Αμφίθυμοι μεταξύ του ΝΑΙ και του ΌΧΙ, όσο και απόμακροι από τους χώρους παραγωγής, διανοούμενοι και καλλιτέχνες είδαν αυτό που είδαμε όλοι ( και όσοι δεν περιμέναμε να δούμε αυτό για να πειστούμε) την απροκάλυπτη προπαγάνδα για το ΝΑΙ της ιδιωτικής τηλεόρασης ( σχεδόν και της δημόσιας θα έλεγα).
Το πόσο ξεκομμένοι είναι, από την σφαιρική εικόνα της πραγματικότητας που θέλουν να έχουν για να είναι αντικειμενικοί, φανερώνεται από την απόλυτη άγνοια τους, για το απερίγραπτο μπούλινγκ που δέχονται εργαζόμενοι από εργοδότες, στους χώρους της δουλειάς τους, προκειμένου να ψηφίσουν ΝΑΙ. Απειλές που ξεκινάν από την απόλυση και φτάνουν ως το κλείσιμο εταιρειών και την μεταφορά τους σε χώρες με έτοιμο το εργατικό δυναμικό των 200 ευρώ τον μήνα, που στοχεύουν να δημιουργήσουν και εδώ. Η κορύφωση μετά από απλήρωτους ή μισοπληρωμένους μήνες εργασίας στις πιο άγριες συνθήκες.
Στην πραγματικότητα, η εργασιακή πραγματικότητα και η ανεργία χωρίς το προστατευτικό οικονομικό οικογενειακό περιβάλλον στήριξης, είναι άγνωστη σε αυτή την κατηγορία σκεπτόμενων ανθρώπων και προφανώς το μικρό αγκαθάκι που τους εμποδίζει να χαρούν πλέρια , και μεις μαζί τους , την αντικειμενικότητα τους.
Σε αυτή τους τη στάση, έχουν και τον πιο ισχυρό σύμμαχο , μεγάλο ποσοστό από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους ανέργους . Και λογικό – και αυτό- .
Το να είσαι στο κατώτερο στρώμα επιβίωσης δεν είναι προσωπική σου επιλογή, και συνειδητή συστράτευση, δεν εκφράζει ούτε την επιθυμία σου, ούτε τι θα ήθελες να είσαι, ούτε το ότι πλέεις σε χαράς ευαγγέλια που είσαι εκεί. Και για αυτό μέγα πλήθος των καταπιεσμένων εν γένει θα συνηγορεί πάντα υπέρ ενός θεάματος άσχετου με τις πραγματικές συνθήκες και επιλογές του και με αστούς διανοούμενους που το κολακεύουν περιλαμβάνοντας το στους ισότιμους ακροατές του , που μοιράζονται ανάλογες οπτικές γιατί βλέπεις μοιράζονται και τις ίδιες συνθήκες και ευκαιρίες μέσα στο σύστημα.
Απόλυτα σεβαστός από μένα αυτός ο προσανατολισμός ανθρώπων που έχουμε κοινή ταξική προέλευση αλλά και κοινά βιώματα, μια και είμαι εργαζόμενος εκτός από καλλιτέχνης που η κρίση τον κατέστησε άνεργο , στερώντας μου κατ΄ αρχήν αυτό που πάντα ήταν συνειδητή μου απόφαση να έχω συγκεκριμένες επιλογές στο χώρο του τραγουδιού και να μην είμαι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος για συμβιβασμούς πέρα από τις προθέσεις μου.
Απόλυτα σεβαστός όπως σέβομαι γονείς , μεγαλύτερους ανθρώπους και το μεγαλύτερο συντριπτικά κομμάτι της ανθρωπότητας που στενάζει κάτω από τους προγονικούς όρους καταπίεσης με πιο αμφίβολο από ποτέ μέλλον , σε συνθήκες που δεν του επιτρέπουν κανέναν σχεδιασμό για το μέλλον και παραμένει στο στάδιο της ονείρωξης και με το ενδεχόμενο κάποτε της εξέγερσης που και πάλι δεν του προδιαγράφει με καμιά σιγουριά κανένα μέλλον μετά την αυτοθυσία ή την αναρρίχηση στα οργανωτικά κλιμάκια των επαναστατών που θα γίνουν το επόμενο κατεστημένο για να εκμεταλλευθούν τις ανάγκες των συντρόφων τους , όσων δεν εξολοθρέψουν για ιδεολογικές διαφορές
.
Μιλάω πάντα για ότι έχει ιστορικά συμβεί και υπάρξει και δεν κλείνω μέσα σε αυτό το παρελθόν την ανοιχτή μελλοντική δυνατότητα. Αλλά επειδή μίλησα για σεβασμό και θέλω τώρα να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι και δεν σημαίνει ταύτιση απόψεων με όλα αυτά.
Ωστόσο παρά την συνειδητή και καθόλου υποκείμενη σε εξωτερικές πιέσεις και ψυχαναγκασμούς του τύπου “με ποιο κόμμα είμαι”, “τι πιστεύουν οι περισσότεροι και πιο αξιοθαύμαστοι ή οι πιο “πετυχημένοι” από φίλους και γνωστούς”., – ευτυχώς πενηντάρισα που σημαίνει μεταξύ άλλων επιβίωσα και χαίρομαι για αυτό , πολλών προγενέστερων πεποιθήσεων και ειδώλων – τι σατανική αλήθεια ελληνική λέξη, που εκφράζει όσο καμιά άλλης γλώσσας με ακρίβεια το περιεχόμενο’ της, Είδωλα .
