Εστειλα τη σχετική ανταπόκριση, όπως κι άλλοι συνάδελφοί μου, αφιερώνοντας χώρο λίγων εκατοντάδων λέξεων, γιατί οι Ταλιμπάν είχαν ξαναεπιχειρήσει και στο παρελθόν να βάλουν φωτιά στην έρημη τότε αμερικανική πρεσβεία μπροστά στις κάμερες του “Αl Jazeera”. Είχαμε όμως – πολλοί συνάδελφοι – παραβλέψει έναν παράγοντα. Τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία έδωσαν πολύ μεγάλη αξία στο γεγονός.
Την επομένη οι μεγάλες εφημερίδες της Ευρώπης είχαν τεράστιους τίτλους – ακόμα και σε δισέλιδα – ότι “οι Ταλιμπάν κάψανε την αμερικανική πρεσβεία”. Μου είχε μείνει, λοιπόν, η απορία… Μόλις έφτασα στην Καμπούλ θέλησα να δω το καμένο κτίριο της υπερδύναμης. Ενας άνεργος πιλότος της αεροπορικής εταιρίας “Αριάνα” με οδήγησε εκεί. Στο προαύλιο συνάντησα έναν Αμερικανό, με μακριά μαλλιά και μία κορδέλα που τα μάζευε. Εμοιαζε με “τα παιδιά των λουλουδιών” της δεκαετίας του ’60.
Ηταν ευγενικός, μου συστήθηκε. Τον έλεγαν Jan Kincin. Ηταν ο υπεύθυνος Τύπου της αμερικανικής πρεσβείας. Τον ρώτησα πού είναι το καμένο κτίριο. Μου έδειξε πίσω μας ένα τεράστιο οίκημα, σε άριστη κατάσταση. “Δεν κάψανε την πρεσβεία οι Ταλιμπάν;”, τον ρώτησα.”Οχι, έβαλαν φωτιά σ’ ένα κτίσμα στο γκαράζ της πρεσβείας”, μου απάντησε.
Εμεινα άφωνος, έχοντας πάντα στο νου τα σχετικά εκτενέστατα ρεπορτάζ σε μεγάλες εφημερίδες της Ευρώπης. Ο Jan με άφησε και βγάλαμε φωτογραφίες. Στη συνέχεια ρώτησα ορισμένους Αμερικανούς στρατιώτες, ντυμένους όπως στις ταινίες όπου πρωταγωνιστεί ο… Ράμπο, πώς αισθάνονται παραμονή Χριστουγέννων στη μακρινή από τη χώρα τους Καμπούλ και έφυγα…
Ζήτησα από τον συνοδό μου και τον ταξιτζή που πλήρωνα να με πάνε να δω και τη ρωσική πρεσβεία. Πήγαμε… Ηταν ένα καμένο, κατεστραμμένο και κόσκινο από σφαίρες και οβίδες κτίριο, πολύ χειρότερο – ως εικόνα – από τα διαλυμένα από τον εμφύλιο σπίτια της Βηρυτού που είχα επισκεφθεί το 1991. Το κτίριο είχαν καταστρέψει ολοσχερώς οι Μουτζαχεντίν. Μόνον που η καταστροφή του δεν είχε πάρει τη δημοσιότητα των… πυρπολήσεων της αμερικανικής πρεσβείας, η οποία παρά τα όσα γράφτηκαν ποτέ δεν καταστράφηκε!
Οι πληροφορίες που μετέφεραν σ’ εμάς τους ξένους ανταποκριτές από τους διπλωμάτες ήταν τρομερές. “Οσοι θα μέναμε στο Ιράκ – μας έλεγαν – θα ζήσουμε εφιαλτικές στιγμές. Μπορεί – σημείωναν – ο Σαντάμ Χουσεΐν να κάνει χρήση χημικών – τοξικών αερίων, που θα καταστρέψουν την ατμόσφαιρα, προκαλώντας θανάτους από ασφυξία ή θα ανατινάξει τούνελ με βενζίνες που έχει ανοίξει γύρω από τη Βαγδάτη, μετατρέποντας την πόλη σε κόλαση”.
