Το να λες ότι το «Ισλαμικό Κράτος» είναι συνδημιούργημα των Δυτικών – και έτσι είναι – δεν λύνει και τίποτα. Συνδημιούργημα που δεν αλλάζει το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έτσι κι αλλιώς συμμετέχουν σ’ αυτό, ούτε με το να τους χαρακτηρίσεις ισλαμοφασίστες κι απλά να τους συμπεριλάβεις σε έναν κατάλογο αντιδραστικών του πλανήτη, κατάλογο που δεν έχει τέλος … Επίσης δεν λέει να ωρύεσαι κατά των Δυτικών για την «πολιτική» τους στο θέμα των προσφύγων, παραλείποντας την πολιτική των πλούσιων Αραβικών κρατών που θα μπορούσαν να αφομοιώσουν εκατοντάδες χιλιάδες αλλά διατηρούν τα σύνορά τους κλειστά.
Στα τέλη του 1960 ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ενώ αποδεχόταν τα αδιέξοδα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και είχε αγκαλιάσει φερειπείν την Άνοιξη της Πράγας, από την άλλη υποστήριζε την «πολιτισμική επανάσταση» του Μάο. Δεν σου προξενεί μια ανατριχίλα, να γνωρίζεις ότι μυαλά σαν τον Ζαν Πολ Σαρτρ ήταν στρατευμένοι υπέρ του Μαοϊκού καθεστώτος; Κι αυτά είναι μόνο κάποια επιλεγμένα επεισόδια που τα αντιληφθήκαμε και έγιναν περιεχόμενο των καθημερινών μας διενέξεων, ενώ σε όλο τον πλανήτη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαιωνίζονταν οι πόλεμοι ισχύος, οι αποικιοκρατικές δραστηριότητες, οι πόλεμοι για την κυριαρχία των υλών και τη διείσδυση του ενός στον άλλον.
Σήμερα μπαίνεις πρωί στο Δίκτυο κι αντικρίζεις εικόνες σαν κι αυτή και μετά συρρέουν τα παγκόσμια φιλάκια και καρδούλες στο Fb και αναρωτιέσαι πόσο φυσιολογικοί θα πρέπει να αυτοθεωρούμαστε έχοντας την ικανότητα να διεκπεραιώνουμε καθημερινές υποχρεώσεις πολιορκημένοι από μια τέτοια πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα είμαστε στοιχειωμένοι από μια τέτοια πραγματικότητα.
Ο παραδοσιακός τρόπος απώθησης και εκλογίκευσης είναι να αποδώσεις ευθύνες σε συγκεκριμένους, να διαλέξεις στρατόπεδο και να σου φταίνε οι Δυτικοί, οι Ισραηλινοί, οι Άραβες, οι Κινέζοι, ή και οι Έλληνες αν η κριτική σου σκέψη φτάνει ως στην αυτοαμφισβήτηση. Ο παραδοσιακός τρόπος είναι να επιλέξεις κάποιους σαν αποδιοπομπαίους και κάποιους σαν υπεύθυνους και να το κάνεις αυτό με βάση τα εθνικά, φυλετικά, θρησκευτικά γνωρίσματα, Ο παραδοσιακός τρόπος, λάθος αλλά πετυχημένος για την αυτοσυντήρησή μας μέσα στην παράνοια της ανθρώπινης συνθήκης, είναι αυτός και είναι ίδιος εξάλλου με τον τρόπο που χαρακτηρίζουμε και όλους όσους καταχωρούμε στην ομάδα μας τις στιγμές που δεν μας ενώνει ο κοινός εχθρός κα το αμοιβαίο συμφέρον. Γενικεύουμε λιθοβολώντας τον καθρέφτη που είναι στην πραγματικότητα οι αποδιοπομπαίοι μας και είναι το δικό μας είδωλο που θρυμματίζεται επιστρέφοντάς μας μια συνείδηση που δεν μπορεί να εστιάσει παρά μόνο όταν δεν βλέπει. μπροστά της, όπως ο Περσέας μπορούσε να αντικρίσει τη Μέδουσα μόνο στην αντανάκλαση της ασπίδας του. Έτσι κι εμείς, ασπίδα μας τα ιδεολογήματα μας.
Όταν ήμουν παιδί δεν άντεχα να δω ολόκληρο δελτίο ειδήσεων, μου πήρε χρόνο η ενηλικίωση μου στο κομμάτι της ενημέρωσης, ενώ σήμερα με το διαδίκτυο, με την ταχύτητα πληροφοριών έχω την αίσθηση — που ανταποκρίνεται στην αλήθεια — ότι ζω σε ένα ολόγραμμα που οι έννοιες ισορροπία, ευτυχία, ελευθερία είναι απαγορευμένοι καρποί, ότι η μόνη αντικειμενική υπόστασή τους είναι η εσωτερική άσκηση, η αποδοχή ότι ζεις κατά τύχη, η συνθήκη των ευρωπαίων υπαρξιστών πολλαπλασιασμένη σαν αίσθηση και παράλληλα να δίνεις την αίσθηση στους γύρω σου της αυτοκυριαρχίας, και να αγωνίζεσαι για τη θέση σου. Πως να μην εξελίσσεται το είδος με τόσες προϋποθέσεις;
