Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Ανοιξη και … καταχνιά

Γενικά είναι καλό οι πολιτικοί άνδρες να έχουν οράματα. Ακόμα καλύτερο είναι, όταν αυτά τα οράματα δεν περιορίζονται σε ωραία..

Γενικά είναι καλό οι πολιτικοί άνδρες να έχουν οράματα. Ακόμα καλύτερο είναι, όταν αυτά τα οράματα δεν περιορίζονται σε ωραία διατυπωμένες εκφράσεις, αλλά αναλύονται σε συγκεκριμένα βήματα, τα οποία θα οδηγήσουν στο όραμα. Μπορεί με στάσεις, εμπόδια, λοξοδρομήσεις, επαναφορές, αλλά με το βλέμμα πάντα στο στόχο.

Αλλά ο δρόμος προς τα οράματα έχει και δύσκολες δουλειές, βαρετές, διόλου ποιητικές, από αυτές που κάποιος θα τις χαρακτήριζε «λάντζα». Αλλά αυτή η «λάντζα» είναι που καθαρίζει το τοπίο.

Η «πολιτιστική άνοιξη» του 2015 που εξήγγειλε από το βήμα της Βουλής ο αν. υπουργός Πολιτισμού, Νίκος Ξυδάκης, ακούγεται ωραία, πολύ περισσότερο όταν συνδέεται με το λογοτεχνικό, ποιητικό, μουσικό, μνημειακό απόθεμα που φέρνει το παρελθόν. Δυστυχώς, όμως, για τον νέο υπουργό, μέχρι να ανθίσει ο κήπος, απαιτείται να ξεχορταριάσει, να ρίξει λίπασμα και μάλλον να «λερωθεί» πολύ.

Τι εννοούμε να «λερωθεί»; Εννοούμε πως δε νοείται καμία πολιτική εξαγγελία για τον πολιτισμό που δεν επιχειρεί να λύσει το κομβικό, καίριο, απολύτως βασικό ζήτημα της χρηματοδότησης. Και να το λύσει εκεί απ’ όπου πηγάζει, δηλαδή από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ο αν. υπουργός δεν διεκδίκησε μεγαλύτερο προϋπολογισμό για το υπουργείο που θα διαχειρίζεται. Κάτι που πολλοί (αν δε με γελά η μνήμη μου, οι περισσότεροι) υπουργοί που πέρασαν από αυτή την καρέκλα το έκαναν. Φυσικά για τα μάτια του κόσμου. Φυσικά ποτέ δεν διεκδίκησαν ούτε μία δραχμή, ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Αλλά υποτίθεται ότι η συγκυβέρνηση που προέκυψε στις 25 Ιανουαρίου, φέρνει νέο αέρα και νέα ήθη… Και δεν θα ήθελε ουδεμία σύγκριση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Και για είμαστε πιο συγκεκριμένοι:

Όταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Υπουργείο Πολιτισμού είναι η υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση, όταν μουσεία, καλλιτεχνικοί φορείς και θεσμοί ασφυκτιούν, σωστό και πρέπον είναι να έχει ο υπουργός ένα σχέδιο γι’ αυτό το τόσο πεζό θέμα.

Σωστά μίλησε για στήριξη των νέων δημιουργών, αλλά η αποστροφή του λόγου του για «νέους τρόπους χρηματοδότησης» δεν κομίζει τίποτα καινούργιο. Αντίθετα, είναι τόσο παλιό όσο και η υπόθεση του πολιτισμού ως «φτωχός συγγενής». Ξέρουμε ήδη από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό ότι αυτό που σχεδιάζεται είναι η «στήριξη του θεσμού της χορηγίας, με κίνητρα προς τους χορηγούς (π.χ. φοροελαφρύνσεις), χωρίς παρέμβαση του χορηγού στο ρεπερτόριο. Ομοίως, ιδιαίτερη στήριξη της χορηγίας μικρών εναλλακτικών ομάδων (χορός, θέατρο επαγγελματικό, ερασιτεχνικό)». Και επίσης «Κίνητρα σε ιδιωτικούς φορείς, ώστε να διευρυνθεί η στήριξη από μη κρατικούς πόρους».

