Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Τα Σύμφωνα συμβίωσης και οι φύλακές τους

Δεν έχω γνωρίσει κανέναν καθ΄ ολοκληρίαν προοδευτικό άνθρωπο και ούτε πιστεύω πως υπάρχει. Για προσωπικούς κατ΄ εξοχήν λόγους ο καθένας..

Δεν έχω γνωρίσει κανέναν καθ΄ ολοκληρίαν προοδευτικό άνθρωπο και ούτε πιστεύω πως υπάρχει. Για προσωπικούς κατ΄ εξοχήν λόγους ο καθένας μας υιοθετεί ένα κομμάτι προόδου. Άλλοι, οι περισσότεροι μάλλον, τις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για το σύνολο των ανθρώπων , άλλοι την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων, κάποιοι την ανεξιθρησκεία, κάποιοι την κατάργηση εντελώς της Θρησκείας, την ίδια στιγμή που διεκδικούν το δικαίωμα των μεταναστών όχι μόνο στην εργασία και την κοινωνική πρόνοια, αλλά και στη διατήρηση της καταγωγικής τους κουλτούρας, της οποίας η Θρησκεία συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι. Κάποιοι εκχωρούν την απόλυτη καλοσύνη τους στα ζώα και κάποιοι είναι αφυπνισμένοι στο οικολογικό ζήτημα συνολικά.
Ο σεβασμός και η αναγνώριση της ερωτικής επιλογής δεν είναι σε καμιά περίπτωση υποδεέστερο των υπολοίπων ζητημάτων. Μάλιστα θα έλεγα ότι ισοβαθμεί σε υπαρξιακό επίπεδο με το βασικό ιδίωμα των προοδευτικών, το δικαίωμα μιας ανθρώπινης ζωής για όλους.

Και όμως, το ζήτημα εξακολουθεί και πολώνει και δημιουργεί εμπάθεια, κρυφά ή φανερά. Και αν για το γυναικείο ζήτημα, παρά τους φρικαλέους αναχρονισμούς που υφίστανται, η αστική και προοδευτική κοινότητα παρουσιάζεται αμιγής και κατασταλαγμένη, για τους ομοφυλόφιλους, τις λεσβίες , τους τραβεστί η εκχώρηση ισονομίας και δικαιωμάτων εξακολουθεί να εμπεριέχει πλήθος υποσημειώσεων στο νομικό επίπεδο και πλήθος αντιλήψεων και τρόπων υποδοχής στο κοινωνικό σώμα.

Η αριστερά αποφάσισε και ήταν όλως προς το ψηφοθηρικό της συμφέρον και ταυτόχρονα σύμφωνο προς το διαχρονικό και ουσιαστικό της περιεχόμενο να συμπλεύσει με τα κινήματα απελευθέρωσης των σεξουαλικών επιλογών πια, στην πολιτική καθομιλουμένη μας, και όχι ιδιαιτεροτήτων. Η Αριστερά σαν πολιτική δύναμη και αυτή τη στιγμή Κυβερνητική αρχή. Οι αριστεροί όμως;

