της ΕΕ! Ανάμεσα στις χώρες, που η αυξανόμενη λαϊκή δυσφορία εκδηλώνεται και με μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, περιλαμβάνονται οι πλουσιότερες χώρες μέλη της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο κλπ). Ενδεικτικά, αναφέρουμε:
1) Τη Γερμανία (ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ). Αυτές τις ημέρες που η κυβέρνηση Μέρκελ ετοιμαζόταν να γιορτάσει την 25η επέτειο επανένωσης της Γερμανίας με τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας- με φιέστες για την κατάργηση του τείχους στο Βερολίνο που παραπέμπει στη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες της Ανατ. Ευρώπης- παρέλυσαν οι σιδηροδρομικές μεταφορές λόγο της μαζικής συμμετοχής των μηχανοδηγών απεργιακή κινητοποίηση που προκήρυξε το συνδικάτο τους. Με την απεργία αυτή, οι μηχανοδηγοί των σιδηροδρομικών μεταφορών της Γερμανίας, διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς 5%, που για μια δεκαετία οι κυβερνώντες τους είχαν «παγώσει», προκειμένου να εξασφαλίζουν αυξημένη κερδοφορία στην γερμανική εταιρία σιδηροδρόμων «Ντόιτσε Μπαχ».
2) Τη γειτονική Ιταλία, όπου χτες πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η γενική απεργία. Με τη μαζική συμμετοχή τους στην απεργία, που προκήρυξαν τα ιταλικά συνδικάτα, οι εργαζόμενοι της Ιταλίας εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο πάγωμα μισθών και διεκδίκησαν Συλλογικές Συμβάσεις που θα προασπίζονται τα συμφέροντά τους.
3) Το Βέλγιο, έδρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου πριν λίγες μέρες, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, έδωσαν μαζικό παρών στη μεγάλη απεργία και διαδήλωση που οργάνωσαν τα συνδικάτα τους. Με τη μαζική συμμετοχή του στην απεργία και διαδήλωση, διαμαρτυρήθηκαν, για την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου που οδηγούν τα κυβερνητικά μέτρα (αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώσεις στους μισθούς, χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων, μείωση των επιδομάτων ανεργίας και νέες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες), την ίδια ώρα που η βελγική κυβέρνηση- όπως συμβαίνει στην Ελλάδα- ενισχύει το μεγάλο κεφάλαιο με μείωση των εργοδοτικών εισφορών και διεύρυνση των φορολογικών ελαφρύνσεων.
4) Μεγάλες κινητοποιήσεις, εκδηλώθηκαν τις τελευταίες μέρες και στη Γαλλία (2η ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ), στην Ουγγαρία και άλλες χώρες της ΕΕ. Οι αγρότες της Γαλλίας ξεσηκώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους, επειδή η γαλλική κυβέρνηση τους κάλεσε να πληρώσουν περισσότερους φόρους, σε μια περίοδο που οι τιμές των προϊόντων τους συνεχίζουν να κατρακυλούν. Στην Ουγγαρία, τις κινητοποιήσεις προκάλεσε η απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει τη φορολογία στους χρήστες του διαδικτύου (internet), την οποία όμως αναγκάστηκε να πάρει πίσω, μετά τις ογκώδεις διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των φορολογουμένων.
Από τις παραπάνω ειδήσεις, προκύπτει με σαφήνεια το εξής συμπέρασμα. Βάρβαρη επίθεση στο βιοτικό τους επίπεδα και άλλες (μακροχρόνιες και με αίμα) κατακτήσεις, από φιλομονοπωλιακές πολιτικές που εφαρμόζονται προς όφελος των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, δεν υφίστανται μόνο οι εργαζόμενοι των φτωχότερων χωρών της ΕΕ (όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Κύπρος κλπ) που υπέγραψαν «Μνημόνια» με πρόσχημα τη … «σωτηρία» των οικονομιών τους. Την ίδια, περίπου επίθεση, δέχτηκαν ή θα δεχτούν και οι εργαζόμενοι των πλουσιότερων χωρών μελών της ΕΕ, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία κλπ, οι κυβερνήσεις των οποίων εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές, ενώ δεν έχουν υπογράψει Μνημόνια ούτε έχουν βάλει πάνω από το κεφάλι τους τις διάφορες «τρόϊκες» (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ)!
