Τελικά είναι γεγονός ,μπορεί να μην καταφέραμε ακόμη να γίνουμε Δανία του νότου,αλλά στο άψε σβήσε γίναμε Βενετία.
Και να φανταστεί κανείς ότι ακόμη καλά καλά δεν μπήκε ο χειμώνας.
Με την πρώτη βροχή η Αθήνα πλημμύρισε, απόχτησε κανάλια.
Οι ερωτευμένοι άρχισαν να κάνουν ρομαντικές βαρκάδες με τις γόνδολες στα νερά του Κερατσινίου ,του Κορυδαλού,του Ρέντη.
Όλος ο κόσμος βγήκε στους δρόμους μέσα στη βροχή ως άλλος Τζιν Κέλι, μόνο που αντί να…”σίνγκινγκ ιν δε ρέιν” εκείνος έβριζε ιν δε ρέιν.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται Ως τραγωδία για τη χώρα,ειδικά για το τέρας της Αθήνας.
Καμιά υποδομή καμιά φροντίδα καμιά πρόοδος στην οχύρωση της πόλης με έργα ουσίας,ώστε να μην είναι έρμαιο κάθε φορά των στοιχείων της φύσης.
Δεν μπορούμε να πάμε βλέπετε κόντρα στη βροχή.
Ούτε στη ζέστη,ούτε στον αέρα,ούτε στο χιόνι.
Αλλά επίσης φαίνεται ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα από αυτό που ακολουθεί την πλημμύρα.
Και δεν εννοώ που μετράμε τις πληγές που αφήνει πίσω της η καταστροφή στην περιουσία του καθένα μας.
Εννοώ τις δηλώσεις των ανευθυνοϋπεύθυνων παραγόντων του κρατικού “μηχανισμού” και κυρίως του εκάστοτε πρωθυπουργού που σκίζει τα ιμάτιά του λέγοντας ότι θα βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Αλλά το θέμα είναι, ότι δεν μπαίνει στο κόκκαλο που πρέπει αλλά στο δικό μας και οι πόνοι που προκαλούνται δεν είναι από αρθριτικά αλλά από την πολιτική τους ξεδιαντροπιά.
Επίσης να σημειώσω κάτι που χρόνια τώρα μας βασανίζει εκτός από την ανοχύρωτη Αθήνα.
Είναι κι αυτή η άτιμη η συνήθεια στην οποία εθιζόμαστε από την επανάληψη του φαινομένου λες και είναι νικοτίνη.
Ρίχνουμε τα… καντήλια μας εκείνη την ώρα προς πάσα κατεύθυνση,αλλά μετά από κάνα δυο μέρες μας καταπίνει ο καναπές.
Δε βγαίνουν τα ρημάδια τα συμπεράσματα μετά από τέτοιες καταστροφές μικρές ή μεγάλες ώστε να στείλουμε στον αγύριστο όσους πιστεύουμε ότι φταίνε για το χάλι μας.
Κι έχεις κι εκείνον το Λιακόπουλο να σου λέει ότι μας ψεκάζουν.
Ε όχι ρε φίλε!!
Δεν μας ψεκάζουν, μας εθίζουν…
