Στην φιλοευρωπαϊκή ρητορική, υπό την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη θα αλλάξει μυαλά και θα εγκαταλείψει τη λιτότητα, επέμεινε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στο πλαίσιο του διεθνούς συνεδρίου του ιταλικού οίκου (θινκ τανκ) Ambrosetti στο Τσερνόμπιο της Ιταλίας.
Ίσως όμως δεν έχει και τόση σημασία η ομιλία του – τις γνωστές θέσεις για τη συνολική ευρωπαϊκή ρύθμιση του χρέους και την ανάγκη αναπτυξιακών πρωτοβουλιών επανέλαβε άλλωστε .
Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μεγαλύτερη σημασία επικοινωνιακά είχε το γεγονός ότι την ώρα που ο Σαμαράς, μετά το αναμενόμενο ναυάγιο του Παρισιού, εμφανιζόταν στη ΔΕΘ ουσιαστικά με «άδεια χέρια», ο Τσίπρας – με τη βοήθεια των ευρωπαίων «εταίρων» -φιλοτεχνούσε το προφίλ του εν αναμονή πρωθυπουργού.
Με την παρουσία του σε ένα συνέδριο ουσιαστικά της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ, του νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου δηλαδή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε για ακόμη μια φορά να υπογραμμίσει ότι αν και διαφορετικής πολιτικής αντίληψης δεν θεωρείται πλέον «ακραίος» και «ταραξίας» που στόχο έχει να διαλύσει την Ευρώπη και την ευρωζώνη, όπως τον παρουσιάζει στο εσωτερικό ο Σαμαράς, αλλά ισότιμος συνομιλητής και μελλοντικός πρωθυπουργός.
Την ώρα που ο Σαμαράς εξέπεμπε από το βήμα του Βελλιδείου απελπισία, μιζέρια και γκρίνια για τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν είχε τίποτε να υποσχεθεί στο ευρύ κοινό παρά μόνο φοροαπαλλαγές για την επιχειρηματική ελίτ και εθνικοπατριωτιλίκι για το υπερσυντηρητικό κοινωνικό του αποκούμπι (συνταξιούχους, ενστόλους, κ.λπ.) ο Τσίπρας αποσπούσε τις επευφημίες του Ρομάνο Πρόντι ο οποίος συν τοις άλλοις αποκάλυψε ότι την πρωτοβουλία της πρόσκλησης του Τσίπρα στο συνέδριο είχε ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο επίσης πρώην πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι και προκάτοχος του Μπαρόζο στην ΕΕ υπογράμμισε σε δηλώσεις του ότι ο Τσίπρας «ανέπτυξε έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα διάλογο, με εποικοδομητική διαλεκτική. Δεν ζήσαμε τίποτα από τα όσα αντιστοιχούν στις γραφικές συγκρούσεις που κάποιοι έχουν στο μυαλό τους, για τέτοιου είδους συναντήσεις. ‘Ηταν θετικό και για τον Αλέξη Τσίπρα και για εμάς».
Επιπλέον, αναφορικά με την μεσολάβηση Μόντι για την πρόσκληση στον Τσίπρα υπογράμμισε: «αν το ήξερα, αντί για τον Μόντι, θα είχα καταβάλει εγώ προσπάθειες για να κληθεί. Ο διάλογος είναι βασικός για την Ευρώπη. Ο Τσίπρας είναι έξυπνος άνθρωπος, εκπροσωπεί ένα μέρος της Ελλάδας, και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θα έπρεπε να τον περιθωριοποιήσουμε. Η συζήτηση είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όταν όλοι συμφωνούν, οι συζητήσεις αυτές δεν χρησιμεύουν σε τίποτα».
Ύστερα απ’ όλα αυτά αλλά και την ομιλία του Σαμαρά στη ΔΕΘ που απογοήτευσε ακόμη και τους δεξιούς, ποια η αντίδραση της κυβέρνησης; Η κυβερνητική εκπρόσωπος είδε «ολοφάνερη αμηχανία» στη συμμετοχή του Τσίπρα στην Ιταλία κάνοντάς μας να σκεφτούμε ότι με όρους ψυχολογίας η κυβέρνηση κάνει «προβολή» της δικής της αμηχανίας στον πολιτικό της αντίπαλο. Κοινώς, το μήνυμα ελήφθη από το σαμαρικό στρατόπεδο…
Όσον αφορά τον ίδιο τον Τσίπρα, η πεπατημένη της αναζήτησης αποδοχής από τα κέντρα λήψης αποφάσεων εκτός χώρας, ακόμη κι αν προέρχονται από το αντίπαλο ιδεολογικοπολιτικό στρατόπεδο, τι μηνύματα στέλνει στο ευρύ κοινό; Τι σημασία, έχει αν ο πρώην εκλεκτός της αποτυχημένης ιταλικής κεντροαριστεράς επευφημεί τον Τσίπρα;
Για κάποιους, (ακόμη κι από την κομματική ή παραδοσιακή κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ) δεν αποτελεί παρά ένδειξη συμβιβασμού με το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Άλλοι εκτιμούν ότι οο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στέκεται στο ύψος του και συνομιλεί απευθείας με τα ευρωπαϊκά κέντρα χωρίς να βάζει «νερό στο κρασί του». Για κάποιους που αναμετρώνται με πιεστικές καθημερινές ανάγκες επιβίωσης, ενδεχομένως να περνά και απαρατήρητη μια τέτοια πρωτοβουλία. Υπάρχει όμως κι ένα κοινό που καλωσορίζει κι ενθαρρύνει ανάλογα ανοίγματα του Τσίπρα, τα οποία στα μάτια του (του εν λόγω κοινού)αποδεικνύουν ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι … «όμηρος» του Λαφαζάνη, αλλά διαθέτει την απαραίτητη ευελιξία και τον απαραίτητο «ρεαλισμό» (εννοώντας ό,τι έχει καταλήξει να σημαίνει ο «ρεαλισμός» τη σήμερον). Και πρόκειται για ένα κοινό που είτε ψηφίζει είτε ψήφιζε Σαμαρά αλλά δυσκολεύεται να ψηφίσει Τσίπρα διότι ακριβώς δεν τον θεωρεί επαρκώς «ρεαλιστή».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σε κάθε περίπτωση επιζητεί να πείσει κι ένα τέτοιο κοινό, καθώς θεωρεί περίπου κατοχυρωμένο το 27 % που προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ για … τους αντίθετους λόγους, επειδή ακριβώς περιμένει ότι δεν θα συμβιβαστεί ή έστω επειδή θέλει να τιμωρήσει τους Σαμαρά – Βενιζέλο.
Εν ολίγοις, σε ό,τι αφορά τη χθεσινή «μονομαχία» των δύο πολιτικών αρχηγών, έναντι του Σαμαρά, μάλλον κερδισμένος βγαίνει ο Τσίπρας. Αυτά σε επικοινωνιακό επίπεδο. Σε πολιτικό επίπεδο το συμπέρασμα που προκύπτει – για μια ακόμη φορά – είναι ότι το βάρος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ πέφτει στη συγκέντρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με σκοπό την εξασφάλιση εκλογικής πλειοψηφίας . Για το τι πολιτική θα ασκήσει όταν ανέλθει στην εξουσία, βλέπουμε…
