Στον ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από παρατεταμένο διάστημα εσωκομματικής νηνεμίας – λόγω και της προεκλογικής περιόδου– ξαναπαίρνουν κεφάλι οι διαφωνίες και οι ίντριγκες. Κι αυτή τη φορά αφορμή κι αιτία δεν είναι ούτε το ευρώ, ούτε ο Λαφαζάνης, ούτε οι συνιστώσες. Αυτή τη φορά η κριτική προς την ηγεσία προέρχεται από την καρδιά της προεδρικής πλειοψηφίας, δηλαδή από την τάση από την οποία προέρχεται ο Αλέξης Τσίπρας (Αριστερή Ενότητα) και μάλιστα από το αριστερό ή «αριστερίστικο» κομμάτι της, καθώς και από την ΑΝΑΣΑ, ένα ευρύτερο ρεύμα που περιλαμβάνει τις οργανώσεις ΑΚΟΑ, ΡΟΖΑ, κ.ά. Τα δύο αυτά κομμάτια αποτέλεσαν τον βασικό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ, με την έννοια της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας στο εσωτερικό του σχήματος, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές του 2012 και έχουν στηρίξει τον πρόεδρο σε όλες τις επιλογές του ή για λόγους κομματικής νομιμότητας, επέλεξαν να μην εναντιωθούν ανοιχτά. Μέχρι σήμερα.
Από αυτά τα δύο τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να έχουν συσφίξει σχέσεις ως το σημείο που να μοιάζει με προαναγγελία σύμπηξης μιας νέας ενιαίας τάσης που θα στηρίζει κριτικά τον πρόεδρο, 53 στελέχη (βουλευτές και μέλη της ΠΓ και της ΚΕ) υπογράφουν κείμενο απολογισμού των εκλογών και κριτικής προς την ηγεσία, εκφράζοντας παράλληλα το αίτημα η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ να συνδυαστεί με επιστροφή στα αριστερά, ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του.
Στις διαρροές που γίνεται από στελέχη της ηγετικής ομάδας επιχειρείται η υποβάθμιση της κίνησης αυτής, μέσα από ερμηνείες όπως ότι πρόκειται για δυσαρεστημένους από τη μη αξιοποίησή τους σε διάφορους ρόλους στις εκλογές, κ.λπ.
Όμως, ακόμη κι αν ο παραγκωνισμός από ρόλους μπορεί να έχει βάση για κάποιους εξ αυτών, η κίνηση αυτή φαίνεται να έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος, καθώς αμφισβητεί στρατηγικές επιλογές του προέδρου όπως η διαμόρφωση μιας μεγάλης «προοδευτικής, δημοκρατικής και πατριωτικής» πλειοψηφίας. Για τους 53 πρόβλημα είναι τόσο οι «κακές παρέες» με κομμάτια της μνημονιακής κεντροαριστεράς, όσο και τα ανοίγματα στον πατριωτικό χώρο με τις ανάλογες εκφωνήσεις περί «κυβέρνησης όλων των Ελλήνων», κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», κ.λπ. Παράλληλα ασκούν κριτική για τις μονόπλευρες θεσμικές κι επικοινωνιακές παρεμβάσεις χωρίς ταυτόχρονη προσπάθεια ενίσχυσης του κινήματος και κατάκτησης της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας στην κοινωνία.
Ουσιαστικά η πρωτοβουλία των 53 αντανακλά για ακόμη μια φορά τη μάχη του «μικρού» και του «μεγάλου» ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του μετασχηματισμού του σε κυβερνητικό κόμμα, το οποίο σε αντίθεση με ό,τι θα ήθελαν δείχνει να παίρνει χαρακτηριστικά αρχηγικού αστικού κεντρώου κόμματος. Οι 53 στηρίζουν την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% είναι αυτός που οδήγησε στο 27% και επομένως οι ιδέες του περί διεθνισμού, τάξεων και ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων οφείλουν να αποκτήσουν ηγεμονία στην κοινωνία προκειμένου να διαμορφωθεί μια σχετικά ομοιογενής κοινωνική πλειοψηφία που θα του δώσει την εξουσία.
Είτε η συγκεκριμένη κίνηση έχει ως κίνητρο τη διαφύλαξη των ιδεολογικών χαρακτηριστικών της «ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς» είτε εκκινεί από την ανάγκη πολιτικής επιβίωσης προσώπων που θεωρούν ότι σε έναν ευρύ ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχουν ρόλο ή και να απειληθούν με συρρίκνωση ως ιδεολογικο- πολιτικός χώρος εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως σηματοδοτεί έναν κομβικό σταθμό στη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, ένα χρόνο μετά το ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου κόμματος, και τις διαστάσεις της, θα τις δούμε προσεχώς.
Για πληρέστερη ενημέρωση ολόκληρο το κείμενο των 53
εδώ
