Είχε τόση κίνηση, που μου πήρε πάνω από μήνα για να φτάσω. Συγκεκριμένα, ξεκίνησα Αύγουστο από τον ΟΑΕΔ και τέλη Οκτώβρη άρχισα να προσεγγίζω το κτίριο του ΤΣΑΥ. Φτάνοντας στο ΤΣΑΥ, αντίκρισα τον γνωστό πανικό. 300 άτομα και 1 υπάλληλος μέσα, 300 άτομα και 1 security απ΄έξω. Δεν πτοήθηκα. Ξέρω ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, οξύνονται οι υποκειμεινικές συνθήκες για εξέγερση…
Δεν το ξέρω θεωρητικά, δηλαδή. Το ξέρω προσωπικά. Βιωματική εμπειρία που λέμε. Συγκεκριμένα, πριν ένα χρόνο ακριβώς,25 Οκτώβρη ήταν και τότε, 200 νοματαίοι κλεισμένοι επί 3 ώρες σε ΔΟΥ των προαστίων, κάτω από την επιρροή της κούρασης, της απελπισίας, της μεσημεριανής πείνας και 3 μελών του ΚΚΕ που βρίσκονταν στον χώρο, καταφέραμε μέσα σε αυτές τις 3 ώρες, να κάνουμε συνέλευση, να αποφασίσουμε ίδρυση σωματείου, να το ιδρύσουμε, να φέρουμε δικαστικό αντιπρόσωπο, να κάνουμε εκλογές, να αναδείξουμε Διοίκηση και Εκτελεστική Γραμματεία, να πάρουμε 17 αποφάσεις εκ των οποίων οι 18 ήταν λάθος και να υλοποιήσουμε, τελικά, μόνο μία, η οποία δεν ήταν καν στο αρχικό πλαίσιο.
Πιο συγκεκριμένα, ο Διευθυντής της ΔΟΥ ωρυόταν προς εμάς που φωνάζαμε ότι ΄΄άμα η Εφορία ήταν ιδιωτική, όλα θα λειτουργούσαν πένα΄΄, η άποψη του όμως όξυνε τα πνεύματα, τα αίματα άναψαν, ο Διευθυντής άλλαξε τροπάρι κάτω από την πίεση των λαϊκών μπινελικίων και άρχισε τα ΄΄μαζί σας είμαστε, προσπαθήστε να μας καταλάβετε΄΄, οι 3 κομματικοί, που σπάνια μιλάνε μεταφορικά, το πήραν κυριολεκτικά, οι υπόλοιποι, που ήμασταν στη ΔΟΥ χωρίς να έχουμε μετρητά, το πήραμε τοις μετρητοίς και όντως τους καταλάβαμε.
Μ΄αυτά και μ΄αυτά, οδηγηθήκαμε σε de facto κατάληψη της ΔΟΥ, στήσαμε ραδιοφωνικό σταθμό στο ταμείο (΄΄εδώ απ’το ταμείο΄΄ η φράση που στιγμάτισε τη λειτουργία του), φτιάξαμε φαρμακείο και λαϊκή κλινική, στήσαμε μικρό φεστιβάλ, αλλά τα ΜΑΤ κυκλώσανε τη ΔΟΥ και τα πρόσωπα των καταληψιών που ήταν μπλε από την κούραση, έγιναν μαύρα από την ένταση, αντανακλώντας την κατάσταση που σκούραινε επικίνδυνα. Έπρεπε να βρεθεί λύση.
Τελικά, με πρωτοβουλία των κομματικών ενημερώθηκε το ΠΑΜΕ, που σε μισή ώρα έγραψε κείμενο υποστήριξης, έκανε παράσταση διαμαρτυρίας στο Δήμο, οργάνωσε συναυλία για οικονομική ενίσχυση των καταληψιών, έκανε πορεία στο Υπουργείο Οικονομικών, συνάντησε τον Πρωθυπουργό από όπου πήρε γραπτές διαβεβαιώσεις για αποχώρηση των ΜΑΤ και ομαλή έξοδο των καταληψιών, ενώ έριξε σύνθημα για απεργία και συνέχιση της πάλης με άλλα μέσα… Ακόμα και σήμερα στα νότια προάστια, θυμούνται εκείνη τη μέρα με φράσεις όπως ΄΄θυμάσαι εκείνη τη μέρα της εξέγερσης στη ΔΟΥ?΄΄ ή ΄΄που ήσουν στη εξέγερση της ΔΟΥ?΄΄. Κάποιοι γνωστοί, μάλιστα, περηφανεύονται ότι ήταν μέσα στην κατάληψη. Ψεύτες…
Ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά (που πέρασαν από το μυαλό μου σε 20 δευτερόλεπτα ,αλλά μου πήραν πάνω από 20 λεπτά για να τα γράψω), πλησίασα την ουρά του ΤΣΑΥ(από εκεί δηλαδή που άρχισε η ιστορία μας πριν την τεράστια και μισοάχρηστη-για την οικονομία του κειμένου-αναδρομή στο ηρωικό παρελθόν). Είχε τέτοιο συνωστισμό, που μου θύμισε εκείνη ,την επικά ανιστόρητη, διατύπωση για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Είδα τον μπροστινό μου να κρατάει σφιχτά ένα χαρτάκι με το νούμερο 31328. Τελείως άστοχα τον ρώτησα:
-Περιμένετε πολλή ώρα?και ακούστηκα ηλίθιος ακόμα και στον εαυτό μου.
