Δεν με ενθουσιάζει πάντα το ύφος της Ζωής Κωνσταντοπούλου αλλά έχω δώσει πια μια απάντηση σε αυτό. Είναι αμυνόμενη και για πολλούς λόγους και για πολλά χρόνια, όπως ευτυχώς και αρκετοί ακόμα πολίτες σε μια χώρα που η διαπλοκή έχει πολλά ποδάρια
Σε μια χώρα που ενώ οι θεσμοί της έχουν δεκαετίες χρεοκοπήσει και διαπλάθουν αυτά τα ξετσίπωτα πολιτικά υβρίδια, όπως τα θέματα και η προσέγγιση τους στις εκθέσεις διαπλάθουν συγκροτημένους αμοραλιστές ή σχιζοειδείς προσωπικότητες.
Και ενώ είμαι της παγιωμένης άποψης για μια μόνιμη επιφύλαξη που δεν εξαιρεί κανέναν από τους πολιτικούς , η Κωνσταντοπούλου έχει να επιδείξει αυτούς τους μήνες δυο αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα, έχει δώσει δείγματα προσωπικής γραφής που διευκρινίζουν τις απόψεις και τις επιλογές της σε σειρά θεμάτων, συγκεντρώνει πάνω της τα πυρά των αποδεδειγμένων λαμογιών και αναξιόπιστων.
Στην κόντρα της με τον κ. Μητρόπουλο στην επιτροπή διαφάνειας, στην συνείδηση κάθε μη διαπλεκόμενου που παρακολούθησε τη διαδικασία κέρδισε κάθε εντύπωση αντίθετα με τον καθηγητή που με μελοδραματισμούς που θα ταίριαζαν σε σεσημασμένες φυσιογνωμίες της αντιπολίτευσης θέλησε να βάλει φρένο ακριβώς σε αυτό που όλοι οι μη διαπλεκόμενοι επιθυμούμε τη ξεκάθαρη λογοδοσία και την απονομή ευθυνών. Τα επιχειρήματα τύπου “δοκιμασμένοι” “εγκεκριμένοι και επιλεγμένοι από την κυβέρνηση” ας τα κρατήσει ο κ.Μητρόπουλος για τις εκθεσούλες του δημόσιου λόγου, οι επιτροπές μας αρέσει να φτάνουν σε σταράτα συμπεράσματα., δηλαδή να πληρούν τον λόγο για τον οποίο δημιουργούνται αντί να επιτείνουν σαν θεσμικό σόου το κλίμα διαπλεκόμενης ασάφειας που έχει επικρατήσει.
Θα πρέπει και μείς τα τούβλα να απολαμβάνουμε κάτι , κάποτε από τις θεσμικές διαδικασίες. Δεν μπορεί να αισθανόμαστε διαρκώς ηλίθιοι, δεν μας εξελίσσει σαν ενεργούς πολίτες, που και αυτή η κυβέρνηση φαίνεται να χει τους λόγους της να θεωρεί επίφοβους
