Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Η Πύρρειος νίκη του ΣΥΡΙΖΑ

Ο αρχαίος Ηπειρώτης βασιλιάς Πύρρος κατέληξε να ηττηθεί από τους Ρωμαίους σημειώνοντας διαδοχικές, ατελέσφορες νίκες στα πεδία των μαχών ανά..

Ο αρχαίος Ηπειρώτης βασιλιάς Πύρρος κατέληξε να ηττηθεί από τους Ρωμαίους σημειώνοντας διαδοχικές, ατελέσφορες νίκες στα πεδία των μαχών ανά την Ελλάδα και την Ιταλία. Συνθηκολόγησε μετά την τελευταία «νίκη». Αν ο Πύρρος αντιμετώπισε την Ρώμη στη φάση του σφρίγους και της ανόδου της μακράς της ιστορίας, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρούεται σήμερα μ’ ένα σαπισμένο, παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα κυριαρχίας. Δίχως, ωστόσο, ουσιαστικό αποτέλεσμα. Στις 26 δεν έφυγαν οι Μνημονιακές δυνάμεις. Συνεχίζουν την βίαιη, καταστροφική αναδιάταξη της Ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου να διασώσουν την οικονομική και πολιτική τους εξουσία. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό κόμμα (των 11 εκατ. μελών) ξεπέρασε μια μόνον φορά τη Χριστιανοδημοκρατία στις Ευρωεκλογές του 1984, που διεξήχθησαν μια μόλις εβδομάδα μετά τον θάνατο του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ. Συγκέντρωσε τότε 11.714.428 ψήφους και πρώτευσε με 33,33% έναντι 32,96% της DC. Αλλά μόλις 3 χρόνια μετά, το 1987, οι Χριστιανοδημοκράτες πήραν στις εθνικές εκλογές 34,3%, ενώ το PCI του AleccandroNata26,6%. Στην επόμενη εθνική εκλογική αναμέτρηση, στα 1992, το σκορ ήταν ήδη 29,7% έναντι 16,1% και το PCI ως Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς πλέον, όδευε προς το αρχείο της Ιστορίας. Πόσο χρόνο θα έπαιρνε άραγε στον ΣΥΡΙΖΑ των 30.000 μελών η αντίστοιχη πορεία ενσωμάτωσης και εξαφάνισης; Αντίθετα με τα χαρακτηριστικά της ψήφου των Ιταλών στο PCI, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απολαμβάνει τη σταθερή υποστήριξη ενός πλατιού, μαχητικά οργανωμένου σε συνδικάτα και ιδεολογικά ομογενούς εκλογικού ακροατηρίου. Εκτοξεύτηκε από το παρατεταμένο πολιτικό περιθώριο στην εκλογική πρωτοκαθεδρία, όταν οι δύο μετα-χουντικοί πυλώνες του Ελληνικού πολιτικού συστήματος κατέρρευσαν, ταυτόχρονα με την οικονομική χρεοκοπία της χώρας. Οι ψηφοφόροι της διετίας 2012-14, ναυαγοί της εκλογικής πελατείας κυρίως του ΠΑΣΟΚ και σ’ ένα βαθμό της Ν.Δ. κατέφυγαν στη μόνη πολιτική δύναμη που δεν άσκησε ποτέ κυβερνητική εξουσία στη χώρα και της ανέθεσαν τη σωτηρία τους από το κοινωνικό ολοκαύτωμα που υφίστανται. Η πρωτιά των ευρωεκλογών τίποτα δεν σημαίνει για τους ανθρώπους που ψήφισαν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που βλέπουν τις ζωές τους να εξακολουθούν να καταστρέφονται, δίχως ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί τίποτα περισσότερο εκτός από το να τους δίνει ξανά εκλογικό ραντεβού, στα λόγια οσονούπω αλλά στην πράξη τον Ιούνιο του 2016! Συνιστά, συνεπώς εσχάτη πλάνη, χείρωνα τόσων και τόσων προτέρων της Αριστεράς, να θεωρηθούν οι εκλογικοί αυτοί πρόσφυγες πολιτικό κεκτημένο. Θα μετακινηθούν οπουδήποτε, καθώς θα συνειδητοποιούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε δεν επιτυγχάνει, είτε δεν αναλαμβάνει τη διάσωσή τους. Η προφανής αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν εμπνέει, δεν μπορεί να κινητοποιήσει, να κατεβάσει μαχητικά κόσμο στους δρόμους. Αυτή η αδυναμία δεν του επιτρέπει να δρομολογήσει τις εξελίξεις, να τις επηρεάσει καθοριστικά. Περιμένει το κοινοβουλευτικό εκείνο ατύχημα του Σαμαρά που θ’ αποδειχθεί μοιραίο π.