Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Σε τι διέφερε η Παρασκευή 30 του Μάρτη στη Γάζα

«Και οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί  πρέπει να ξεπεράσουν τις θρησκευτικές τους προκαταλήψεις  προκειμένου να προσεγγίσουν  την ειρήνη. Να αποδεχθούν..

«Και οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί  πρέπει να ξεπεράσουν τις θρησκευτικές τους προκαταλήψεις  προκειμένου να προσεγγίσουν  την ειρήνη. Να αποδεχθούν τις κοινές αρχές του Διεθνούς δικαίου, να θέσουν το πρόβλημα με όρους γεωπολιτικής όπως και πράγματι είναι και να πάψει να αντιμετωπίζεται από τους ίδιους το Ισραηλινο- Παλαιστινιακό σαν δήθεν μια εξαίρεση μέσα στο πλήθος κυριαρχικών διεκδικήσεων και προστριβών για κυριαρχικά δικαιώματα και διεκδικήσεις που χαρακτηρίζουν και τον σημερινό κόσμο.

Η διαμάχη Παλαιστινίων και Εβραίων προκειμένου να σταματήσει κάποτε,πρέπει να αφήσει πίσω της τις θρησκείες και τις μυθολογίες και την δεοντολογία που υποτίθεται ότι αυτές επιβάλλουν σε σημερινούς ανθρώπους.  Παλαιστίνιοι και Εβραίοι είναι εξίσου αιχμάλωτοι  σε θρησκευτικές ιστορίες – η κάθε πλευρά τη δικιά της- που καθόλου δεν διευκολύνουν την κατανόηση της κάθε πλευράς από την άλλη. Το ξεπέρασμα της θρησκευτικής χειραγώγησης είναι απαραίτητο για την παγκόσμια ειρήνη και από τους δυο αυτούς λαούς.»

Φαρούκ Μαρντάμ Μπέη  «Ο επιζήσας και ο εξόριστος»

Eκτός από τις πυραμίδες οι Αιγύπτιοι προσφέραν πολλά και στην αναπαράσταση της κοινωνικής αρχιτεκτονικής. Δεν ήταν ούτε η πρώτη , ούτε η τελευταία χώρα που βάσισε την ευημερία της στη δουλεία, όμως είναι με την Άιγυπτο που η κοινωνική διαίρεση πήρε το δημοφιλές σχήμα της κοινωνικής πυραμίδας. Όταν ο Νίτσε αναφέρθηκε στον Χριστιανισμό υποτιμητικά οριζοντάς τον σαν θρησκεία των Σκλάβων, απέδιδε το σημαντικότερο εύσημο στον Ιουδαϊσμό, που πράγματι ήταν η πίστη των σκλάβων της Αιγύπτου σε έναν Θεό που θα τους απελευθέρωνε. Κάτι που έγινε βέβαια με τη δικιά τους δραστηριοποίηση γιατί συν Αθηνά και χείρα κίνει όπως από τότε λέγανε οι πιο προχώ…

Σε τι διαφέρει η νύχτα αυτή απ΄όλες τις υπόλοιπες
Τις υπόλοιπες νύχτες τρώμε είτε ζυμωτό ψωμί , είτε άζυμο
αυτή τη νύχτα τρώμε μόνο άζυμο
Τις υπόλοιπες νύχτες τρώμε εύγεστα λαχανικά,
αυτή τη νύχτα μόνο πικρά χόρτα

( Το «Μα νιστανά»  παραδοσιακό πασχαλινό Εβραϊκό τραγούδι, υπενθυμίζει στους συνδαιτημόνες την φούρια των Εβραίων που ξεκίναγαν την Έξοδό τους από την σκλαβιά της Αιγύπτου,φούρια  που δεν τους επέτρεψε να ζυμώσουν το ψωμί  αλλά και τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν πριν την εγκατάσταση τους στη Χαναάν  συμπεριλαμβανομένης και της πείνας. Οι εικόνες και σύμβολα του δημοτικού αυτού τραγουδιού  ταιριάζουν σε κάθε προσφυγιά.)

