Xaire, Kissinger! Oi mellothanatoi se xairetoun!
Οι μελλοθάνατοι… Οι νέοι, δηλαδή, αγαπημένε μου συμπολίτη! Οι νέοι μας, που αντί να τους παραδώσουμε κάτι (έστω… την παράδοση…) τους παραδώσαμε, στα χέρια του εχθρού! Τα παραδώσαμε τα παιδιά μας! Στο στόμα του λύκου! Τα παραδώσαμε, ΕΜΕΙΣ!
Xaire, Kissinger! Oi mellothanatoi se xairetoun!
Έτσι, λοιπόν, υποθέτω, πως θα έλεγαν οι νέοι μας, εάν συνειδητοποιούσαν πως βγαίνοντας στην ζωή βγαίνουν ουσιαστικά σε μιαν αρένα, όπου στους επισήμους κάθονται ο γνωστός μας Ερρίκος (Henry Α. Kissinger – τίποτα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν γίνεται χωρίς την έγκρισή του) και οι άλλοι όμοιοί του!
Εύγε, λοιπόν, Ερρίκε! Τα κατάφερες! Άξιος- άξιος- άξιος! Ακόμα και αν δεν το είχες πει τελικά -κάπου, κάπως, κάποτε- το διαβόητο αλλά και αμφισβητούμενο: «Ο ελληνικός λαός είναι δύσκολο να τιθασευθη. Γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε, ίσως, συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας», (για την πολιτική των ΗΠΑ), (1) εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, θα λέγαμε πως σίγουρα το «ενέπνευσες», μιας και -απ’ ό,τι διαβάζουμε(2) – «στο Βιβλίο του «Διπλωματία» (ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Λιβάνη) διατυπώνει γενικότερες απόψεις, που δεν απέχουν και πολύ από τις προκύπτουσες από το επίμαχο κείμενο αντιλήψεις του!» Αλλά… δεν φταίς εσύ, Ερρίκε! Εσύ την δουλειά σου κάνεις, και μάλιστα εξαιρετικά, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα. Το θέμα είναι: ΕΜΕΙΣ! Εμείς, τι κάνουμε…
Όπως και να ‘χει, ιδού τα αποτελέσματα!
Η έκθεση ενός μαθητή…
(Oi mellothanatoi mas xairetoun!…)
Οι νέοι μας σήμερα, σταδιακά, παύουν πλέον να γράφουν ελληνικά στα Γυμνάσια και στα Λύκεια! Οι καθηγητές δέχονται τις εκθέσεις των παιδιών γραμμένες στα greeklish, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν! Και τι να κάνουν ακριβώς; Και πώς να το κάνουν;… Δεκαοχτώ στα εικοσιπέντε παιδιά της τάξης, λένε, γράφουν -με άποψη!- στα greeklish! Φαινόμενο που διαρκώς εξαπλώνεται με φοβερή ταχύτητα. Υποθέτω πως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας τις συνέπειες – ή μήπως όχι;
(Ας ξεκαθαρίσω: ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! Απεναντίας! Είμαι με το μέρος τους – έχουν την μικρότερη ευθύνη… Επισημαίνω, απλώς, τα συμπτώματα της ήττας μας…)
(Oi mellothanatoi mas xairetoun!…)
Γράφουν, λοιπόν, τις εκθέσεις τους στα greeklish!
Όταν το άκουσα έμεινα άφωνος, ενεός… Δεν πίστευα στα αυτιά μου… Ζητούσα μια μαρτυρία, ένα παράδειγμα, ένα ντοκουμέντο… Βεβαίως, δεν θα μπορούσα να έχω -του λόγου το αληθές- στα χέρια μου έκθεση ενός μαθητή, δεν γίνεται αυτό… Έτσι μία μαθήτριά μου (μιας δραματικής σχολής), μαθήτρια ακόμα του Λυκείου, προθυμοποιήθηκε να μου-μας φέρει ένα δείγμα – αυτό το οποίο βλέπεις και εσύ, αγαπητέ μου συμπολίτη, τώρα στην οθόνη σου… Παρακάλεσε, λοιπόν, έναν συμμαθητή της, να αντιγράψει ένα μικρό κομμάτι από την πρωτότυπη έκθεσή του με τίτλο «Ανθρώπινα δικαιώματα», (οποία σύμπτωσις! – οποία ειρωνεία!) και να μου-μας το δείξει… Ο τίτλος έχει τον γραφικό χαρακτήρα της μαθήτριας, και το υπόλοιπο κείμενο είναι γραμμένο από εκείνον τον ίδιον (με τα ίδια του τα χέρια, και με την σύμφωνη γνώμη του, βεβαίως!)
Ακολούθησε συζήτηση στην τάξη… (της δραματικής σχολής)… Ακούστηκαν πολλές απόψεις… Γεγονός είναι ένα: ότι αυτό αποτελεί πλέον ΓΕΓΟΝΟΣ!
Όπως γεγονός είναι και η βία στα σχολεία, και τα ναρκωτικά, κλπ κλπ…
Μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε, μην κρύβουμε το πρόβλημα «κάτω απ’ το χαλί». Ας έρθουμε, όμως, και στην θέση των καθηγητών… έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά – γιατί απειλούνται! Αμφιβάλλετε;… Κι αν ακόμα υπάρχουν κάποιοι που το παλεύουν, απειλούνται – απειλούνται από τα παιδιά, απειλείται η ζωή τους! Και δεν έχουν σύμμαχους ούτε τους γονείς… Διότι οι νεοέλληνες γονείς, στην πλειοψηφία τους, έχουν απαξιώσει τα πάντα – τους θεσμούς: του δασκάλου, του σχολείου, της εκπαίδευσης… τα πάντα! Αλλά και οι γονείς, αν ακόμα υπάρχουν κάποιοι που το παλεύουν, είναι και αυτοί μόνοι τους… Μόνοι, ενάντια και απέναντι σε μια πραγματικότητα, σε μια παγκόσμια εξουσία και αγορά, σε ένα παγκόσμιο internet-ικό χωριό (χωριό!- δεν μας το έκρυψαν – χωριό!) που ετοιμάζει, απ’ ότι φαίνεται, ένα νέο είδος ανθρώπου, ένα «ανειδίκευτο» όν, έναν δούλο, έναν αριθμό!