Η ΕΕ λειτουργεί ως «συλλογικός καπιταλιστής»
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενεργώντας ως «συλλογικός καπιταλιστής», ψηφίζει νόμους και κανονισμούς που υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις των χωρών μελών της να προσαρμόσουν το σύνολο των πολιτικών τους, στην κατεύθυνση ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» της ΕΕ και άρα την μεγιστοποίηση των κερδών και κερδών του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου (πολυεθνικών επιχειρήσεων και μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων). Στα πλαίσια αυτά, εντάσσονται και όλα τα μέτρα που πάρθηκαν στην Ελλάδα- και όχι μόνο- όπως ο σφαγιασμός σε μισθούς, σε συντάξεις, σε δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, ανεργία κλπ), παράλληλα με την αύξηση της φορολογίας για τους εργαζόμενους και τη διεύρυνση των φορολογικών προνομίων και ενίσχυση των επιδοτήσεων επιχορηγήσεων στο μεγάλο κεφάλαιο. Με τα μέτρα αυτά, που αργά ή γρήγορα θα τα δούμε να εφαρμόζονται σε ολόκληρη την ΕΕ, το διευθυντήριο των Βρυξελλών φιλοδοξεί να στηρίξει τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές και μονοπώλια, ώστε να επικρατήσουν και να αναδειχτούν νικητές στο αγώνα δρόμου για το ξαναμοίρασμα των αγορών που διεξάγουν με τις αμερικανικές και άλλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και μονοπωλιακούς ομίλους.
Ένα πρώτο αποτέλεσμα της σύγκρουσης, μεταξύ επιχειρηματικών κολοσσών για την επιβίωσή τους και την ενίσχυση των κερδών τους με τη διεύρυνση του μεριδίου στις αγορές, είναι η έξαρση της φτώχειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Μια μικρή, αλλά αποκαλυπτική εικόνα, για τις συνέπειες που είχε η οικονομική κρίση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, μας δίνουν και τα στοιχεία της Eurostat, που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα. Ανάμεσα στις συνέπειες που είχε η διαμάχη μεταξύ των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και άλλων χωρών του κόσμου (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ρωσία κλπ), ήταν (εκτός από την καταστροφή παραγωγικού δυναμικού) και η κατακόρυφη αύξηση των ανθρώπων που βρέθηκαν να ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, από το 2008 μέχρι και το τέλος του 2013, ο αριθμός των επίσημα φτωχών στις 28 χώρες μέλη της ΕΕ, αυξήθηκε πάνω από 7 εκατομμύρια. Έτσι, στο τέλος του 2013, το 24,5% του πληθυσμού της ΕΕ (περίπου 123,5 εκατομμύρια άνθρωποι) ζούσαν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας, από 23,1% (ή 116,5 εκατ. άτομα) που ήταν το ποσοστό των φτωχών το 2008.
Η παγκόσμια ιστορία, όμως, μας διδάσκει πως η διαμάχη μεταξύ επιχειρηματικών κολοσσών για την μεγιστοποίηση των κερδών τους με την ένταση της εκμετάλλευσης (των εργαζομένων ή και ολόκληρων χωρών), έχει ολέθριες συνέπειες. Αυτό συμβαίνει όταν αυτή η διαμάχη μεταξύ πολυεθνικών και επιχειρηματικών κολοσσών, μετατρέπεται σε αγώνα δρόμου για την απόκτηση νέων αγορών ακόμη και με πολεμικές συγκρούσεις οι οποίες αποσκοπούν- και συνήθως καταλήγουν- στο ξαναμοίρασμα του κόσμου με αλλαγές των συνόρων.
Διδάγματα για τις ολέθριες συνέπειες από τη διαμάχη των κεφαλαιοκρατών για το ξαναμοίρασμα των αγορών και του κόσμου, προσφέρουν τόσο ο Α’ όσο και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που στοίχισαν– εκτός από τις τεράστιες καταστροφές στην παραγωγή, τις υποδομές, το περιβάλλον κλπ- πάνω από 75 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές (19,5 εκατομμύρια ο Α’ και τουλάχιστον 55,5 εκατομμύρια ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος).