« Η Παλαιστίνη ήταν αποικία πριν την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους,και η εκδίωξη από τα εδάφη του και η βίαιη μετακίνηση ενός ούτως ή άλλως αποικιοκρατούμενου λαού δεν απασχόλησε τους Ευρωπαίους και τις μεγάλες Δυναμεις που τότε μετά τον Β΄παγκόσμιο όπως και σήμερα δεν είχαν εγκαταλείψει την αποικιοκρατική τους στρατηγική.

Δεν γίνεται να ξαναγράψουμε την Ιστορία όμως πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους ότι αυτό που έχει διαπραχθεί και εξακολουθεί να διαπράτεται στην Παλαιστίνη είναι ένα έγκλημα  που θέλει ένα ισοφαρίσει ένα άλλο, αυτό που συνέβη στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.»

Ελιάς Σανμπάρ πρέσβης της Παλαιστίνης στην Ουνέσκο

«Μια αδικία δεν διορθώνεται με μια νέα αδικία»

εβραϊκή παροιμία

Οι δέκα εντολές:«Στην πραγματικότητα καμιά από τις δέκα εντολές δεν χρησίμευσε ούτε στους ίδιους τους Εβραίους ,ούτε τους καθοδήγησε, αυτούς ή οποιονδήποτε άλλον. Το ότι ανάχθηκαν σε παγκόσμιο σύμβολο του νόμου και σε πηγή της ηθικής μας συνείδησης δεν είναι παρά ένα ακόμα επεισόδιο της ψυχωσικής μας συμπεριφοράς απέναντι σε μια χαοτική πραγματικότητα και την αδυναμία μας κατασκευής Νόμων που να την οριοθετούν και να την καθηλώνουν»-Σίγμουν Φρόιντ (Θρησκεία: To μέλλον μιας αυταπάτης )

«Η μοίρα επιφύλαξε για τον ιουδαϊκό λαό μια σειρά από σκληρές και οδυνηρές δοκιμασίες, για τούτο κι ο Θεός τους έγινε σκληρός, αυστηρός και φαινόταν σαν να τον απέκρυπταν τα σκοτάδια. Tο γεγονός πως η λατρεία του προήλθε από τους Αιγύπτιους εκδηλώθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο: Οι Ιουδαίοι θα ήταν ο εκλεκτός λαός, που οι ειδικές του υποχρεώσεις μια μέρα θα λάμβαναν την ξεχωριστή τους ανταμοιβή. Βέβαια, ο λαός θα δυσκολευόταν κάπως να καταλάβει, πως η προτίμηση που του έδειχνε ο Θεός του μπορούσε να συμβιβαστεί με τις θλιβερές δοκιμασίες, στις οποίες τον υπέβαλε η κακή του μοίρα. Το αίσθημα ενοχής του μεγάλωνε και κατέπνιγε την αμφιβολία του για την ύπαρξη του Θεού. 

Όταν παραξενευόταν πως ο Θεός επέτρεπε πάντα την εμφάνιση κακούργων πιεστικών και απάνθρωπων τυράννων -των Ασσυριών, των Βαβυλωνίων, των Περσών-, έβλεπαν να φανερώνεται η δύναμή του στο γεγονός, πως οι σκληροί αυτοί εχθροί πάντα στο τέλος ηττώντο και τα βασίλειά τους καταστρέφονταν».

Σίγμουντ Φρόιντ «Ο άνθρωπος Μωησής και η μονοθεϊστική θρησκεία»

Aκόμα ένα επεισόδιο στη Γάζα την Παρασκευή 30 του Μάρτη , ακόμα μερικοί Παλαιστίνιοι που επιτέθηκαν κατά του διαχωριστικού τοίχου σωριάζονται νεκροί από τα πυρά του Ισραηλινού στρατού.  

