Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Τα στεφάνια του διάδοχου της Αγγλίας πρίγκιπα Καρόλου

Δάκρυα χαράς και ρίγη εθνικής συγκίνησης σκόρπισε στα ΜΜΕ, την Κυβέρνηση, τον πολιτικό κόσμο, την ιεραρχία της Εκκλησίας,  η άφιξη..

Δάκρυα χαράς και ρίγη εθνικής συγκίνησης σκόρπισε στα ΜΜΕ, την Κυβέρνηση, τον πολιτικό κόσμο, την ιεραρχία της Εκκλησίας,  η άφιξη του διαδόχου του βρετανικού θρόνου, πρίγκιπα της Ουαλίας Καρόλου Φιλίππου Αρθούρου Γεωργίου, στη χώρα μας. Ο Κάρολος πραγματοποιεί τριήμερη επίσημη επίσκεψη, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, Καμίλα, δούκισσα της Κορνουάλης, από χτες.

Είναι η δεύτερη φορά, μετά τον Τσώρτσιλ, από τον Δεκέμβρη του 1944, που επίσημος εκπρόσωπος της Μεγάλης Βρετανίας, σε τέτοιο επίπεδο, επισκέπτεται την Ελλάδα. Η προηγούμενη φορά ήταν τον Δεκέμβρη του 1950, όταν η Ελισάβετ, τότε πριγκίπισσα και διάδοχος του θρόνου, επισκέφτηκε την Αθήνα. Μαζί της και ο τότε μόλις δυο χρόνων Κάρολος. Ξανάρθε στην Αθήνα το 1964, για τους γάμους της «δικής μας» Σοφίας με τον Χουάν Κάρλος.

Ανεπίσημα έχει επισκεφτεί αρκετές φορές την Ελλάδα, κάνοντας τουρισμό, ή αναπτύσσοντας ιδιαίτερους δεσμούς με την μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος.

Ο Κάρολος καταθέτει στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη, κάτω από το βλέμμα της Ιστορίας που δεν ξεχνά και δεν μπορεί να ξεχάσει.

Χτες, 9 Μάη, ημέρα που ο κόσμος γιόρταζε την επέτειο της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, το 1945, ο πρίγκιπας Κάρολος κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα, λίγα μέτρα πιο κει από το τόπο που τον Δεκέμβρη του 1944, με τον σχεδιασμό και την καθοδήγηση των Εγγλέζων, σφαγιάστηκε ο αθηναϊκός λαός.

Στις 9 Μάη του 1945 οι λαοί που νίκησαν τον φασισμό, έκλειναν τις πληγές του πολέμου και ξεκινούσαν την ανοικοδόμησή τους. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη οι Εγγλέζοι με τις ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις και τους πρώην συνεργάτες των ναζί, οδηγούσαν την Ελλάδα στον εμφύλιο και τα μαύρα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους.

Σήμερα νωρίς το μεσημέρι ο Κάρολος κατέθεσε στεφάνι στο «Εγγλέζικο νεκροταφείο», το Πολεμικό Κοιμητήριο Φαλήρου, στο Μνημείο των Αθηνών (Athens Memorial).

Ο Κάρολος καταθέτει στεφάνι στο «Εγγλέζικο νεκροταφείο».

Στο νεκροταφείο είναι θαμμένοι γύρω στους 2000 στρατιώτες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας που έπεσαν στην Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Εμφύλιο. Στο μνημείο αναγράφονται ακόμα τα ονόματα 2800 στρατιωτών που θεωρούνται νεκροί του πολέμου αλλά δεν έχουν βρεθεί τα σώματά τους.

Το Πολεμικό Κοιμητήριο Φαλήρου (το εγγλέζικο νεκροταφείο) και το Μνημείο των Αθηνών (Athens Memorial).

Σε αντίθεση με τα άλλα στρατιωτικά νεκροταφεία, όπου είναι θαμμένοι στρατιώτες που έπεσαν πολεμώντας εχθρικά φασιστικά στρατεύματα, αυτό το νεκροταφείο φτιάχτηκε αρχικά για τους στρατιώτες της Κοινοπολιτείας που βρήκαν το θάνατο στα Δεκεμβριανά και στα χρόνια του εμφυλίου που ακολούθησαν, πολεμώντας και σκοτώνοντας Έλληνες και Ελληνίδες που αγωνίζονταν για Λευτεριά, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία, γκρεμίζοντας τα σπίτια τους, ισοπεδώνοντας ολόκληρες συνοικίες.

