Η καταγραφή με αριθμούς από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων μπορεί να αποτυπώσει την ανθρώπινη τραγωδία, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανός τρόπος για να αναδείξει το βάθος του πόνου που νιώθουν οι άνθρωποι αυτοί.
Θλίψη, φόβος, αβεβαιότητα είναι κάποια από τα συναισθήματα που κυριαρχούν.
Πώς μπορείς αλήθεια να μιλήσεις για τον θάνατο; Πώς μπορείς να περιγράψεις τον τρόμο;
Ας δούμε μια ιστορία
Μέσα σε ένα τρύπιο φουσκωτό που έμπαζε νερά από παντού ήταν δεκαπέντε άνθρωποι, βρεγμένοι από την κορφή μέχρι τα νύχια.
Ένας άντρας κρατούσε στην αγκαλιά του την κόρη του και τον γιο του. Τον λέγανε Laith Majid και ήταν από την Συρία. Μαζί με την γυναίκα του και τα παιδιά του έφτασαν στην Ελλάδα τον δεκαπενταύγουστο.
Η γυναίκα του ήταν καθηγήτρια Αγγλικών. Νοικοκύρηδες δηλαδή, αλλά τώρα χωρίς πατρίδα . Βομβαρδίστηκε η πόλη που ζούσανε και έφυγαν μακριά για να σωθούν.
Δυο ώρες μέσα στη θάλασσα ταξίδευαν από την Τουρκία και έφτασαν στη Κω.
Σκέψεις απόγνωσης στο μακρινό τους ταξίδι και στο βάθος η ακτή. Εκεί έφτασαν και οι δεκαπέντε.
Το ταξίδι τελείωσε ή μόλις τώρα ξεκινάει; Άγνωστο αυτό, αλλά τουλάχιστον βγήκαν στη στεριά ζωντανοί.
Ο ανεξάρτητος φωτογράφος Daniel Etter που τράβηξε την φωτογραφία για λογαριασμό των Νew york Τimes, παρουσίασε στο Spiegel αυτή την ιστορία για τον Majid.
Έτσι, κάθε φορά που θα ακούμε για τις νέες καραβιές των προσφύγων που καταφθάνουν στη χώρα μας, δεν μπορούμε παρά να επαναφέρουμε στο μυαλό μας αυτή την εικόνα.
Γιατί στο πρόσωπο του Laith Majid μπορεί κανείς να νιώσει το δράμα ενός ολόκληρου λαού.
Στα μάτια του Laith Majid μπορεί κανείς να δει τους χιλιάδες εκτοπισμένους και τους κυνηγημένους ανά την υφήλιο.
Στα δάκρυα του Laith Majid μπορεί κανείς να δει τα εκατομμύρια των θυμάτων του ιμπεριαλισμού.