Και λοιπόν,  θα πεις τι πιο συνηθισμένο, πια; Ti το διαφορετικό  στην ρουτίνα της σύγκρουσης ενός αιώνα;

Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η Εβραιοπαλαιστινιακή αλληλοεξόντωση ξεκινά με την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους, κάτι που όμως είναι εντελώς λανθασμένο. Η ολέθρια διαμάχη είχε ξεκινήσει πολύ πριν . Όταν και οι δυο κοινότητες τελούσαν υπό Βρετανική κατοχή.

Τα προεόρτια της σύγκρουσης των δυο λαών έχουν γράψει μεγάλη ιστορία και έχουν απόλυτη σημασία για την εξέλιξη στις μέρες μας αυτής της διαμάχης αλλά είναι   παντελώς άγνωστα σε όσους μη άμεσα ενεχόμενους ασχολούνται καλοπροαίρετα με το εβραιοπαλαιστινιακό.

Όμως  δεν βγαίνει και νόημα αν πιάνεις μια Ιστορία απ΄την μέση.

Ο εποικισμός των Εβραίων είχε ξεκινήσει πολύ πριν το ολοκαύτωμα με το σιωνιστικό κίνημα και μετά τη διακήρυξη στις  2 Νοεμβρίου  του 1917 του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ  με την οποία δίδεται από την Μεγάλη Βρετανία κατοχική δύναμη στην Παλαιστίνη τότε, η υπόσχεση για την εγκαθίδρυση μιας «εβραϊκής πατρίδας» στην Παλαιστίνη, με σεβασμό στα δικαιώματα των λαών που ζουν ήδη στην περιοχή. Ως αντάλλαγμα, η εβραϊκή κοινότητα καλείται να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να εισέλθουν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από τότε ξεκινάν και  οι αποστολές Εβραίων εποίκων στην Παλαιστίνη με σκοπό να αυξήσουν  την εβραϊκή παρουσία  στην περιοχή μια και μετά την εβραϊκή διασπορά που προκάλεσαν οι Ρωμαίοι και ότι επακολούθησε Σταυροφορίες και τα μύρια όσα , στις αρχές του εικοστού αιώνα  το εβραϊκό στοιχείο στην Παλαιστίνη είναι ανάξιο λόγου.

Είναι εξίσου γεγονός ότι ο σιωνισμός είναι ένα κίνημα επιστροφής στα πάτρια εδάφη, και ποια άλλα θα μπορούσαν οι Εβραίοι να θεωρούν πάτρια εδάφη από τα εδάφη που κτίστηκε η Ιστορία και ο Πολιτισμός τους πριν την ακούσια διασπορά αλλά είναι εξίσου γεγονός  το ότι η απήχησή του σιωνιστικού κινήματος στους Εβραίους της Ευρώπης πριν το ολοκαύτωμα  ήταν μικρή και με ένα ιδεαλιστικό περιεχόμενο αρκετά εξωτικό που προσέλκυε κυρίως ανυπότακτους στους ευρωπαϊκούς θεσμούς νεαρούς εβραίους.

Ο ίδιος ο Φραντς Κάφκα ονειροπολούσε  συχνά την πιθανότητα να ακολουθήσει τα εποικιστικά γκρουπ σε ανεύρεση ενός μυθικού πλέον  τόπου τότε για τους Ευρωπαίους Εβραίους αλλά κι ενός άλλου περιεχομένου ζωής από την αδιάπτωτα σε σήψη ζωή στην αποικικρατική Ευρώπη. . Ένας πνιγηρός . γραφειοκρατικός και στρατοκρατούμενος πολιτισμός της Ευρώπης και ειδικά τότε της Πρωσίας, της Αυστροουγγαρίας, με  γρήγορες και συχνές αλλαγές στον χάρτη της κεντρικής Ευρώπης, που δεν αλλάζανε τίποτα ουσιαστικά στο ανθρωποτοπίο της, αλλά αναθέρμαιναν τις αντιπαλότητες μεταξύ των φυλών και των πληθυσμών της περιοχής.