Ας … μας συγχωρήσει, λοιπόν, η συγκυβέρνηση τη σύγκριση, αλλά αυτό ακριβώς είναι σκανδαλωδώς όμοιο με ό, τι έλεγαν και οι προηγούμενες συγκυβερνήσεις. Είναι σκανδαλωδώς όμοιο με το πνεύμα των μνημονίων (που δεν λέγονται πια μνημόνια) και της ΕΕ, που μπορεί κατά βάθος να έχει… καλή ψυχή. Δηλαδή, υποχώρηση του κράτους προς όφελος των ιδιωτικού τομέα που είναι ευεργέτης και σωτήρας και δεν θέλει ούτε φόρους να γλιτώσει, ούτε να γεμίσει τα ταμεία του. Και βέβαια, ο ιδιωτικός μηχανισμός χρηματοδότησης μπορεί να γίνει και μηχανισμός ιδεολογικής χειραγώγησης έστω κι αν δεν εκφράζεται με άμεσο ιδεολογικό έλεγχο και καταστολή.

Όταν, επίσης, τα Μουσεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω έλλειψης προσωπικού, όταν οι Εφορείες Αρχαιοτήτων δουλεύουν με αρχαιολόγους, συντηρητές, μηχανικούς που έχουν γίνει «λάστιχο», όταν σε αυτό το υπουργείο που ανέλαβε έχουν απολυθεί εργαζόμενοι ως «διαθέσιμοι» και το Σώμα Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης ξεψαχνίζει τους φακέλους των εργαζόμενων αορίστου χρόνου, για να βρει κι άλλους υποψήφιους για απόλυση, δεν μπορεί ο υπουργός Πολιτισμού να μην λέει ούτε μισή κουβέντα για όλα αυτά και να μην επισημαίνει την ανάγκη προσωπικού, μόνιμου και σταθερού. Και αντ’ αυτού να «ξεπατικώνει» ιδέες που έρχονται κατ’ ευθείαν από τα εγχειρίδια της Ε.Ε., όπως «ενίσχυση της απασχόλησης». Δηλαδή, ολιγόμηνες συμβάσεις με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, ως διαλείμματα της ανεργίας.

Όταν, ο υπ. Πολιτισμού αναφέρει, σωστά, ότι αποτελεί «παραδοχή ο δημόσιος χαρακτήρας της πολιτιστικής κληρονομιάς, χωρίς τους μνημονιακούς καταναγκασμούς για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και για υποβάθμιση της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς», θα πρέπει να συγκεκριμενοποιήσει αν θα ακυρώσει την εκποίηση κτηρίων του Υπουργείου Πολιτισμού, αν θα πάψουν να φιγουράρουν προς πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ η Ακροναυπλία, οι Θερμοπύλες, η μικρή χερσόνησος του Αγίου Κοσμά, η Πουνταλέζα της Λαυρεωτικής, αν θα ακυρώσει δρομολογημένες συνέργειες με ιδιώτες για την ανάδειξη χώρων όπως ο Κεραμεικός και η Βραυρώνα.

Τέλος, ομολογουμένως, μέσα σε πολιτικούς και κοινωνικούς χειμώνες άνθισαν κάποτε η ποίηση, η λογοτεχνία, η μουσική. Αλλά άνθισαν, επειδή άνθιζαν οι διεκδικήσεις του λαού, επειδή στους δρόμους καρποφορούσαν ιδέες για μια κοινωνία που να αξίζει στον Άνθρωπο κι επειδή οι καλλιτέχνες αφουγκράστηκαν ακριβώς αυτό. Εν κατακλείδι, η πολιτιστική άνοιξη δεν έρχεται νέτη – σκέτη. Δεν έρχεται κατά παραγγελία και κυρίως, αν πράγματι είναι άνοιξη, δεν μπορεί να ανθίσει μέσα στο περίβλημα ενός άνυδρου χειμώνα.

Απόψεις