Kαι για όσους από μας δεν είμαστε γεννημένοι χτες , δηλαδή με την εισαγωγή στην Ελλάδα το 70 του πολιτικού λόγου της σεξουαλικότητας και το 2000 του σεξουαλικού ακτιβισμού, γνωρίζουμε πόσο πρόβλημα είχαν- και πιστεύω έχουν- οι αριστεροί, με το πρόταγμα στον κοινωνικό μετασχηματισμό των οικονομικών τάξεων, να θεωρήσουν το σεξουαλικό που απλώνεται πέρα από την σεξουαλική πρακτική στο σύνολο της ρουτίνας της καθημερινότητας, στην αισθητική, κυρίως στην αναθεώρηση των φυλετικών στερεοτύπων. Ένας πολιτισμικός λόγος με άξονες την εργατιά , τον λαό, τον λεβέντη αγωνιστή, την αγωνίστρια μάνα , τον οικονομικό μετανάστη αλλά και την εθνική κυριαρχία, για τους πατριώτες αριστερούς συνιστά μια ιστορική κοινωνική τοιχογραφία που για τον ομοφυλόφιλο αριστερό συνοδεύεται από μνήμες επιλεγμένης αυτολογοκρισίας και ματαιωμένης προσωπικής ζωής, ενώ για τον φορτσάτο νευρικό , up to date , τεχνολογικά μπασμένο gay , που συνειδητά, υποσυνείδητα αναγνωρίζει ότι στο καπιταλιστικό περιβάλλον είναι καιρό πριν μετρήσιμη καταναλωτική μονάδα, και με κριτήριο την ικανότητα επιβίωσης σε ανταγωνιστικές συνθήκες έχει στις προηγμένες κοινωνίες εδραιώσει τη θέση του, όλη η αριστερή τοιχογραφία αντιμετωπίζεται με αντιδράσεις που δείχνουν από συγκατάβαση, έως και απορριπτική διάθεση και πολύ ανθρώπινα αφού συνδέεται με το προ-υπαρκτικό στάδιο της σεξουαλικότητας στο σύνολο της , περιορίζοντας τον ερωτισμό σε «ορθόδοξα» αγωνιστικά πρότυπα.

Υπάρχουν βέβαια και κείνοι που ψύχραιμα, στωικά και ουσιαστικά αντιλαμβάνονται το θέμα σε όλες τις παραμέτρους του και συνδυάζουν την ταξική συνείδησή τους με τον ερωτικό τους προσανατολισμό , χωρίς να λογοκρίνουν ή να υποχωρούν σε κανένα από τα δυο. Προφανώς οι τελευταίοι είναι οι σκαπανείς και οι φορείς μιας καταλυτικής αλλαγής σε νοοτροπίες και μοντέλα της ελληνικής κοινωνίας η οποία έχει ξεκινήσει απλά , και η ανακοίνωση του συμφώνου συμβίωσης για ομοφυλόφιλα ζευγάρια από την κυβέρνηση μπορεί να συντομεύσει τον χρόνο επιτευξής της , μπορεί και όχι.

Οι ρατσιστικές διακρίσεις κλείνουν ενάμιση αιώνα καταδικασμένες από το κράτος των Η. Π.Α σε απόλυτη ακμή και με το ίδιο το κράτος να τις συνδαυλίζει. Αυτό για όσους πετάνε τη σκούφια αλλά και παραδίνουν τα όπλα εύκολα. Πρέπει ομοφυλόφιλοι και μη να συνειδητοποιούμε βαθιά την φύση και την ουσία των διεκδικήσεων και των αγώνων μας. Οι λαμπρές θέσεις και διακηρύξεις ακόμα και οι νομολογίες είναι στιγμές , σημαίνουσες αλλά παροδικές στιγμές ενός ανεξάντλητου αγώνα του ανθρώπου στη διεκδίκηση της ολότητας και της ολοκληρωσής του.

Και υπάρχει ανάγκη πάντα και σε όλες τις πιθανές κοινωνικές συνθήκες από αγωνιστές που να το συνειδητοποιούν αυτό. Πολύ μεγαλύτερη ανάγκη υπάρχει από τέτοιους απ΄ότι από ευέλικτους της πολιτικής και ανεκτικούς νοικοκυραίους που προσαρμόζονται με άνεση σε όλα τα σημεία , όλων των καιρών. Γιατί φυσικά δεν εκλείπουν οι πάντοτε μάγκες και ξηγημένοι που προφέρουν μόλις πρόσφατα έναν λόγο που συνηγορεί στις αλλαγές που προέρχονται από την ίδια την δυναμική των ανθρώπων, μάγκες που θα πάνε την γκομενίτσα τους και στο gay pride γιατί δεν χαλάν χατίρια. Η συγκατάβαση είναι πάντα συγκυριακή, σε αντίθεση με τη θέση και το πρόβλημα του καθενός.