χ. στη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, η όποια κυβερνητική του προοπτική παραμένει ζήτημα κακής τύχης ή αλόγιστων υπερβολών των αντιπάλων του.   Στις δεκαετίες του ’50, ’60, και του ’70 οι Αριστεροί πρωτοστατούσαν (για διάφορους λόγους που θ’ αποτελούσαν αντικείμενο άλλης, ιστορικής ανάλυσης) σε μαζικούς αγώνες εκτός Βουλής. Εκεί ήταν η δύναμή τους, εκεί επηρέαζαν καταλυτικά τις εξελίξεις, εκεί έριχναν Κυβερνήσεις. Ο Πέτρουλας στα Ιουλιανά, οι πεσόντες στο Πολυτεχνείο είναι ατράνταχτες ενδείξεις της αποφασιστικότητας τότε, όπως και της αποτελεσματικότητας τότε της Αριστεράς. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται σε κοινοβουλευτικές μανούβρες ψήφων δυσπιστίας με ηγήτορα όχι τον Ηλιού αλλά τον Βούτση (κλάμα!) και οργανώνει ψόφιες συναθροίσεις μεσηλίκων, με οργανωτικούς εγκεφάλους τους Βίτσες και τους Κορωνάκηδες (γέλιο!). Συνελόντι ειπείν, κλαυσίγελως! Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να εμπνεύσει στο λαό και στη νεολαία πίστη στις δυνάμεις τους, μέσα από μαζική, έμπρακτη ανυπακοή στην επικυριαρχία Βερολίνου και Βρυξελών, αντί να στοχεύσει πολιτικά τους υπαιτίους τοποτηρητές τους (π.χ. τον επί διετία ανενοχλήτως δρώντα στην Αθήνα Ράιχενμπαχ και όχι μόνον αυτόν), παριστάνει την «υπεύθυνη δύναμη», σπεύδοντας κάθε πέντε στις Βρυξέλλες και επαιτώντας νομιμοποίηση μέσα από διαβουλεύσεις με Γιούνκερ και Σουλτς, με τον Όλι Ρεν παλιότερα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το εκλογικό σώμα πείθεται από την ίδια του την πείρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουσθεί με την Μέρκελ και θα υπερισχύσει! Όπως ακριβώς συγκρούσθηκε και υπερίσχυσε του Τουρκικού Προξενείου στη Θράκη για την σύνθεση του Ευρωψηφοδελτίου του! Στο χαοτικό και αντιφατικό λόγο που εκφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, κομβικής σημασίας είναι η διακηρυσσόμενη  αντίθεσή του με την Γερμανική τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη. Αυτή ακριβώς η τάξη πραγμάτων, η οποία πλέον μορφοποιείται και παγιώνεται στη δεύτερη δεκαετία λειτουργίας του Ευρώ, συνεπάγεται την βίαιη προσαρμογή της Ελληνικής κοινωνίας στα πρότυπα των λοιπών Βαλκανικών χωρών, όπως και των χωρών της Βαλτικής. Αν αρνηθεί αυτή την προοπτική για την Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσκρούει στους μείζονες Γερμανικούς σχεδιασμούς για την λειτουργία της Ε.Ε. Η αντίθεση των συμφερόντων είναι τόσο ριζική και η επαπειλούμενη σύγκρουση τόσο σφοδρή, ώστε δεν είναι περίεργο ότι ουκ ολίγοι εντός ΣΥΡΙΖΑ πασχίζουν, «υπεύθυνα», να την αποφύγουν. Ο προφανέστερος και πιο δοκιμασμένος τρόπος για να μην συγκρουσθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Γερμανούς θα ήταν να συμβιβασθεί με τις απαιτήσεις τους, που προκύπτουν από τη συναφή με το ευρώ δημοσιονομική πειθαρχία. Τον δρόμο έδειξε ο Σαμαράς, και τον περπάτησαν Κουβέλης και ΔΗΜΑΡ, μετά ο Τατσόπουλος. Η δυσκολία εδώ είναι ότι οι Γερμανοί δεν φαίνονται διατεθειμένοι να παράσχουν κάποιο, έστω στοιχειώδες πρόσχημα (π.χ., παραγραφή μικρού έστω τμήματος του χρέους, δίκην συμψηφισμού με το κατοχικό δάνειο). Αφ’ ετέρου, τυχόν απροσχημάτιστος συμβιβασμός θα σήμαινε ρήγμα και άμεση κοινοβουλευτική και εκλογική βύθιση του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη, η «πολιτική» μεθόδευση ώστε ν’ αποφευχθεί η ουσιαστική σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με την Γερμανική επικυριαρχία έγκειται στη συνειδητή άρνησή του ν’ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Πρώτο κόμμα και ναι – διάολε γιατί όχι;- αλλά επ’ ουδενί αυτοδύναμο! Σε ενδεχόμενη Κυβέρνηση συνεργασίας οι απαιτήσεις του ελάσσονος εταίρου (π.