«Όταν βρέχει δεν παίρνω ομπρέλα.
To θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι από το ξεκάθαρο.
Όταν δεν βρέχει, όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός όσο κι αν τον πιστεύω
ανοίγω την ομπρέλα μου δεν είναι ξεκάθαρη καιρική συνθήκη η ευτυχία»

Η σπουδαία, πολυβραβευμένη ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά, που με δύναμη και ενέργεια εξέφρασε τις βαθύτερες υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου, πέθανε στις 22 Φλεβάρη 2020, σε ηλικία 89 ετών.

Γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα, όπου και έζησε. Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος επί 25 χρόνια. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2015 αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτορα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.

Είχε τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις όπως Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 1972 για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» και το 1989 για τη συλλογή της «Χαίρε ποτέ», και το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών το 1995 για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης». Το 2001 της απονεμήθηκαν το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της, και Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής, από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Το 2009 τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, ενώ το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

               Σοῦ εἶπα:
               – Λύγισα.
               Καὶ εἶπες:
               – Μὴ θλίβεσαι.
               Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
               Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
               σταματημένο τὸ ρολόι.
               Λογικὰ ἀπελπίσου
               πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
               ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
               Κι ἂν αἴφνης τύχει
               νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
               μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
               Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θα ’ναι χρόνος.
               Θα ’ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
               Κατέβα σοβαρή,
               νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
               ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
               Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
               Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
               Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
               γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
               τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
               τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
               τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
               ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
               γι᾿ ἀνθρώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
               τὸ εἶπες.
               καὶ τὴν πείθει
               νὰ κουλουριάζεται πνιχτά
               νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
               πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
               ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

               Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
               ἀπὸ τὴ στέρησή της.