Δεν έχω γνωρίσει κανέναν καθ΄ολοκληρίαν ομόψυχο, αλληλέγγυο άνθρωπο. χωρίς ιδιοτέλεια, προσωπικά κίνητρα που καλύτερα να είναι συνειδητοποιημένα στον κάτοχο τους παρά απωθημένα από μια πηγαία ευγένεια ή επίκτητη ανωτερότητα.
Ευτυχώς για μένα , έχω γνωρίσει λίγους αλλά συγκροτημένους με συνειδητότητα και κόπο ανθρώπους, με αυτοέλεγχο που δεν καταπνίγει τον αυθορμητισμό, με πρόθεση που δεν βυθίζεται στην προσωπική ανεπάρκεια. Δυστυχώς σπάνια τους βλέπω σε θέσεις κλειδιά για την πολιτική κοινωνική ρευστότητα. Είναι και άνθρωποι με χιούμορ, και καταλήγουν ακατανόητοι σε μια άσκηση δημοσίου λόγου που κοντά στα επιχειρήματα κολλάει μόνο η σκωπτική διαπόμπευση του αντιπάλου και κανένα λαϊκιστικό αστειάκι για να ξυπνάνε λίγο και οι συγκεντρωμένοι και εν χορώ διαδηλωτές, αγανακτισμένοι η μη.

Τα επιχειρήματα ποικίλουν στο δημόσιο λόγο, αλλά μια ευτέλεια θα την διαγνώσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα σε αναλογία έτσι που πάλι καλά να έχουν τις ευκαιρίες τους και οι μονόφθαλμοι μεταξύ τυφλών.
Τις δύσκολες ώρες και δεν είναι λίγες σύντροφε, φίλε, πιθανά εραστή, ψάχνω πάντα για δυο πράγματα : το ένα είναι το κουράγιο και η επίγνωσή μου, το άλλο είναι οι συγκροτημένοι άνθρωποι , με χιούμορ και κουλτούρα που έχει εντρυφήσει σε βάθος την καταπίεση και τον αγώνα. Ναι δεν τους βλέπω συχνά να κατέχουν δημόσιες θέσεις, η ηγετικές σε κινήματα, το ξέρω όμως ότι αυτοί είναι οι φύλακες.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/IO8skgxSAv0″]

Oi ανθολογημένες αυτές σκηνές είναι από το “Ωραίο μου πλυντήριο” του Στέφεν Φρήαρς , ταινία που γυρίστηκε το 1985 στην Βρετανία για το ΒΒC, αλλά η επιτυχία της την ΄”έσπρωξε” στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ήταν και ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος για τον απίθανο Ντάνι Ντέι Λιούις σε σενάριο του συνεργάτη του Φρήαρς συγγραφέα Χανίφ Κιουρεισί που ειδικεύτηκε σε θέματα που συνδυάζουν την Θατσερική λιτότητα, τα ήθη των προλεταρίων , τη συγχώνευση μέσα στο προλεταριάτο εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, αλλά και ερωτικών ταυτοτήτων.
Οι πρωταγωνιστές είναι ο γόνος μιας πολύ ευκατάστατης οικογένειας Ινδών επιχειρηματιών με βάση την Αγγλία, και ένας νεαρός ρατσιστής μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου σκίνχεντ. Οι δυο γνωρίζονται και σχετίζονται ερωτικά και επιχειρηματικά αντιμετωπίζοντας το σύνολο του περίγυρου.
Μια και μιλάμε για θέματα συμβίωσης γενικά και ομοφυλόφιλης συμβίωσης ειδικά. Το επιλέγω και γιατί οι δυό τους είναι πολυπολιτισμικό ζευγάρι, και γιατί ο προλετάριος είναι αντισυμβατικά αλλά ρεαλιστικοτατα ο δυτικός και ο καπιταλιστής ο Ινδός αλλά και γιατί είναι μια απίστευτης αισιοδοξίας και ενέργειας ταινία με πολύ γέλιο και γιατί μιλάει με όλα αυτά για αγάπη δείχνοντας μια πολύ πειστική και γήινη εφαρμογή της Και για άλλους λόγους που δεν τους κάνεις share πάντα.

Απόψεις