Ο Κάφκα είχε δελεαστεί από τις πληροφορίες για τα Κιμπούτς , τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που συγκροτήθηκαν από Εβραίους στην Βρετανική Παλαιστίνη πολύ πριν την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους. Σε εκείνα τα πρώτα Κιμπούτς επιχειρήθηκε και η συνύπαρξη, η συνδιοργάνωσή τους από τους Εβραίους εποίκους με τους ντόπιους Παλαιστίνιους, αγαθό και ευάρεστο  για τους ειρηνιστές προσχέδιο, που υπονομεύθηκε άγρια από τους εθνικιστές και των δυο πλευρών.

Υπάρχουν πάρα  πολλά να πεις και να μάθεις για την πριν το Ισραήλ ιστορία της περιοχής, και μέσα σε αυτά βρίσκονται και οι ρίζες της Εβραιοπαλαιστινιακής αλληλοεξόντωσης.  Αυτή η προϊστορία του Ισραήλ είναι σαφώς πολύ πιο ενδιαφέρουσα , σημαίνουσα, και εντελώς απαραίτητη για την ερμηνεία των όσων ακολούθησαν την ίδρυση του Ισραήλ.

Τι να προσθέτει στην Ιστορία μας λοιπόν το τελευταίο της επεισόδιο και γιατί να διαφέρει η  αιματοχυσία της περασμένης Παρασκευής στη Γάζα ειδικά  για τους Εβραίους . Μα γιατί την περασμένη Παρασκευή 29 του Μάρτη ήταν το Πέσαχ, το Πάσχα τους, η αρχαιότερη θρησκευτική γιορτή που επιβιώνει στον Δυτικό κόσμο, μια γιορτή θρησκευτική μεν με  εντονότατο εθνικό χαρακτήρα δε.

Η επέτειος της Εξόδου,  της έγερσης και  εξέγερσης των σκλάβων, η μεγαλύτερη πριν την εξέγερση των σκλάβων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με τον Σπάρτακο.

Και μετά η παράλογη , μυθολογημένη παραμονή τους σαράντα χρόνια στην έρημο για μια απόσταση λίγων ημερών με τα πόδια για κάποιον, από την Μέμφιδα  στην Ιεριχώ, στην ποθούμενη γη Χαναάν. Η σαραντάχρονη διαδικασία μετατροπής των άναρχων σκλάβων σε στρατιώτες και επικείμενους πολίτες είναι μέσα σε αυτά που δίνονται αλληγορικά στον μύθο.

Η δημιουργία του Νόμου, του Νόμου που θα καθιστούσε τους μαζεμένους από πολλές διάσπαρτες φυλές σκλάβους που είναι ο πρωτογενής Εβραϊκός πυρήνας, καταρχήν μονοθεϊστές, δηλαδή απαλλαγμένους από το μπέρδεμα του να αποδίδεις ξεχωριστή θεϊκή υπόσταση στα πάντα αλλά να ενώνεις τα πάντα σαν ενιαία δημιουργία μιας μοναδικής πηγής, να θεοποιείς την Πηγή την ίδια και το Εν, απέναντι στο οποίο ο άνθρωπος είναι απλά μια βαθμίδα δημιουργίας. Όταν πια οι Εβραίοι κατάκτησαν την περιοχή που θέλαν, ο μονοθείσμός αυτός δεν τους είχε απόλυτα επιβληθεί. Η μάχη ανάμεσα στην ειδωλολατρία και μια εννοιολογική και ενσυνείδητη θρησκεία ακολουθεί τον Ιουδαϊσμό σε όλη του τη διαδρομή , οι προφήτες της Βίβλου δίνουν το χαρακτηριστικότερο δείγμα αυτού του αγώνα. Εξάλλου ο ίδιος αγώνας δόθηκε και μέσα στα πλαίσια του Χριστιανισμού με το αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε, μια καθεστηκυίας Χριστιανικής ειδωλολατρίας. 

O Mωησής του Μιχαήλ Άγγελλου συνδυάζει αρρενωπότητα, κύρος, πάθος και συνεση που θα τον καθιστούσαν ιδεώδη πρόεδρο ΠΑΕ την σήμερον ημέραν.