Το σκηνικό συμπλήρωσε στις πρεσβείες η ευγενική διανομή από τους διπλωμάτες αντιασφυξιογόνων μασκών που είχαν στείλει σ’ αυτούς τα υπουργεία Αμυνας των χωρών τους.Οταν το σκηνικό ολοκληρώθηκε, τα δορυφορικά τηλέφωνα και οι απ’ ευθείας μεταδόσεις “άναψαν”. Οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι μέρες τώρα “βομβαρδίζονταν” ότι ο Σαντάμ θα προχωρήσει σε μία πρωτοφανή καταστροφή του περιβάλλοντος, άρχισαν κι αυτοί με τη σειρά τους να… βομβαρδίζουν.
Μετέδιδαν ότι η επερχόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος δε θα έχει προηγούμενο στην ιστορία. Εδειχναν εικόνες με τις μάσκες, βάζοντας τους εαυτούς τους να ποζάρουν για τις ανάγκες του φακού και της τηλεθέασης. Και σκορπούσαν – ασφαλώς άθελά τους – τον τρόμο στην ανθρωπότητα για την επερχόμενη θύελλα από τον “κακό Σαντάμ”, που οι “καλοί” κύριοι Μπους, Μπλερ και Αθνάρ είχαν αναλάβει να εξουδετερώσουν, για να φέρουν δήθεν τη δημοκρατία στο Ιράκ.
Ορισμένοι συνάδελφοι μου Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι ήταν πιο προχωρημένοι… Τα Μέσα Ενημέρωσης στα οποία εργάζονταν τους είχαν αποστείλει ακόμη και για… εκπαίδευση μίας εβδομάδας στο υπουργείο Αμυνας της Βρετανίας, για να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα… χημικά όπλα. Ευτυχώς από μία άποψη, γιατί στο 703 δωμάτιο του ξενοδοχείου “Palestine” πέρασα τις μέρες των βομβαρδισμών ακούγοντας το γλυκύτατο κελάηδισμα ενός ιρακινού καναρινιού, του Rosendo. Και έτσι δε με άγγιζαν οι αφόρητες πιέσεις που δεχόμασταν οι ξένοι δημοσιογράφοι από διάφορους παράγοντες των χωρών μας να εγκαταλείψουμε τη Βαγδάτη. Και δεν το κρύβω ότι γέλαγα με την κατάντια υπουργού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο οποίος, λες και απολογιόταν στην αμερικανική πρεσβεία, δήλωνε: “Πολλοί δημοσιογράφοι – αν και τους καλέσαμε και οργανώσαμε την ασφαλή έξοδό τους από το Ιράκ – αρνούνται να φύγουν”!
Αλλά για να επανέλθω στο… πουλί. Τον “γείτονα” μου σ’ εκείνες τις δύσκολες μέρες τον είχαν αγοράσει οι ενοικιαστές του 702 δωματίου, ώστε εάν εκλυθούν χημικά αέρια, να πεθάνει πρώτο και έτσι να προλάβουν και να φορέσουν την αντιασφυξιογόνα μάσκα! Λίγους μήνες αργότερα και αφού αποδείχτηκε ότι όλα αυτά τα περί χημικών όπλων που θα χρησιμοποιούσαν οι Ιρακινοί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα… κακόγουστο “αστείο” της αμερικανικής πολεμικής προπαγάνδας, ο Rosendo έγινε διάσημος. Εγχρωμη φωτογραφία του κοσμεί το εξαίρετο βιβλίο των Ισπανών συναδέλφων, που κυκλοφορεί με τίτλο “Dias de Guerra – Diario de Bagdad”. Για την… ιστορία, ο Rosendo δε θάφτηκε στα συντρίμμια των αμερικανικών βομβαρδισμών. Πέθανε κάπου στην τραγική Βαγδάτη σε βαθύτατο γήρας…
Προσωπικά, δε μου κάνει πλέον τίποτα εντύπωση, γιατί γνωρίζω και γνωρίζουμε ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ούτε ουδέτερα είναι, ούτε – πολλές φορές – νοιάζονται για το καλό της ανθρωπότητας, την αλήθεια και την ειρήνη… Δε με εκπλήσσει πλέον ούτε εάν το CBS ή το ABC – όπως έγραψε η “Monde Diplomatique” – αφιερώνει για μία αντιπολεμική εκδήλωση στις ΗΠΑ οκτώ δευτερόλεπτα και δυόμισι λεπτά για ένα ρεπορτάζ για τους κατασκευαστές των πυραύλων “Πάτριοτ”.