Δυστυχώς, μετά τις μεγάλες ανατροπές που σημειώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ΄80- όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωσης και ανατράπηκε το σοσιαλιστικό σύστημα, σε όλες τις χώρες της Ανατ. Ευρώπης- οι κεφαλαιοκράτες πέρασαν στην αντεπίθεση, Από τότε μέχρι σήμερα, ενισχύουν την κυριαρχία της τάξης τους, ξηλώνοντας βίαια τόσο δικαιώματα και κατακτήσεων των εργαζομένων (8ωρο, κατώτατοι μισθοί, όσα συμβόλιζε στις Δυτικές χώρες το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» κλπ) που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες στη διάρκεια των τελευταίων 200 ετών όσο και με ενέργειες που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.
Το πράσινο φως για τη νέα επίθεση στις λαϊκές κατακτήσεις, δόθηκε ουσιαστικά με τη νίκη της αντεπανάστασης στην Σοβιετική Ένωση και την ταυτόχρονη αναβάθμιση του ρόλου του ΝΑΤΟ. Χωρίς το αντίβαρο της ΕΣΣΔ στη διεθνή πολιτική σκακιέρα, ο ιμπεριαλισμός- με επικεφαλής τις ΗΠΑ και συνεπικουρούμενος από τις κυβερνήσεις άλλων χωρών της πυραμίδας, λιγότερο ή περισσότερο εξαρτημένων- πέρασε στην αντεπίθεση, βάζοντας σε εφαρμογή το περίφημο δόγμα της “Νέας Τάξης Πραγμάτων” που είχε εξαγγείλει ο τότε πρόεδρος Μπους. Η περιβόητη αυτή νέα τάξη αντικατόπτριζε ουσιαστικά την κοινή συνισταμένη της στρατηγικής των αστικών τάξεων στο δυτικό κόσμο, που ήταν να δρέψουν τους “καρπούς” της αντεπανάστασης, να επεκταθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του κεφαλαίου σε νέες περιοχές, να βρεθούν νέοι φυσικοί πόροι και νέο φτηνό εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση.
Ξαναμοιράζουν τον κόσμο
Χαρακτηριστικά δείγματα γραφής, αυτής της νέας τάξης πραγμάτων και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αποτελούν η βαρβαρότητα των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, απέναντι στους εργαζόμενους καθώς όσους αντιστάθηκαν στις εγκληματικές ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Στα πλαίσια αυτά, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, άρχισε να εντείνεται η διαμάχη των οικονομικά ισχυρών (πολυεθνικών και κυβερνήσεων που υπηρετούν τα συμφέροντά τους) για το ξαναμοίρασμα των αγορών ακόμη και με αλλαγές των συνόρων, επιβεβαιώντας τον Κλαούζεβιτς που έλεγε ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της κρατικής πολιτικής με άλλα μέσα». Στα πλαίσια αυτών των προσπαθειών για το ξαναμοίρασμα των αγορών με μέτρα και πολιτικές που συχνά οδηγούν και σε αλλαγές των συνόρων:
-
Το Γενάρη του 1991 αρχίζουν αεροπορικοί βομβαρδισμοί σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ιράκ, από τις ΗΠΑ που είχαν αποσπάσει σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ. Η αμερικανική κυβέρνηση είχε τεθεί ως επικεφαλής 30 χωρών μελών του ΝΑΤΟ, της ΕΕ κλπ- οι οποίες μετείχαν στον πόλεμο του Κόλπου- με στόχο να απελευθερώσουν ένα τμήμα του Κουβέιτ που είχε καταληφθεί από στρατιωτικές δυνάμεις του Ιράκ.
-
Το Μάρτη του 1999 (σε συνέχεια του εμφυλίου πολέμου που προκάλεσαν το 1992 στη Βοσνία- Ερζεγοβίνη), στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, προχωρούν στο ματοκύλισμα το λαού της Σερβίας και άλλων δημοκρατιών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Μετά από 78 ημέρες ανελέητων βομβαρδισμών που οδήγησαν στην ισοπέδωση της πρωτεύουσας (Βελιγράδι) και άλλων επίμαχων πόλεων, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας που την αποτελούσαν (Σερβία, Βοσνία- Ερζεγοβίνη, Κροατία, Σλοβενία, ΠΓΔΜ και Μαυροβούνιο) διαλύεται και παύει να υφίσταται ως Ομόσπονδο κράτος.