Είδωλα θρησκευτικά. πολιτικά, είδωλα του θεάματος, ειδωλοποίηση του ερωτικού συντρόφου …θα μπορούσα να γεμίσω όλες μου τις λευκές νύχτες γράφοντας μόνο για αυτό, είδωλα . Θα μπορούσα να γράψω την μπρεχτική εκδοχή των Δαιμόνων του Καρβέλα , το μιούζικαλ που δεν θα διασκέδαζε κανέναν , ¨Είδωλα” αλλά δεν ξέρω αν θα άρεσε στο πολιτιστικό της Αυγής, του Ριζοσπάστη έστω , “Είδωλα, αααα..” you know… .
Παρά την απόφαση για το ΟΧΙ λοιπόν που την πήρα με όλη μου την καρδιά αλλά και όχι ευκαταφρόνητο μέρος του μυαλού μου, θέλω να ξεκαθαρίσω στους λίγους αλλά καλούς φίλους μου τα εξής :
Aπελθέτω απ΄ εμού όλη η ανούσια λαϊκιστική αντιπαράθεση για το ΟΧΙ με τα εμετικά μπιρσιμο-πλάνα σύγκρισης ποσοτικής των συγκεντρώσεων και αντι- συγκεντρώσεων, απελθέτωσαν οι μαρξίστριες , λενινίστριες μανάδες που πήραν να βάλουν την Τατιάνα ή τον οποιοδήποτε στη θέση τους, όλος αυτός ο τακτικισμός που φωνάζει από μακριά ότι θα θέλαμε να μας συμπεριλάβετε επί ίσοις όροις στο θέαμά σας ή το επίσης εφιαλτικό «είμαστε μέρος του θεάματος σας, δεν έχετε τα ποσοστά θεαματικότητας σας χωρίς εμάς, και εμείς χωρίς εσάς¨» .
Aπελθέτω απ΄εμού η ειδωλοποίηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου ( τα είπαμε και πριν ), της συντρόφισσας της Ραχήλ Μακρή με οφθαλμοφανή εξουσιομανή απωθημένα και το ανάλογο λαϊκιστικό υπόβαθρο , αλλά και η ειδωλοποίηση και αγιοποίηση οποιουδήποτε. Aπελθέτω απ΄εμού η ειδωλοποίηση του Τσίπρα , αν και τον συμπαθώ πολύ περισσότερο από τις προαναφερθείσες διονυσιασμένες κόρες, – μπορεί και αδίκως- και εύχομαι να του βγει το πολιτικό πόκερ, του μπαγάσα, για καλό δικό του, και εντελώς μικροπρόθεσμα δικό μας. Πάντως έντιμο και αγνό παλικάρι, όπως διαβάζω εδώ μέσα, δεν είναι. Ούτε αγνό, ούτε κρι-κρι , ούτε algida…
Aπελθέτω απ΄εμού όλη αυτή η αριστερή αλλά καθόλου μαρξιστική ραψωδία για το αλάθητο λαϊκό ένστικτο, που με ανάλογους τρόπους υποδέχτηκε τον εθνάρχη Καραμανλή , ξέρεις αυτόν που μας έβαλε στην ΕΟΚ, αυτόν ντε, που φυγάδευσε στη Γερμανία ναζί δήμιους για να μη δικαστούν στην Ελλάδα, αυτόν που συνυπόγραψε με άλλους συν-α τιμούς του Ευρωπαίους εταίρους την απαλλαγή της Γερμανίας από τις αποζημιώσεις.
Το λαϊκό ένστικτο που ανέδειξε τον «Δόκτορα Ζιβάγκο» Παπανδρέου, ως τον πιο ύποπτο αμερικανο-κίνητο «ελληνάρα» ηγέτη και τους διαδόχους του ως τους μεγαλύτερους εθνικούς μειοδότες, τους ενταφιαστές του μύθου της αδιάπλεκτης Αριστεράς, τους γόητες του λαού. Aπελθέτω από μου τα εκκλησιαστικά και εξωεκκλησιαστικά λιβάνια .
Βλέπω ήδη το περιφρονητικό και χλευαστικό σου ύφάκι, αγκιτάτορα , βλέπω τη μνησικακία σου σύντροφε για όσους αρνιόμαστε να μοιραστούμε ιδεολογικά αποφάγια από το πιάτο σου. Θα με πιάσεις ξανά με αυτό το συντροφικό σου καλοσυνάτο σε ειδικές περιστάσεις ύφος του πατερούλη να μου εξηγήσεις τι είναι η Πολιτική. Πόσο μαλάκας είσαι λοιπόν, για να δεις ότι έχουμε κοινή καταγωγή και γλώσσα, όταν δεν εμφανίζεσαι και δεν εμφανίζομαι σε στημένες παρουσίες, πόσο σε αναιρούν οι ίδιες σου οι υποσχέσεις , γιατί αν όπως λες «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», « Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή» τότε είναι εφικτή και μια άλλη Πολιτική, γιατί αν δεν είναι , τότε καμιά άλλη Ευρώπη , κανένας άλλος Κόσμος δεν είναι πραγματικά εφικτός.
Το επόμενο σού το αφιερώνω , μαζί με την κοινή μας ρίζα. Με συνδέει απόλυτα ψυχικά μαζί σου, αλλά έμαθα να το χορεύω σε άδειες πλατείες μόνος μου.
“Χόρεψε αγαπούλα μου,
παραμύθι πούλα μου.
Χόρεψε χανούμισσα
μου ‘μοιασες και σού ΄μοιασα”