(Oi mellothanatoi mas xairetoun!…)
Είμαστε μόνοι, ενάντια σε μια παγκόσμια εξουσία που έστρεψε τα ήδη ναρκωμένα κεφάλια των ανθρώπων σε μιαν οθόνη, εντάσσοντάς τα σε μιαν άλλη εικονική πραγματικότητα, η οποία επιφέρει ωραιότατες και χρησιμότατες «βλάβες» στα κρανία τους, τέτοιες ώστε να τους καθιστά άχρηστους, ανάπηρους και ανήμπορους να επικοινωνήσουν και να βιώσουν την «πραγματική» πραγματικότητα -που πόσο «πραγματική» τώρα είναι και αυτή, είναι πλέον ένα άλλο ερώτημα… – και συνάμα παθητικούς, αδιάφορους, ανίκανους και αμήχανους να αντιδράσουν στην «επαπειλούμενη άλωση»!
(Oi mellothanatoi mas xairetoun!…)
Τα παιδιά στην τάξη (της δραματικής σχολής) είπαν πως το να γράφουν greeklish είναι, ίσως, μια… «διευκόλυνση»… Πως η γλώσσα, στο τέλος-τέλος είναι, ίσως, κι αυτή ένα εργαλείο, ένα μέσον, μια… συνήθεια! Κι όμως: «Η γλώσσα δεν είναι ένα μέσον συνεννόησης, είναι ο τρόπος της ύπαρξης που ανακλάται στο εργαλείο της συνεννόησης».(3)
Xaire, Kissinger! Oi mellothanatoi se xairetoun!
Ναι, δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία: «Ζούμε την καταστροφή της γλώσσας, τον αφανισμό της ιστορικής συνείδησης, το ρήμαγμα του σχολείου και τον εξευτελισμό του πανεπιστημίου, την οικιστική μας αυτοχειρία και τον ασύδοτο βανδαλισμό της αισθητικής του τοπίου, τη ριζική αλλοτρίωση της λαϊκής ευσέβειας και παράδοσης». (4) Και είναι πλέον κοινός τόπος, ο ελληνισμός χάνεται! Και: «Ο ελληνισμός χάνεται απ’ την στιγμή που χάνεται η γλώσσα του». (5)
Xaire, Kissinger! Oi mellothanatoi se xairetoun!
Κι αν ισχύει πως: «Οι λαοί που αναγκάζονται να υποταχθούν πολιτικά και στρατιωτικά, μπορούν να ελπίζουν ότι κάποτε, με χρόνια, με καιρούς και αγώνες, θ’ ανακτήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Εκείνοι όμως που αλλοτριώνονται και υποτάσσονται πολιτισμικά, είναι καταδικασμένοι να χαθούν από το πρόσωπο της Γης, να πεθάνουν» (6) τότε μάλλον επείγει: «Να ξαναϋπάρξει Eλλάδα που να τη χρειάζονται οι κοινωνίες των εθνών και να τη σέβονται. Nα επανιδρυθεί το κράτος ξαναχτίζοντας εξ υπαρχής την ελληνική του ταυτότητα. Όχι με ιδεολογήματα ελληνικότητας, αλλά με προτεραιότητα των ελληνικών αναγκών: γλώσσα, ιστορική συνείδηση, κατά κεφαλήν καλλιέργεια, δημιουργική φαντασία, σέβας του ιερού. Nα οργανωθεί με σοβαρότητα και ευφυΐα η πολιτική επιδίωξη αυτού του στόχου. Nα θεωρήσουμε ευκαιρία τη δεδομένη σήμερα καταστροφή». (7)
Αγαπημένε μου, συμπολίτη… Φτάνει πια με αυτήν την τόσο ανήθικη πλέον νεολαγνεία, η οποία δήθεν εκφράζει την αγάπη μας προς τους νέους, αλλά στην πραγματικότητα τους αποδυναμώνει, τους διαβρώνει και τους καθιστά… ετοιμοπαράδοτους στα χέρια του εχθρού! Τα παραδώσαμε τα παιδιά μας – τα παραδώσαμε, ΕΜΕΙΣ! Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας! Δεν το βλέπεις;… «Αυτή η χώρα έγινε χώρος»! (8) Και, δεν τους ακούς; Οi mellothanatoi mas xairetoun!… «Xaire, Greece!»
Αγαπημένε μου, συμπολίτη… τι να πω;… Χαίρε, βάθος αμέτρητον! Ας κάνουμε, επιτέλους, κάτι… Ας αναλάβουμε δράση! Έως τότε…
Έρρωσο!
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Αθήνα, 03.03.2015
(1) «The Greek people are anarchic and difficult to tame. For this reason we must strike deep into their cultural roots: Perhaps then we can force them to conform. I mean, of course, to strike at their language, their religion, their cultural and historical reserves, so that we can neutralize their ability to develop, to distinguish themselves, or to prevail; thereby removing them as an obstacle to our strategically vital plans in the Balkans, the Mediterranean, and the Middle East».
(2) http://sakisvelk.tumblr.com/post/32394855736
(3) (4) (5) (7) Χρήστος Γιανναράς
(6) Άρης Φακίνος
(8) Λιάνα Κανέλλη
