Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ τάχθηκε την Τρίτη εναντίον «κάθε προκατάληψης» απέναντι στη νέα κυβέρνηση της Αυστρίας υπό τον συντηρητικό καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς, που θα συγκυβερνήσει με τους φασίστες, μέλη του Κόμματος της «Ελευθερίας της Αυστρίας» (FPÖ).
«Ο στόχος μου δεν είναι να κάνω το παραμικρό σχόλιο για την κυβέρνηση που σχηματίστηκε. (…) Είμαι εναντίον κάθε προκατάληψης», δήλωσε ο Γιούνκερ έπειτα από μια συνάντηση στις Βρυξέλλες με τον Κουρτς. Καμιά έκπληξη δεν μας προκαλεί φυσικά η τοποθέτηση του προέδρου της Κομισιόν.
Στη «δημοκρατική» ΕΕ των κυβερνήσεων του κεφαλαίου χωράνε και οι φασιστές. Αρκεί να γίνεται η δουλειά. Να εφαρμόζονται τα αντιλαϊκά μέτρα, να προωθούνται οι πολιτικές στήριξης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, να στηρίζονται οι ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις της λυκοσυμμαχίας.
Το φασιστικό, νεοΝΑΖΙστικό κόμμα της Αυστρίας, στην νέα κυβέρνηση θα κατέχει το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Εξωτερικών και το υπουργείο Άμυνας. Με τους υπουργούς αυτής της κυβέρνησης, οι οποίοι προωθούν και ασπάζονται τη φασιστική ιδεολογία, θα συνδιαλέγονται οι υπουργοί των κρατών μελών και θα συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες.
Αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού όπως ευθαρσώς δήλωσε ο Γιούνκερ: «Αυτή η κυβέρνηση πήρε θέση πολύ καθαρά υπέρ της Ευρώπης κι αυτό είναι που μετράει για εμένα»! Φυσικά για την Ευρώπη των μονοπωλίων και του ξεζουμίσματος των λαών της, δεν χωρούν …ευαισθησίες. Και οι φασίστες χωράνε.
«Θα κρίνουμε την αυστριακή κυβέρνηση, όπως όλες τις κυβερνήσεις, από τις πράξεις της», πάντως «το κυβερνητικό πρόγραμμα μας βρίσκει σύμφωνους σχεδόν κατά 100%», τόνισε ο Γιούνκερ, δίνοντας το ξεκάθαρο στίγμα της ΕΕ.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, ο οποίος μετά την συνάντηση του με τον νέο καγκελάριο της Αυστρίας Κουρτς, που συνεργάστηκε με το FPÖ, δήλωσε βέβαιος για τον «εποικοδομητικό ρόλο»(!) που θα διαδραματίσει η κυβέρνηση της Αυστρίας στην ΕΕ.
Για όσους έχουν ακόμα αμφιβολίες για το ρόλο και τη στάση της ΕΕ, ως ιμπεριαλιστική συμμαχία κατά των λαών, πιστεύουμε ότι …πείστηκαν από τις δηλώσεις των ηγετών της. Για τον Γιούνκερ, τον Τουσκ, τη Μέρκελ, τον Μακρόν, τον Τσίπρα και όλους τους ηγέτες των «27», δεν τείθεται θέμα για τη σύνθεση της Αυστριακής κυβέρνησης. «Bussiness as usual», που λένε και οι Αμερικάνοι.
Αντί άλλο σχολίου, παραθέτουμε, ένα κείμενο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, από το έργο του, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια», με τον τίτλο: «Ο φασισμός είναι καπιταλισμός»
Έγραψε, ο Μπρέχτ:
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.
Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία; Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα.
Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.
Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».