-Από τις 8, απάντησε ξεψυχισμένος.
-Από τις 8 το πρωί?!γούρλωσα έντρομος τα μάτια…
-Από τις 8 του μηνός, απάντησε λυπημένα.
Τότε μόνο πρόσεξα τα 20 ημερών γένια, τους μαύρους κύκλους και τα κόκκινα μάτια. Ανατρίχιασα. Ήρωας, σκέφτηκα. Πάτησα το κουμπί. Πήρα το χαρτάκι με το νούμερο 65.669. Αποφάσισα να πάρω καφέ και να επιστρέψω σε καμιά βδομάδα.
Μπήκα σ΄ένα καφέ με το χαρακτηριστικό όνομα ΄΄Το Μεταφυσικό΄΄. Κόσμος μαζεμένος, πήχτρα, μαυρο-ντυμένοι,αμίλητοι όλοι.
-Πορεία?ρώτησα ψιλοχαζά, ψιλοαθώα τον μαγαζάτορα.
-Κηδεία, απάντησε. Μάλλον μνημόσυνο,πιο σωστά, διόρθωσε.
Δε ρώτησα ποιανού.Ήξερα. Ήταν της Κοινής Λογικής.
……………………………………………………………………..
Πήρα τον καφέ και βγήκα έξω. Το φως, αν και τέλη Οκτώβρη, μου φάνηκε εκτυφλωτικό. Πέρασα δίπλα από έναν πλανόδιο μουσικό. Τραγουδούσε με την κιθάρα του έναν παλιό στίχο του Σαββόπουλου…΄΄Αν κάτι σε γλιτώνει και σου δίνει μια αιτία, είναι που χρειάζεται και η γραφειοκρατία…΄΄. Κοντοστάθηκα. Μου φάνηκε ταιριαστό με όλο αυτό που περνούσα, αν και σε άλλη γραφειοκρατία αναφερόταν ο Σαββόπουλος. Γύρισα να φύγω και τυφλωμένος ξανά από το φως, έπεσα πάνω σε έναν περαστικό. Μου χτύπησε τον ώμο, εγώ του έριξα τα χαρτιά που κουβαλούσε. Μουρμουρίσαμε ΄΄συγγνώμη΄΄ ο ένας στον άλλον, αν και από μέσα μας ρίχναμε γαμοσταυρίδια. Τον βοήθησα να μαζέψει τα χαρτιά του και μισοκοιτάζοντάς τα, είδα τις πολύ γνώριμες σφραγίδες του ΟΑΕΔ.
Παραδίδοντας του τα χαρτιά, διέκρινα ένα πρόσωπο γνωστό. Μα βέβαια!! Ήταν ένας παλιός καθηγητής μου. Δε με αναγνώρισε και δεν τον χαιρέτησα. Θυμή-θηκα,όμως, ένα σχόλιο του κάποτε, σε ένα μάθημα. Στη Σοβιετική Ένωση, μας είχε πει, χρειαζόσουν 147 υπογραφές σε 1 ημέρα για να ξεκινήσεις 1 δουλειά.Φοβερή γραφειοκρατία, είχε συμπληρώσει. Σκέφτηκα ότι εγώ χρειαζόμουν 147 υπογραφές , θα μου έπαιρνε παραπάνω από 147 ημέρες και όλα αυτά για να μην έχω καμιά δουλειά. Ποιο είναι χειρότερο άραγε??Τώρα που είναι άνεργος κι αυτός, μάλλον θα ξέρει και ο ίδιος την απάντηση.Λυπήθηκα που τότε δεν του είχα απαντήσει. Δεν πειράζει, του απάντησε η πραγματικότητα.
……………………………………………………………………..
Μπήκα σε ένα παλαιοπωλείο. Πήρα έαν ζευγάρι γυαλιά. Κάτι παλιά, χίπικα, με στρογγυλούς κόκκινους φακούς, πάμφθηνα κυρίως. Τα έβαλα κατ΄ευθείαν και βγήκα έξω. Ναι, πολύ καλύτερα. Τώρα μπορούσα να καταλάβω και να απολαύσω το έντονο φως της μέρας
Συνεχίζεται…
Σημείωση: Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα δεν είναι τυχαία, δεν είναι συμπτωματική, ίσως μόνο λίγο τραβηγμένη απο τα μαλλιά.
