Στο τέλος κάθε έτους, το κράτος υπολογίζει τις δαπάνες για τις εισαγωγές και το κέρδος από τις εξαγωγές. Κάτω από τις δαπάνες γράφει ένα νούμερο, ας το πούμε Α. Κάτω από το κέρδος γράφει ένα άλλο νούμερο, ας το πούμε Β. Αν Α-Β>0, τότε όπως λέει κι ο λαός, το ταμείον είναι…μείον. Αν το κράτος είναι (έστω μόνο στα νούμερα) νοικοκυρεμένο, πρέπει να διορθώσει αυτό το έλλειμμα. Πώς; Μάλλον με δάνειο. Και κάπως έτσι, δημιουργείται ένα χρέος…
Δεν μπορούμε φυσικά να αντιστοιχήσουμε ένα νοικοκυριό (ας πούμε μικροοικονομία) με μια ολόκληρη επικράτεια (ας πούμε μακροοικονομία). ‘Όχι τόσο γιατί είναι αντιεπιστημονικό – που είναι δηλαδή – να μιλάμε με όρους (ν)οικοκυρικούς για ένα ολόκληρο κράτος… Όσο γιατί αν μιλάμε μόνο για τα νούμερα (οικονομία) και όχι για το πάνω σε ποιων την πλάτη δημιουργούνται αυτά τα νούμερα (πολιτική), τότε συσκοτίζεται αντί να φωτίζεται η αιτία που μας αφήνει μισούς ( που τραγούδαγε στα αγωνιστικά του νιάτα του ο Σαββόπουλος) στην τσέπη, τη δουλειά, τη ζωή και την αξιοπρέπεια.
Γιατί αλλιώς, θα φτάσουμε στο τραβεστί και απολογητικό για τον καπιταλισμό συμπέρασμα ότι για να ΄ναι ένα κράτος νοικοκυρεμένο πρέπει ή νάναι μικρό αλλά αύταρκες (κάτι που δεν υπάρχει ούτε στη φαντασία του Ασίμοφ) ή μεγάλο αλλά ιμπεριαλιστικός μπαμπούλας (κάτι τέτοιο είναι το ιμπεριαλιστικό διακρατικό …bullying που αποτελεί trademark του ιμπεριαλισμού). Δηλαδή, θα φτάσουμε στο βολικό για τα αφεντικά συμπέρασμα ότι δύναται ένα κράτος και νοικοκυρεμένο νάναι και καπιταλιστικό νάναι και ευχαριστημένοι όλοι νάναι! Εργάτες και αφεντικά. Δηλαδή ΄΄η κόρη μου η σοσιαλίστρια΄΄. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ(ή ΠΑΣΟΚ. Ή σοσιαλδημοκρατία. Πες το κι έτσι). Δηλαδή τόμπολα. Αντίθετα, αν συνδυάσουμε την πολιτική με την οικονομία και μιλήσουμε με γλώσσα απλή που να κατανοεί και ο γράφων(!), έστω κι αν μπλέξουμε ελαφρώς αντιεπιστημονικά τα του νοικοκυριού με τα του κράτους, τότε φτάνουμε σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Για να είναι νοικοκυρεμένο ένα κράτος, πρέπει κι ο λαός να είναι νοικοκύρης στον τόπο του. Και δυστυχώς, τέτοια κράτη δεν υπάρχουν πολλά στον κόσμο σήμερα…
Το ελληνικό σίγουρα δεν είναι τέτοιο. Είναι ένα κράτος: 1)που εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει, άρα είναι ελλειμματικό και 2)δανείζεται να καλύψει το ισοζύγιό του, άρα είναι χρεωμένο. Χάρις στην ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση που λέγεται Ε.Ε και χάρις στο σοφό Μάαστριχτ που δεν αναγνωρίζει σύνορα, δανειζόμεθα για να εισάγουμε, ας πούμε επί παραδείγματι (για την οικονομία της κουβέντας), εμπλουτισμένους με μαγγάνιο Οστρογότθους. Γιατί δεν έχουμε ούτε Οστρογότθους ούτε μαγγάνιο. Αλλά τα χρειαζόμαστε και τα δύο(έστω πάλι για την οικονομία της κουβέντας). Αν και θα μπορούσαμε να κατασκευάζουμε και Οστρογότθους και μαγγάνιο(πόση οικονομία αυτή η κουβέντα!). Αλλά οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής εντός της Ε.Ε επιβάλλουν ότι κάτι τέτοιο δε συμφέρει τις αγορές, δηλαδή τους καπιταλιστές.
Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε για παράδειγμα να διαθέτουμε ενιαίο κρατικό φορέα που να κατασκευάζει από φάρμακα μέχρι αυτοκίνητα… Αλλά για την καπιταλιστική λυκοσυμμαχία που διαφεντεύει τον τόπο θα σήμαινε τέτοια απώλεια κερδών που ένα τέτοιο σενάριο θα τους φαινόταν περισσότερο απίθανο κι από την κατασκευή εμπλουτισμένων με μαγγάνιο Οστρογότθων!! Αλλά για να το πάμε κι ένα βήμα πιο πέρα, χάρις στην καπιταλιστική σχέση παραγωγής που ορίζεται από την Κ.Α.Π. της Ε.Ε., εισάγουμε εσπεριδοειδή από την Ισπανία, κρασί από την Ιταλία και …λάδι (δεν είναι πλάκα) από τη Γερμανία!!! Για να μην ξεχνιόμαστε και να μιλήσουμε με όρους που καταλαβαίνουμε(ένεκα της οικονομίας της κουβέντας πάντα): Ακόμα κι αν στην ελληνική ύπαιθρο, φύτρωναν σωρηδόν Οστρογότθοι με μαγγάνιο κολλημένο πάνω τους, εμείς πάλι θα εισαγάγαμε και Οστρογότθους και μαγγάνιο και μάλιστα θα πληρώναμε την αγορά τους με δάνειο από τις χώρες που θα τους εισαγάγαμε!!!!
Όμως, το Μάαστριχτ δεν είχε προβλέψει μόνο για εμπορεύματα. Εισάγουμε ελεύθερα και υπηρεσίες. Εισάγουμε ας πούμε την τεχνογνωσία της Siemens για τα δίκτυα. Ή για τη… διαφθορά!! Αν και θα μπορούσαμε να έχουμε ενιαίο κρατικό φορέα για κάθε δίκτυο… Αντ΄αυτού έχουμε μόνο διαπλοκή σε κάθε δημόσιο φορέα. Εισάγουμε το εμπόρευμα υποβρύχιο και εισάγουμε και την υπηρεσία του να…γέρνει! Άλλωστε πρώτα έρχεται η καπιταλιστική αγορά και μετά η καπιταλιστική διαφθορά, όσο κι αν κάποιοι δημοσιολόγοι επιμένουν για το αντίθετο…Και δε μένουμε εκεί…
Γιατί το Μάαστριχτ πάει και παραπέρα. Θεσπίζει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Ξένα κεφάλαια διεισδύουν στη χώρα, απομυζούν εγχώριο πλούτο και εκμεταλλεύονται φτηνό, αναλώσιμο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Σε παλαιές, προ κρίσης εποχές, και το ελληνικό κεφάλαιο προσπαθούσε αναλόγως να …διεισδύσει. Πολιτικά καθοδηγούσε και καθοδηγούνταν δια των κυβερνήσεων του από τη λογική του μεγαλοϊδεατισμού και οικονομικά από την ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια. Επιδοτούνταν από τις κυβερνήσεις του με λεφτά των απολυμένων εργατών για αυτή του τη ΄΄διείσδυση΄΄. Γιατί και προ κρίσης έκλειναν επιχειρήσεις. Και προ κρίσης ,γινόντουσαν οι εργαζόμενοι , άνεργοι. Που σε αντίθεση με τα αφεντικά τους, το βιος τους είναι κολλημένο πάνω στη γη. Δεν μπαίνει σε σεντούκια να μεταφέρεται από χώρα σε χώρα όπως έλεγε ο Άρης Βελουχιώτης, στον μνημειώδη λόγο του στη Λαμία το 1944… Τόσο επίκαιρος, μιας και το κεφάλαιο, ούτε τότε είχε πρόβλημα να ΄΄πηδάει΄΄ πατρίδα την πατρίδα. Απλώς σήμερα λόγω Μάαστριχτ δε χρειάζεται να περιμένει ούτε καν στα σύνορα…