Στο πίσω μέρος του εγγλέζικου νεκροταφείου βρίσκονται οι τάφοι των στρατιωτών της Βρετανικής Κοινοπολιτείας που έχασαν τη ζωή τους σε μάχες ενάντια στον ελληνικό λαό, από τον Δεκέμβρη 1944 μέχρι το 1948, υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν την άδικη υπόθεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Αργότερα, το 1966, μεταφέρθηκαν εδώ και τα οστά πεσόντων του πολέμου από άλλες περιοχές της Ελλάδας, και τα οστά των πεσόντων του πολέμου της Κριμαίας, από το καταργημένο στρατιωτικό κοιμητήριο του Νέου Φαλήρου. 

27 χρόνων, 5 Δεκέμβρη του 1944.

Ο ποιητής Βασίλης Ρώτας, στη δεκαετία του ’50, έγραψε για αυτό το κοιμητήριο το Ποίημα:

ΑΓΓΛΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

Στo Φάληρο, σε λιόλουστη πλαγιά, σιμά στο ακροθαλάσσι,
τα μνήματα σειρές ανάμεσα σε πικροδάφνες,
— που  ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να μας καμαρώσεις! —

με τους σταυρούς επ’ ώμου ολάσπρους, φάλαγγα πυκνή,
και με λοφία τα κόκκινα άνθη από τις πικροδάφνες,
— που ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να μας κάμεις επιθεώρηση, —

σαλεύει ο μπάτης τ’ άνθη πάνω απ’ τα κεφάλια μας,
για την παρέλαση να ξεκινήσουμε, σταυρούς επ’ ώμου,
— πού ’σαι καημένε Τσώρτσιλ, να μας δόσεις το παράγγελμα!

σαλεύει τ’ άνθη ο μπάτης του Φαλήρου,
κόκκινα σαν καρδιές πού στάζουν αίμα, κρεμασμένες,
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να τα μυριστείς! –

μας μουρμουρίζει χαιρετίσματα από την Αγγλία,
το χώμα μας ιδρώνει στην ανάμνηση της,
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να μας βγάλεις λόγο! —

οι ζωντανοί αραδίζουνε περιδιαβάζοντας,
γελάνε τα κορίτσια, ο μπάτης ανεμίζει τα μαλλιά τους,
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να τα λιμπιστείς! –

ο μπάτης ανεμίζει τα χρωματιστά φουστάνια τους,
καθώς περνάνε τώρα αγκαλιαστά με Αμερικάνους,
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να ζηλέψεις! —

όταν το κύμα υψώνει τ’ αφροστέφανά του
ακούγονται παιάνες νίκης, βουή στη γλώσσα των Ελλήνων,
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, πού τους έλεγες ληστές, —

μας άνοιξαν τις αγκαλιές τους οι χρυσές καρδιές
κι εμείς προβάλαμε τις λόγχες στ’ αγκαλιάσματα τους,
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να τους δεις στα μάτια! —

εδώ ’μαστε θαμμένοι, όπως μας πρόσταξε η Αγγλία,
πικρή μας φέρνει ο μπάτης άρμη απ’ την Αγγλία,
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, είσαι στην Αγγλία; —

στέκουνε τρεμουλιάζοντας χλωμές η Τζόη κι η Φάνη,
στέκουν ουρά να πάρουνε ψωμί και κάρβουνο;
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ να τις λυπηθείς! —

Α, τ’ άρωμα απ’ την άρμη και τις δάφνες του Φαλήρου
πόσο γλυκό ’ναι, μ’ αχ! πόσο πικρό για τους θαμμένους! —
— πού ’σαι, καημένε Τσώρτσιλ, να μας κλάψεις![1]

Θα είχε, ίσως, κάποιο νόημα αν ο πρίγκιπας, σαν εκπρόσωπος της Αγγλίας, ζητούσε με ειλικρίνεια συγχώρεση από τους εικοσάχρονους νεκρούς, και τις οικογένειές τους, Εγγλέζους, Καναδούς, Νεοζηλανδούς, Αυστραλούς, Ινδούς και Τουρκοκύπριους, που, στρατευμένοι ενάντια στον φασισμό, τους ατίμασε η μεγάλη Αγγλία, στέλνοντάς τους να πολεμήσουν για μια άδικη υπόθεση, να αιματοκυλίσουν μια χώρα, έναν λαό που δημιούργησε τη μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση, πάλεψε ενάντια στους ναζί κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες του, και απαίτησε Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία και Κοινωνική Προκοπή.

Ο Κάρολος, σε δήλωση του στην «Καθημερινή», είπε: «Η Ελλάδα είναι στο αίμα μου», ξέχασε όμως να συμπληρώσει: «και το αίμα της Ελλάδας είναι ακόμα στα χέρια της πατρίδας μου».

[1] Το ποίημα του Βασίλη Ρώτα το πήραμε από την ιστοσελίδα «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία»

 

Απόψεις