χ. Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, ένα «ΠΑΣΟΚ με άλλη πολιτική» κατά Σκουρλέτη, ακόμη και η Ν.Δ. του Σαμαρά κατά Παπαδημούλη!!) συνιστούν το άλλοθι του εκμαυλισμού, την αφορμή της σταδιακής «τούμπας» και ενσωμάτωσης.   Είναι άραγε τυχαίο ότι αμέσως μετά τον περιλάλητο «θρίαμβο της εκλογικής πρωτιάς» στην Κουμουνδούρου βάζουν στόχο τον επαναπατρισμό της ΔΗΜΑΡ του «κρίσιμου» 1,20% και των βουλευτών της; Είναι τυχαίο ότι στο Κόκκινο 105,5 FM και στην Εφημερίδα των Συντακτών φιλοξενούνται εσχάτως συστηματικά Δρούτσες, Σαχινίδηδες και λοιποί κηπουροί του ΓΑΠ, με το πρόσχημα της αντιπολίτευσης στον Βενιζέλο; Είναι τυχαίο ότι η ανάγνωση των αποκαλύψεων των FinancialTimes από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όπως και το σχετικό αφήγημα Τσίπρα στην Ευρωτηλεμαχία εμφάνισε τον ΓΑΠ σαν θύμα, σαν ανατραπέντα εκλεγμένο Π/Θ, δίχως την παραμικρή αναφορά στις κολοσσιαίες προσωπικές του ευθύνες; Έχει αναφερθεί ποτέ σ’ αυτές ο Τσίπρας; Είναι τυχαία η παρουσία στο Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ των Κούλογλου, Χριστόπουλου και Κρίτωνα Αρσένη, ανθρώπων που χρησιμοποιήθηκαν από τον ΓΑΠ σε καίριες θέσεις και αποστολές κατά την Πρωθυπουργία του; Όλες αυτές οι διόλου τυχαίες συμπτώσεις μαρτυρούν ότι τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ χτίζει μεθοδικά τις πολιτικές συμμαχίες που θ’ αναιρέσουν τις ρηξικέλευθες αντιμνημονιακές εξαγγελίες πριν καν αυτές μπορέσουν να τεθούν σ’ εφαρμογή. Τούτη η μεθόδευση προωθείται πρωτίστως από τα κυρίαρχα στον κομματικό μηχανισμό στελέχη του παλιού ΚΚΕεσ., τα οποία, μετά από χρόνια και χρονάκια στην πενία του πολιτικού περιθωρίου, βλέπουν τώρα χρυσή (κυριολεκτικά) ευκαιρία ύστερης πολιτικής σταδιοδρομίας στη Βουλή και στον κρατικό μηχανισμό. Αλλά προωθείται επίσης και από τους δικαιωματιστές (ΑΝΑΣΑ στη ΣΥΡΙΖΑΐκη διάλεκτο) που διατείνονται ότι η κυβερνητική εξουσία διαφθείρει, όχι όμως οι ΜΚΟ τα αλισβερίσια στα ΑΕΙ και οι παχυλές επιχορηγήσεις από το «Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ» (με προϋπολογισμό από το Γερμανικό ΥΠΕΞ!). Το να διώχνεις ψηφοφόρους, ιδίως απελπισμένους, δεν είναι εύκολο. Ούτε όμως ακατόρθωτο, όπως έδειξαν οι χειρισμοί των ηγετικών στελεχών (Βίτσας) του ΣΥΡΙΖΑ στις υποθέσεις Καρυπίδη και Σαμπιχά. Λειτουργικό ρόλος την απόκρουση των περιφερόμενων αστέγων, εκλογέων παίζουν και τα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ Μέσα Μαζικής (καθ’ υπερβολήν!) Ενημέρωσης. Θέλεις κύριε να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ; Πού πας; Γνωρίζεις τι λέει ο Φουκώ για τον Καντ; Στηρίζεις εμπράκτως τα δικαιώματα της LGBTcommunity/ ΛΟΑΤ κοινότητας; Δέχεσαι το «μεγάλο, ενιαίο Τουρκικό πράμα» στα πλαίσια του «νεωτερικού κράτους;» Έξω από ’δω, αγράμματε, ομοφοβικέ, εθνικιστή που είδες φως κι ανέβηκες στην Αριστερά! Με την σύνθεση, διάταξη και πολιτική στόχευση που περιγράψαμε παραπάνω, η «πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας» λειτουργεί ως χίμαιρα για τις όποιες ελπίδες και προσδοκίες εναποθέτει ο Ελληνικός λαός πάνω της. Αν δεν αλλάξει (σε τι και πώς θ’ αποπειραθούμε να το προσεγγίσουμε σ’ επόμενο άρθρο), τότε – μας επισημαίνει ο Αλεξανδρινός – πως Ζαβίνας, Γρυπός και Υρκανός «βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο»!   9.6.2014.      

Απόψεις