Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

«Μια θρησκεία χωρίς άπιστους – ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ»

Με αφορμή την έναρξη του Μουντιάλ της Βραζιλίας, ο «Ημεροδρόμος» προτείνει ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως..

Με αφορμή την έναρξη του Μουντιάλ της Βραζιλίας, ο «Ημεροδρόμος» προτείνει ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «Μανιφέστο της μπάλας». Το βιβλίο «Μια θρησκεία χωρίς άπιστους – ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ» (Εκδόσεις «ΛΙΒΑΝΗ) που συνέγραψαν οι συνάδελφοι Νίκος Μπογιόπουλος και Δημήτρης Μηλάκας. Το «Μια θρησκεία χωρίς άπιστους – ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ» είναιένα βιβλίο που βάζει βαθιά το νυστέρι σε ένα άθλημα που μετατρέπεται σε όργανο επιβολής της κυριαρχίας των ισχυρών. Ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες του περιηγείται από τις αλάνες των αρχών του 20ού αιώνα και τα γήπεδα της Μακρονήσου μέχρι τον «άθλο» της Πορτογαλίας και τη μιζέρια της «παράγκας».
Παράλληλα με τον πρόλογο του πανεπιστημιακού Γιώργου Ρούση, το βιβλίο κοσμεί και ο πρόλογος του ανεκτίμητου και αλησμόνητου συναδέλφου Πάνου ΓΕΡΑΜΑΝΗ (στον οποίο και είναι αφιερωμένο το βιβλίο), που αυτό ήταν ίσως και το τελευταίο του κείμενο για την άλλη μεγάλη του αγάπη, εκτός από το λαϊκό τραγούδι, το ποδόσφαιρο. Οι σελίδες του βιβλίου είναι μια ακτινογραφία για το πώς το ποδόσφαιρο έχει μπλεχτεί στα δίχτυα του τηλεοπτικού χρηματιστηρίου, για το πώς το έχουν αλώσει οι «παράγοντες», πώς έχει κατρακυλήσει στην «ντόπα», πώς έχει περιπέσει στα νύχια των «νονών» που έχουν στήσει ένα παγκόσμιο ποδοσφαιρικό «σκλαβοπάζαρο». Οι συγγραφείς τονίζουν ότι «Ναι το ποδόσφαιρο είναι “θρησκεία”, αλλά ο “Θεός” της δεν είναι ο πρόεδρος της εκάστοτε ΠΑΕ»! Το έχουν σφετεριστεί οι μεγιστάνες του χρήματος, αλλά το ποδόσφαιρο θα παραμένει πάντα το άθλημα του λαού. Το αποδεικνύει η «σχέση» του Μαραντόνα με το Ιράκ. Η σχέση του Γιάννη Ρίτσου με το παιδί που παίζει μπάλα το Δεκέμβρη του ’44. Η σχέση του Χατζιδάκη με τον Τζορτζ Μπεστ. Το αποδεικνύουν οι 280 σελίδες ενός βιβλίου που ο πλούτος των στοιχείων του εκπλήσσει και η γραφή του συναρπάζει. Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι στην Ελλάδα της τιμής και του καθήκοντος. Τότε, που οι Γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα και ο Τσολάκογλου, ο διορισμένος «πρωθυπουργός» των κατοχικών δυνάμεων, καλούσε τη νεολαία «να εγκαταλείψει την πολιτική και να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρόν της», αλλά η νεολαία και η οργάνωσή της, η ΕΠΟΝ, απαντούσε «πολεμώντας και τραγουδώντας», αλλά και παίζοντας μπάλα! Τότε, που η Ελλάδα «αναμορφωνόταν» στα Μακρονήσια και τα ξερονήσια, αλλά που ο πρωταθλητής Ολυμπιακός κατατροπωνόταν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας από την ποδοσφαιρική ομάδα των πολιτικών κρατουμένων της Μακρονήσου! Τότε, που ο λοχαγός του ΕΛΑΣ και ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ο