Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου του 1974. Με την εισβολή ολοκληρώθηκε ένα έγκλημα προμελετημένο από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τη χούντα και την κυβέρνηση της Τουρκίας. Ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία και δεν εννοούμε μόνο την τιμωρία των φυσικών προσώπων που πήραν μέρος στο σχεδιασμό και την εκτέλεση του εγκλήματος.
Σαράντα χρόνια τώρα η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί απαθώς (;) την Τουρκία να αρνείται προκλητικά την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Και δεν φτάνει αυτό, αφού ο ίδιος ο ΟΗΕ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την αναγνώριση των «τετελεσμένων» της εισβολής και κατοχή, με σχέδια (επί της ουσίας) διχοτομικά.
Η συμπλήρωση των σαράντα χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, συμπίπτει χρονικά με τη νέα εγκληματική επίθεση του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Η σύμπτωση αυτή, όπως και τα πολλά κοινά χαρακτηριστικά του «Κυπριακού» και του «Παλαιστινιακού», επιβεβαιώνουν την πλήρη ανατροπή κάθε έννοιας «διεθνούς δικαίου» και την υποκατάσταση της από το «δίκαιο του ισχυροτέρου». Με δύο λόγια το δίκαιο της ζούγκλας.
Οι λέξεις έχουν χάσει, προ καιρού, το νόημα τους και η διαστροφή των εννοιών έγινε επίσημο εργαλείο της ιμπεριαλιστικής διευθέτησης των διεθνών προβλημάτων. Έτσι, η (επί της ουσίας) διχοτόμηση βαφτίζεται «λύση» του Κυπριακού, ενώ οι Παλαιστίνιοι που ζητούν το δικαίωμα να έχουν πατρίδα, βαφτίζονται τρομοκράτες.
Αυτή είναι η πολιτική των διεθνών οργανισμών, του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και είναι εγκληματική αυταπάτη να περιμένει κανείς ότι στο πλαίσιο αυτών των οργανισμών θα ήταν δυνατόν να βρεθούν «δίκαιες» και «βιώσιμες» λύσεις. Η συνειδητοποίηση, από τους λαούς της περιοχής αυτής της αλήθειας θα είναι το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για την επίλυση αυτών των προβλημάτων.