Μετά οι Μονοθεϊστές έπρεπε να γίνουν πολίτες ,και  καλούπι για μια συγκροτημένη κοινωνία ήδη μέσα στην έρημο πριν επιχειρήσουν να κατοικήσουν σε πόλη.

Ο Μωυσής έγινε τότε ο ίδιος ένας μεγάλος  σφαγέας Εβραίων αλλά  και ο πολιτικότερος στο πάνθεον των θρησκευτικών εθνικών ηγετών, ανάμεσα στους οποίους μόνο ο Χριστός ξεχωρίζει σαν ο μοναδικός  με οικουμενική και πανανθρώπινη  και όχι εθνικιστική απεύθυνση.

Ο Μωυσής είχε να κάνει με τομάρια , με πρώτη ύλη ανθρώπων , και τα άργασε όσο πιο μεθοδικά μπορούσε, και το συγκινητικότερο σε αυτόν είναι ότι  δεν έγινε ποτέ πολίτης  ο ίδιος της Πόλης στην οποία τους οδήγησε. Και δεν έγινε ποτέ ο ίδιος πολίτης για να παραμείνουν εκείνοι μονοθεϊστές, δηλαδή να μην συγχέουν τους πολιτικούς ηγέτες με τον Θεό που είναι απών στις δικές τους απόπειρες αυτοδιαχείρισης. Για να μην τον κουράζουν συνεχώς τον Θεό, να μην τον επικαλούνται επι ματαίω , και να μην είναι διαρκώς στο έλεος του.

Απόηχος της ιδρυτικής φυσιογνωμίας του Μωυσή αλλά και των όσων διαδραματίστηκαν στην έρημο είναι το έργο του Φρόιντ ¨Ο άνθρωπος Μωησής και η μονοθεϊστική θρησκεία” όπου η μάζα των υφιστάμενων την πολιτική του Μωυσή  Εβραίων εξεγείρεται εν τέλει και εναντίον του και τον δολοφονεί.

Ωραίες ιστορίες εμπνευστικές.

Πόσο βαθιά άραγε να τις σκέφτηκαν και πάλι κάποιοι Εβραίοι την Παρασκευή του Πάσχα, μια μέρα που όπως κάθε μέρα η Γάζα στέναξε, αλλά που αυτή η μέρα ήταν διαφορετική, γιατί ήταν μέρα μνήμης της σκληρής διαδρομής απ΄το να σε θεωρούν άνθρωπο δευτέρας διαλογής στην Ελευθερια. Και οι αγώνες συνεχίζονται.

Αντίθετα εντελώς από άλλους προοδευτικούς , φίλους μαρξιστές, συντρόφους υπαρξιστές, προσωπικά πιστεύω ότι η λήθη της Θρησκείας της κάθε θρησκείας είναι και μάταιη και επιβλαβής για το μέλλον.

Η θρησκεία είναι εργαλειακά το σημαντικότερο ιστορικό εργαστήριο της καταγωγής και της εξέλιξης της νόησης και της συνείδησης των ανθρώπων, αν τότε κοίμιζε τους πολλούς σήμερα τους ανοίγει τα μάτια σε πολλά.

Αυτοί που οπωσδήποτε πρέπει και πρακτικά να ξεπεραστούν είναι οι μισαλλόδοξοι, οι φανατικοί, οι λαοπλάνοι. Αυτοί όλοι που δεν έχουν το Θεό τους μέσα σε κάθε θρησκεία, αλλά  και όλοι όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό αλλά ούτε και στον Άνθρωπο.

***

Η παιδική φαντασία είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για να τοποθετήσεις γεωγραφικά μια πατρίδα. Οι μηχανισμοί προπαγάνδας το γνωρίζουν καλύτερα από τις παραμάνες και τις ντανταδες. Οι καλλιτέχνες μπορεί και να το αγνοούν, η τέχνη το γνωρίζει. Εδώ ο Μωησής το πετυχημένο Cartoon της Ντίσνεϋ για ένα φαντασμαγορικό ξεκίνημα του αξιακού κόσμου των επιγόνων. 

Απόψεις