Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Πρώτη του Απρίλη

Τι παράξενο Ονειρεύτηκα την μεγάλη μου αγάπη σήμερα .Έπεσα για ύπνο μετά το μήνυμα που σου έστειλα γιατί έγραφα- όχι στίχους,..

Τι παράξενο 
Ονειρεύτηκα την μεγάλη μου αγάπη σήμερα .
Έπεσα για ύπνο μετά το μήνυμα που σου έστειλα γιατί έγραφα- όχι στίχους, άρθρο , το βράδυ. και σκεφτόμουνα ότι αν και Πρωταπριλιά δεν μου έρχεται ούτε ένα πειστικό ψέμα και είδα αυτό το όνειρο. Ηταν ίδια με τις αρχές της γνωριμίας μας το 1999 και ήταν στο όνειρο η τελειότερη εκδοχή. που ονειρευόμουνα για δώδεκα χρόνια. Δηλαδή πως; Hταν η αγάπη μου καλύτερη από μένα, αλλά με αγάπαγε με έναν τρόπο παιδικό , γεμάτο ντροπή και θαυμασμό και κρυμμένες ονειροπόλες σκέψεις , με αγαπούσε με το βλέμμα , ένα βλέμμα που μπορούσε να το έχει φυλαγμένο για πολλά χρόνια, δεν ξέρω πόσα , χάνω το μέτρημα. ένα βλέμμα εξάλλου που το είχε και στην πραγματικότητα μόνο λίγο πιο περιπαικτικό και πιο νευρικά γρήγορο , ελάχιστη διαφορά αλλά τεράστια γιατί το βλέμμα της στο όνειρο ήταν σαν να κοιτάζει πάνω μου τον ουρανό και τα άστρα , και το έκανε χωρίς βιασύνη , μόνο με απορία και σαν να θυμότανε μια προσευχή που ποτέ δεν τόλμησε να κάνει αλλά την είχε πολύ, πάρα πολύ καλά σκεφτεί. 
Ξάπλωνε γυμνή κι ήταν όπως λιώνουν χαρούμενα και μελαγχολικά τα χιόνια και όπως εμφανίζεται το πρώτο ίχνος από γρασίδι σε λασπωμένες και γεμάτες γούβες με νερό εκτάσεις. με έναν ήλιο να αντανακλά στις επιφάνειες τους, έναν ήλιο που μόλις κι άρχιζε να ζεσταίνει σαν θερμοσίφωνας αλλά το γυμνό σώμα αν και γυμνασμένο και δυνατό, αν και χωρίς ανατρίχιασμα φύλαγε μες΄ την ασπρίλα της επιδερμίδας του όλη την μνήμη της παγωνιάς. Στους δρόμους μας πλησίαζαν μεγάλα παιδιά και κορίτσια δεκαεπτάχρονα με τις παλιές σχολικές ποδιές και την θυμόντουσαν και της μιλάγανε με ζωηράδα και αναψοκοκκίνισμα για τις αναμνήσεις τους και τις εντυπώσεις τους από κείνην , μιλάγανε γρήγορα αχόρταγα και λαχανιασμένα αλλά όσο και να πίεζαν την γλώσσα τους δεν μπορούσαν να τα πούνε όλα και κάποια στιγμή σταματάγανε απότομα κι όλη η έξαψη κι ο ενθουσιασμός τους γυρνούσε σε απογοήτευση , και τότε ξεκίναγε την ταχυλογία του το επόμενο παιδί . Κι εκείνη με μια έκφραση τους έδειχνε ότι θυμόταν και με μια άλλη, ότι δεν τρέχει τίποτα, χαμογελούσε όλο πονηριά και αγαθή ως τα μύχια προσποίηση, εννοώντας πως όλα είναι μεσ΄στο πρόγραμμα ,και το πρόγραμμα είναι άψογα σχεδιασμένο , απαρέγκλιτο αλλά και χαλαρό, ακριβέστατο αλλά καθόλου σχολαστικό, κι ότι έχουμε όλον τον καιρό μπροστά μας και νοιώθουμε όλοι το ίδιο, παιδιά και μεγάλοι και άρα εννοούσε  δεν χρειάζεται να λέμε και πολλά , κι έτσι έδινε στα παιδιά γύρω μας να καταλάβουν πως τα άκουγε με μεγάλη προσοχή και έπαιρνε όσα της λέγανε τελείως βερεσέ.

Και χωρίς  να με κοιτάζει πια , με τα μάτια της γνώσης της με κοίταζε και έβλεπε μέσα από μένα τον ουρανό και ήμουνα εγώ το προστατευτικό της φίλτρο το σώμα το σωσίβιο για να μην την πνίγει το γαλάζιο. 

Ονειρεύτηκα την μεγάλη μου αγάπη σήμερα .Για λίγη ώρα με βασάνιζε η σκέψη πως αν και Πρωταπριλιά δεν μου έρχεται ούτε ένα πειστικό ψέμα και είδα αυτό το όνειρο :

Ένα ρολόι δίχως δείκτες να κουρδίζω

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/tuDShE3onRQ”]

Απόψεις