Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς και ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος αποφάσισαν να επισπεύσουν τις διαδικασίες για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, ξεκινώντας τη 17ηΔεκεμβρίου.
Με τον τρόπο αυτό η (συν)κυβέρνηση θα επιδιώξει να εξασφαλίσει των αριθμό των 180 απαραίτητων από το Σύνταγμα βουλευτών, προβάλλοντας την «έτοιμη συμφωνία» με τους δανειστές για την ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης και—μετά την εκλογή του προέδρου—την τελική Συμφωνία για την προληπτική γραμμή πίστωσης η οποία θα σημάνει (κατά την εκδοχή της κυβέρνησης) το τέλος των μνημονίων.
Με αυτήν την επιχειρηματολογία άλλωστε, η κυβέρνηση ήδη εδώ και αρκετές μέρες επιχειρεί να οικοδομήσει τα επιχειρήματα που θα επιτρέψουν τη δημιουργία της απαραίτητης πλειοψηφίας για την προεδρική εκλογή.
Βέβαια, το εγχείρημα της κυβέρνησης φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο καθώς δεν μπορεί πια να κρυφθεί ότι:
- για να ολοκληρωθεί η τελευταία αξιολόγηση της τρόικας υπάρχουν προαπαιτούμενα (πρόσθετα οικονομικά βάρη για την κοινωνία) τα οποία θα πρέπει να ικανοποιηθούν από την κυβερνητική πλειοψηφία
- η προληπτική γραμμή στήριξης δεν είναι το τέλος των μνημονίων, αλλά η απαρχή νέας φάσης αυστηρών απαιτήσεων από τους δανειστές και σκληρή εποπτεία.
Από την πλευρά τους οι δανειστές με την παράταση των δύο μηνών που «προσφέρουν» αποσκοπούν στον έλεγχο του ελληνικού πολιτικού σκηνικού σε κάθε περίπτωση.
- Είτε στην περίπτωση που η συγκυβέρνηση καταφέρει να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας, οπότε θα πάρει παράταση ζωής και θα υπογράψει τις νέες συμφωνίες με τους δανειστές
- Είτε στην περίπτωση που δεν εκλεγεί πρόεδρος και η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές, οπότε οι δανειστές θα πιέσουν για συμφωνία την όποια κυβέρνηση προκύψει
