Ουσιαστικά χθες μέσα σε ένα σύνολο πλήθους με ασύμμετρες δυσαρέσκειες αλλά εν τέλει έναν εχθρικό στην κυβέρνηση λαό ήταν η τελευταία μέρα του Σύριζα. Ένα γεγονός που θα με έκανε εξαιρετικά χαρούμενο αν παράλληλα αισθανόμουν ότι έχουμε συναίσθηση του εγκλωβισμού μας από τις ίδιες τις συνήθειές μας και τα πιστεύω μας τα ρηχά και τα τσάτρα- Πάτρα.
Όμως χθες είχαμε να κάνουμε με Θεσσαλονίκη κάτι βαθύτερο δηλαδή και που πονάει περισσότερο. Αυτή η ξιπασμένη παλιοπαρεούλα του κυβερνητικού Συριζα κανενός είδους συμβόλαιο δεν ήταν εξαρχής σε θέση να υπογράψει.
Τον παλιάτσο του τραγουδιού τον βλέπουμε οι περισσότεροι και έχουμε εικόνα του, μέσα μας σαν ακτινογραφία και έξω μας σαν την selfie ενός εκλογικού σώματος. Ο ληστής όμως για την ώρα είναι άφαντος. Και αυτή τη φορά η αγανάκτηση δεν φτάνει ούτε για πρόλογος και η λύση φυσικά δεν είναι μια άλλη κυβέρνηση απ΄τα ίδια, στην πραγματικότητα άλλοι Έλληνες μας χρειάζονται.
Ο Σύριζα έκανε ένα μεγάλο καλό ξεφτίλισε την ντεμέκ αριστερή θεωρητικολογία πενήντα χρόνων. Αν είχε συμβεί νωρίτερα ίσως τώρα να ήμασταν ήδη πιο καλά, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.
Εξάλλου για να έχεις αριστερή κυβέρνηση πρέπει πρώτα να έχεις αριστερό λαό. Ο Έλληνας εδώ και χρόνια κοιτάζει τη στάμπα και όχι το ρούχο, ενώ η προϊστορία του τόπου το φωνάζει αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του.
Ο Έλληνας έχει μπροστά του τον εαυτό του καταρχήν τον εαυτό του σαν εργαζόμενο και άνεργο και τις ΗΠΑ σαν την σημερινή εκδοχή μιας κάκιστης Αθηναϊκής συμμαχίας.
Υπογραμμίζοντας για τους βιαστικούς ότι κάθε πόλεμος τελικά είναι εμφύλιος για την ανθρωπότητα ας το χωνέψουμε ότι δεν θα είναι καθόλου ρόδινο το μέλλον κι ότι ακολουθήσει τον Συριζα, κόκκινο μπορεί , ρόδινο με καμιά Παναγία και κανέναν Δία
Μαύρο να μην είναι μόνο, το μαύρο δεν είναι χρώμα.
Ψωμί- παιδεία – ελευθερία και τριαντάφυλλα.