-
Το 2001, οι ΗΠΑ κηρύσσουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, με τη συνδρομή της Βρετανίας και άλλων «συμμάχων» της Αμερικής (χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και ΕΕ).
-
Το Μάρτη του 2003, μετά από σχετική εντολή του αμερικανού πρόεδρο Τζ. Μπους του νεότερου και την ανοχή του ΟΗΕ, στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ με τη συνδρομή της Μεγάλης Βρετανίας, εισβάλουν ξανά στο Ιράκ, με πρόσχημα ότι το Ιράκ και κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ήταν μια κατηγορία που επινοήθηκε από τον πρόεδρο της κυβέρνησης των ΗΠΑ, προκειμένου να περάσουν κάτω από τον έλεγχο των αμερικανικών πολυεθνικών τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στο έδαφος του Ιράκ.
Στην ίδια λογική του «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη», εντάσσεται και το αιματοκύλισμα των λαών, που προκλήθηκε σε χώρες της Μέσης Ανατολής (Υεμένη, Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ κλπ) και της Ευρασίας (Ρωσία, Γεωργία, Ουκρανία κλπ) με στρατιωτικές επεμβάσεις που εκδηλώθηκαν από τους ισχυρούς της γης στο διάστημα της τελευταίας 5ετίας. Οι περισσότερες, αν όχι όλες από αυτές τις επεμβάσεις και εστίες πολέμου, προκλήθηκαν από τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων ή μεγάλων καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ- ΕΕ- Ρωσία κλπ), στη μεταξύ τους διαμάχη για το ξαναμοίρασμα των αγορών (υπέρ των δικών τους πολυεθνικών). Και είναι ολοφάνερο, πως όσο οι οικονομικά ισχυροί δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους στο ξαναμοίρασμα των αγορών, τόσο θα συνεχίζεται το αιματοκύλισμα των πολεμικών συγκρούσεων στην Ουκρανία, τη Συρία, το Ιράκ κλπ, χωρίς να αποκλείεται το άναμμα νέων εστιών πολέμου σε άλλες χώρες, από τις οποίες δεν εξαιρούνται ούτε η Ελλάδα ούτε η Κύπρος.
Θεωρώντας πάντα επίκαιρο το ρητό που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια, σύμφωνα με το οποίο «όσο λιγότερο νοιάζεσαι για την πολιτική, τόσο περισσότερο ανοίγεις την όρεξη του κάθε τυχοδιώκτη να σου περάσει τις αλυσίδες», αναρωτιέμαι:
Μέχρι πότε οι λαοί, θα παραμένουν, αδιάφοροι, ανεκτικοί απέναντι σε εκείνους που- με τις πολιτικές τις οποίες υπαγορεύουν ή εφαρμόζουν- συμβάλουν στη ραγδαία αύξηση της πείνας, της φτώχειας, της αδικίας και της κοινωνικής εξαθλίωσης;
Πόσο αίμα πρέπει ακόμη να χυθεί, μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς, ότι η ρίζα του κακού τόσο για την φτώχεια και κοινωνική εξαθλίωση όσο και οι πόλεμοι (ψυχροί ή θερμοί) είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού και της τάξης των κεφαλαιοκρατών που στηρίζει- επειδή κερδίζει- από το συγκεκριμένο σύστημα;
Πότε οι εργαζόμενοι δουλειάς θα συνειδητοποιήσουν τη μεγάλη δύναμή τους, ώστε να πουν το μεγάλο «φτάνει πια» στην εκμετάλλευση που υφίστανται αλλά και να διεκδικήσουν, το μερίδιο που τους αναλογεί από τους καρπούς του μόχθου τους με τη δυναμική συμμετοχής τους στους μεγάλους αγώνες για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Βλέποντας τη «θεία υπομονή» των ανθρώπων, αναρωτιέμαι που είναι «η θεία οργή τους»;