Νίκος Γόδας, ήρωας της μάχης της «Ηλεκτρικής» και μαχητής στα Δεκεμβριανά, εκτελούνταν από το δολοφονικό απόσπασμα «κοιτώντας τους δολοφόνους του στα μάτια και φορώντας τη φανέλα του Ολυμιακού»! Η ιστορία σαν κι αυτή του Νίκου Γόδα, ίσως σε κάποιους φανεί ακατανόητη. Οχι όμως και στον Καμί. Οπως σημειώνεται στο βιβλίο, ο Αλπερτ Καμί, σαν τερματοφύλακας της ομάδας του πανεπιστημίου της Αλγερίας, είχε αντιληφθεί το… «ακατανόητο», και το εξηγούσε λέγοντας: «Οσα γνωρίζω περί ηθικής και καθήκοντος, μού τα έμαθε το ποδόσφαιρο». Οι συγγραφείς του βιβλίου αφιερώνουν μεγάλο μέρος του δοκιμίου για να περιγράψουν και να εξηγήσουν πώς το σύγχρονο ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται σαν «κλοτσοσκούφι» από το «Γκρουπ των Γολιάθ» που εκτός από ομάδες, ελέγχουν χρηματιστήρια, ΜΜΕ, πολυεθνικές. Ομως δεν πέφτουν στην παγίδα της δαιμονοποίησης του ποδοσφαίρου όπως λογής – λογής «ελιτίστες» διανοούμενοι, των οποίων την «ανίατη ποδοσφαιροφαγία» – όπως σημειώνουν – την αποδομούν με επιδεξιότητα σε ειδικό κεφάλαιο. O «έλεγχος της μάζας» και το χρήμα, είναι δύο προφανείς μαγνήτες, που έλκουν όλους όσοι είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν στο σημερινό ποδοσφαιρικό προϊόν, σημειώνουν οι συγγραφείς. Καθώς το ποδόσφαιρο απευθύνεται σε κοινό δισεκατομμυρίων, δεν απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να αναδειχτεί η πολιτική παράμετρος του φαινομένου και των δυνατοτήτων που παρέχει σε «δυνατούς» του χρήματος και της πολιτικής εξουσίας να διεισδύσουν στις λαϊκές συνειδήσεις μέσω της μπάλας. Στο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου και του Δημήτρη Μηλάκα, γίνεται μια συνεπής προσπάθεια για να αναδειχτούν αυτές οι οικονομικές και πολιτικές πτυχές του φαινομένου «ποδόσφαιρο» παγκοσμίως και στον ελληνικό χώρο. Σκιαγραφείται η πορεία που μετέτρεψε το παιχνίδι σε χρηματιστηριακό προϊόν, στον τρόπο που κάποιες ποδοσφαιρικές οικονομίες «απογειώθηκαν» συγκροτώντας τραστ για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους στο χώρο. Σκιαγραφείται το πώς η πλούσια δυτική μητρόπολη, συνεχίζει την παράδοση της εκμετάλλευσης των «ποδοσφαιρικών» αποικιών του τρίτου κόσμου. Το βιβλίο «Μια θρησκεία χωρίς άπιστους – ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ», βάζει βαθιά το νυστέρι σε ένα άθλημα που το παιχνίδι είναι «σικέ», που οι «πρόεδροι» το λεηλάτησαν, που οι ψευτοδιανοούμενοι το συκοφάντησαν, που οι κυβερνήσεις το πέταξαν στην εξέδρα. Τονίζει ότι «σε έναν κόσμο που τα δύο του τρίτα βρίσκονται στο περιθώριο, μοιάζει με πολυτέλεια να αναζητούμε την ουσία του ποδοσφαίρου την ίδια στιγμή που μεγάλο ζητούμενο παραμένει η αναζήτηση ενός άλλου, δικαιότερου και καλύτερου κόσμου. Αλλά – όπως τονίζουν χαρακτηριστικά οι συγγραφείς του – αυτή είναι και η ουσία στο ποδόσφαιρο! Την μπάλα που εμείς ψάχνουμε, εκεί θα τη βρούμε να γκελάρει, στα γήπεδα μιας άλλης, πιο δίκαιης, δημοκρατικής και ανθρώπινης κοινωνίας».  

Απόψεις