Ούτε και οι εργαζόμενοι χρειάζονται πια να περιμένουν στα σύνορα. Αυτό που ο Μπόσμαν αγωνίστηκε να ισχύει για τους ποδοσφαιριστές, ισχύει από καταβολής καπιταλισμού για τους εργαζομένους. Από την ανάποδη όμως. Η ελευθερία της προσφυγιάς προς αναζήτηση ενός άλλου, αλλά τελικά ίδιου, εκμεταλλευτικού εργοδότη. Χωρίς χρονοκαθυστέρηση σε σύνορα. Οι μηχανές περιμένουν!
Αν λοιπόν, μετά από όλα αυτά, κάνουμε τη λαθροχειρία να ερμηνεύσουμε την κρίση σαν κρίση χρέους, ακόμα κι έτσι , πάλι αβίαστα προκύπτει, ότι λύση εντός της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρχει. Λέμε αν… Γιατί η κρίση δεν είναι κρίση χρέους. Είναι κρίση καπιταλιστική. Άρα και εντός καπιταλισμού, λύση δεν θα βρούμε. Ακόμα δηλαδή και αν (σε αντιστοίχηση με αυτά που λέγαμε πριν):1εξάγαμε περισσότερα από όσα εισάγαμε και 2.δεν δανειζόμασταν , αλλά αντίθετα δανείζαμε ,λύση δε θάχε το πρόβλημα. Το αστικό κράτος θα ήταν νοικοκυρεμένο αλλά τα λαϊκά νοικοκυριά θα ήταν λογιστικώς α-νοικοκύρευτα , ήτοι το ταμείον θα ήταν πάλι μείον .Τα πλεονάσματα των καπιταλιστικών κρατών γίνονται μποναμάδες στα αφεντικά. Άλλωστε τα πλεονάσματα της καπιταλιστικής Γερμανίας δεν τα χαίρονται οι Γερμανοί εργαζόμενοι , όπως το ελληνικό πρωτογενές πλεόνασμα δε γεμίζει τις τσέπες του ελληνικού λαού . Αν λοιπόν, δεν γίνουμε λογικοί αυτόχειρες και δούμε την καπιταλιστική κρίση ως καπιταλιστική κρίση και όχι σαν επίδραση του Ερμή του…ανάδρομου, μπορούμε να προβλέψουμε πού θα μας χτυπήσουν προσεχώς τα αφεντικά. Πώς; Μα με την κλασσική μαρξιστική μέθοδο που μας δείχνουν όλα τα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ! Αν θες να βρεις τον ένοχο(είτε στην πολιτική οικονομία είτε στo κοινό ποινικό δίκαιο) , απλώς follow the money…!!!
To κεφάλαιο που δυσκολεύεται να αναπαραχθεί (παρά τη…΄΄διείσδυση΄΄ που λέγαμε προηγουμένως!!), θα κάνει έφοδο στους τομείς εκείνους που είναι ΄΄παρθένοι΄΄(η επιλογή των λέξεων είναι αυθόρμητη!!). Τέτοιοι τομείς είναι σήμερα η Παιδεία, η Υγεία , το ρεύμα και το νερό. Η άλωση του όποιου εναπομείναντα δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα σε Παιδεία , Υγεία, νερό και λαϊκό ρεύμα είναι ο στόχος της αστικής τάξης σήμερα. Με όχημα είτε τις πρασινομπλέ ΠΑΣΟΚΟΝΔ είτε τις μαυρορόζ ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛΛ κυβερνήσεις, σκοπός είναι η άλωση αυτών των τομέων. Η προστασία τους πρέπει να είναι πρωταρχικός στόχος του λαϊκού κινήματος.
