Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Συμβίωση μετ΄…εμποδίων

Το Σύμφωνο Συμβίωσης έπρεπε να ισχύει εδώ και χρόνια. Η ψήφιση του ήταν (και είναι) η αυτονόητη αναγνώριση των δικαιωμάτων..

Το Σύμφωνο Συμβίωσης έπρεπε να ισχύει εδώ και χρόνια. Η ψήφιση του ήταν (και είναι) η αυτονόητη αναγνώριση των δικαιωμάτων κάθε ζευγαριού, ετερόφυλου, ή ομόφυλου. Πέραν τούτου, ουδέν.

Εδώ βέβαια είναι απαραίτητη μια επισήμανση. Η ελευθερία και ο αυτοπροσδιορισμός του ατόμου, μέχρι να χτίσουμε την κομμουνιστική κοινωνία, θα είναι «κενό γράμμα» για την άρχουσα τάξη, αλλά και αντικείμενο μιας διαρκούς διεκδίκησης για το λαό.

Η παρεμβολή στη συζήτηση για το Σύμφωνο Συμβίωσης, θεμάτων όπως η φύση της ομοφυλοφιλίας, ή ο θεσμός της οικογένειας, αποπροσανατολίζει απ΄ το κύριο που, εν προκειμένω, είναι η αποκατάσταση της ισότητας των δικαιωμάτων των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, ή σεξουαλικού προσανατολισμού.

«Nihil humani a me alienum puto», δηλαδή «Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο», ήταν το αγαπημένο απόφθευγμα του Καρλ Μαρξ. Ένα απόφθευγμα που επιτάσσει την συμφιλίωση με την ανθρώπινη φύση σε όλες τις εκφάνσεις της. Στοιχείο της ανθρώπινης φύσης είναι και η σεξουαλικότητα και κατ΄ επέκταση ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ατόμου.

Είναι σωστό ότι ο προσανατολισμός του καθενός είναι ιδιωτική υπόθεση, η εκδήλωση του όμως μεταφέρει το θέμα, μοιραία, στον κοινωνικό περίγυρο, στην κοινωνία. Εκτός και αν ζητάμε από τα ομόφυλα ζευγάρια να το κρατούν «κρυφό», ενώ δεν υπάρχει τέτοιο θέμα για τα ετερόφυλα. Μια τέτοια κατηγοριοποίηση οδηγεί σε «κοινωνικά αποδεκτές», ή «μη αποδεκτές» συμβιώσεις και ανοίγει το δρόμο για την κατηγοριοποίηση σε «κανονικές», ή «μη κανονικές» καταστάσεις. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι από κει και πέρα, η απόσταση από την άποψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι «ασθένεια», ή «παρέκκλιση», είναι ελάχιστη.

Όσον αφορά την οικογένεια, το θέμα μας δεν είναι αν αυτή απειλείται από το Σύμφωνο Συμβίωσης, αλλά το γιατί πρέπει να την υπερασπιστούμε;

Η οικογένεια δεν είναι ένας «ουδέτερος» κοινωνικός θεσμός. Στη σύγχρονη μορφή της, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα στην εμπέδωση και την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εξουσίας.

Με τη διπλή ιδιότητα, ως μονάδα κατανάλωσης, αλλά και χώρος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, η οικογένεια συμβάλλει στην απομόνωση και την εξατομίκευση των μελών της. Π.χ το μέλος της εργατικής οικογένειας διαμορφώνεται σαν «άτομο», αλλά και σαν «ατομικός εμπορευματοκάτοχος» (της εργατικής του δύναμης). Έτσι εμπεδώνεται η υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο.

«Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και τη διαπαιδαγώγηση, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους και τα παιδιά μεταβάλλονται σε απλά εμπορικά είδη και όργανα εργασίας», έγραφαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».

Κλείνοντας, ας θυμηθούμε του στίχους του Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι, από το ποίημα του «Ξελασπώστε το μέλλον»:

Της φαμίλιας,

του σπιτικού,

η επίθεση,

για μας μικρότερη απειλή

δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε

στην πίεση της φαμίλιας,

κοιμάται

μέσ’ στη μακαριότητα

ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, –

αυτός δεν έφτασε το μπόι

της προσήλιας,

της δυνατής ζωής εκείνης

που θα ‘ρτει.

Σαν τη φλοκάτα

και το χρόνο επίσης,

ο σκόρος της καθημερινότητας

τον κατατρώει στιγμή στιγμή.

Το μεινεσμένο ρούχο

των ημερών μας για ν’ αερίσεις,

ε, κομσομόλε, τίναξε το εσύ.

Απόψεις