Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου αποτελεί στίχο του Μαγιακόφσκι. Και είναι αυτός που μας ήρθε στο μυαλό, μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου της πεντάχρονης Μαρίας από τη Συρία στον Έβρο. Ενός κοριτσιού που πέθανε μόνο και αβοήθητο, αφού η ελληνική Πολιτεία όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να το σώσει, αλλά προσποιούταν κιόλας την ανήξερη για το αν το κοριτσάκι ήταν σε ελληνική επικράτεια.
Είχε, βλέπετε, να ασχοληθεί με σημαντικότερα πράγματα. Να βάλει τα καλά της και να ανάψει ένα κερί στην Παναγιά, για να αγαλλιάσει το μέσα της. Να πάει γονατιστή μέχρι την εκκλησία για να πάρει τη «θεία Χάρη και φώτιση». Με ένα κερί, με ένα τάμα, με μια προσευχή, να καθαρίσει από τη συνείδησή της ένα ακόμα έγκλημα. Να το διαγράψει, να το εξοβελίσει από το μυαλό της, να προσποιηθεί πως δεν υπήρξε ποτέ.
Οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται δεν υπάρχουν, μόνο οι τουρίστες υπάρχουν που αφήνουν χρήματα. Αυτό είναι το δόγμα της κυβέρνησης. Θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους.
«Δυσκολότερο πολύ ‘ναι τη ζωή να φτιάξεις», έγραφε ο Μαγιακόφσκι. Να τη φτιάξεις, έτσι ώστε να μην πεθαίνουν άνθρωποι που θα μπορούσαν υπό διαφορετικές συνθήκες να ζουν. Πώς, όμως, φτιάχνεται η ζωή; Με επαναπροωθήσεις προσφύγων; Με πλωτούς φράχτες στο Αιγαίο; Ή με δημοσιογράφους και πολιτικούς που βγάζουν λογύδρια μίσους;
«Θεωρώ ότι αν συνεχιστεί η οργανωμένη από Ερντογάν ροή προσφύγων & μεταναστών, πρέπει να εφαρμόσουμε μεθόδους Αυστραλίας. Όσοι έρχονται θα εγκλωβίζονται σε απομακρυσμένο ακατοίκητο ή αραιοκατοικημένο νησί, επιτηρούμενοι σε συνθήκες ασφαλείας. Μόλις μαθευτεί, θα σταματήσουν να έρχονται» – Γιώργος Κύρτσος, πρώην ευρωβουλευτής της ΝΔ.
«Φτιάχνεις στη Μακρόνησο μία αξιοπρεπή δομή με κοντέινερς, γεννήτριες, δεξαμενή νερού. Στέλνεις τις ΜΚΟ και όλους τους εισβολείς εκεί με μοναδική προοπτική την απέλαση, όσο πάρει» – Θάνος Τζήμερος, Επικεφαλής του κόμματος Εθνική Δημιουργία.
«Να μη μας πιάνει ο ανθρωπισμός μας, γιατί έτσι δεν θα πνιγεί κανείς και θα έρχονται όλοι οι μετανάστες εδώ» – Άρη Πορτοσάλτε, δημοσιογράφος.
Οι παραπάνω δηλώσεις είναι ενδεικτικές για το πώς ορισμένοι θέλουν να μας πείσουν ότι φτιάχνεται η ζωή.
Χωρίς ανθρωπισμό. Με πνιγμούς, επαναπροωθήσεις και θανάτους. Έτσι, όμως, δεν φτιάχνεται η ζωή, αλλά η κόλαση. Αυτή που όσο και να τη μακιγιάρεις με προσευχές, τάματα και κεριά, και πάλι κόλαση θα παραμένει…