Τα μέτωπα πάλης σε Υγεία, Παιδεία , ρεύμα και νερό σε αντιμπεριαλιστική- αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, θα είναι τα πλέον κομβικά στη συγκυρία αυτή της μάχης. Χρέος της πρωτοπορίας είναι η ανάπτυξη όχι μόνο τακτικών άμυνας αλλά και πολιτικών τακτικής επίθεσης για τη συσπείρωση του λαού γύρω από τα θέματα αυτά. Η διάταξη δυνάμεων σε αυτά τα μέτωπα , θα είναι θεμελιώδης. Σε μια περίοδο ειδικά, που η δημοκρατία στους χώρους δουλειάς είναι περισσότερη καταργημένη από ποτέ, που οι παλαιό- και οι νέο-ναζί γίνονται ρυθμιστές από τον ΣΥΡΙΖΑ, που η πολιτική και οικονομική καταστολή ξαναρχίζει το πάρτι, που η ταξική βία δυναμώνει αν και ,ή πιο σωστά, επειδή πρώτη φορά μας έκατσε ΄΄αριστερά΄΄,φαίνεται να λείπει και κάτι άλλο . Λείπει έντονα και η συνιστώσα εκείνη του οργανωμένου κινήματος που λέγεται Δημοκρατικό μέτωπο …Η διάταξη δυνάμεων και η επιθετική συσπείρωση του λαού και σε αυτήν την κατεύθυνση θα αποδειχτεί πολύ σύντομα, απίστευτα αναγκαία. Είναι γνωστό σε όλους ότι η άμυνα κερδίζει τίτλους , αλλά η επίθεση φέρνει τον κόσμο στο γήπεδο . Ή έστω στην αρένα της ταξικής πάλης! Δεν θα πούμε ΄΄συγγνώμη για την άμυνα΄΄. Άλλωστε, έσωσε το κίνημα! Αλλά επιτέλους… Ήρθε η ώρα για λυσσαλέα ΕΠΙΘΕΣΗ!!
Επίθεση ώστε κάθε μέρα να τους παίρνουμε πίσω, κάτι από αυτά που μας πήραν. Επίθεση ώστε κάθε μέρα να παίρνουμε πίσω κάτι από αυτά που μας έκλεψαν . Επίθεση μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας όλον τον πλούτο που παράγουμε .Παρά τις όποιες εκτιμήσεις, το αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό μέτωπο είναι επίκαιρο όσο ποτέ!!! Ας μην τρέφουμε αυταπάτες…Τα παραμύθια τελειώσανε . Ομοίως και τα παιδικά τραγουδάκια. Ή θα τους τρομοκρατήσουμε με νέους αφρογέννητους αντικαπιταλιστικούς θεσμούς ή θα μας τρομοκρατούν. Μία είναι η σημαία κάτω από την οποία θα πολεμήσουμε. Ένα είναι το δίλημμα. Μία και η επιλογή . Ή με τους εργαζόμενους σε αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική κατεύθυνση ή με τις απόχες να κυνηγάμε ανοιξιάτικα… μια ωραία πεταλούδα.
Αν θέλουμε να απαντήσουμε στο δίλημμα, αν θέλουμε να ζήσουμε εμείς καλά χωρίς να είναι…παραμύθι, αν θέλουμε τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση , η απάντηση είναι προφανής. Ας είμαστε επί ποδός. Ας είμαστε άγρυνποι. Γιατί είτε με πεταλούδες είτε χωρίς, τα όνειρα τα ζουν αυτοί που δεν κοιμούνται.
ΤΕΛΟΣ
