(Αυτό είναι το τέταρτο σημείωμα του Νίκου Γεωργόπουλου με θέμα τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες του από την πολυετή αθλητική του δραστηριότητα)
Έχει σημασία, να τονίσει κανείς ότι στις δεκαετίες ’50 και ’60, ο κλασσικός αθλητισμός (στίβος ) ήταν πρώτη είδηση, στον τότε αθλητικό τύπο. Οι αγώνες στίβου ήταν πάντα ένα ξεχωριστό αθλητικό- κοσμικό γεγονός για την τότε Αθήνα. Στα διασυλλογικά πρωταθλήματα, που ξεκίναγαν στα μέσα Μάρτη και τελείωναν τέλη Απρίλη, μαζεύονταν περίπου 10 χιλιάδες φίλαθλοι, στους εαρινούς, και στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα πάνω από 20 χιλιάδες, στα μίτιγκ, στις συναντήσεις εθνικών ομάδων και σε Βαλκανικούς Αγώνες, το στάδιο γέμιζε με 50 ως 60 χιλιάδες κόσμο. Ο Λόφος του Αρδηττού γέμιζε και αυτός.
Το Παναθηναϊκό Στάδιο ( Καλλιμάρμαρο ) είναι πράγματι μοναδικό στον Κόσμο, γνωστή η ιστορία του από τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Ηταν, όμως, εντελώς ακατάλληλο για αγώνες, όταν, η Ευρώπη και ο Κόσμος είχαν από τότε κανονικά Στάδια, κλειστά γυμναστήρια, κλειστούς στίβους, κολυμβητήρια κλπ. Η πρώτη φορά που είδα κανονικό Στάδιο, ήταν το Φθινόπωρο του 1953 στο Μπάρι της Ιταλίας. Εκεί όμως, που πραγματικά έπαθα σοκ, ήταν από αυτά που είδα αργότερα, στο Βελιγράδι, στο Βουκουρέστι, και στη Σόφια, από την πληθώρα των μέσων που είχαν οι αθλητές στη διάθεση τους.
Το 1953 ήταν για μένα, σημαδιακός χρόνος, διότι κέρδισα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παιδιών, Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων, και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών. Όμως, ενώ το ταλέντο αναδείχθηκε, αμέσως συνειδητοποίησα ότι στη χώρα μου, σε σύγκριση με τις άλλες χώρες των Βαλκανίων, όχι μόνο εγώ, αλλά και οι συναθλητές μου, σπουδαία ταλέντα και αυτοί, είχαμε λίγες πιθανότητες ανάδειξης. Παρά τη μικρή μου ηλικία, επειδή ίσως είχα βγει νωρίς στη ζωή, κατάλαβα, τι ανήφορο είχα μπροστά μου, κατάλαβα επίσης ότι ο αθλητισμός δεν ήταν κάτι το αφηρημένο, όπως ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε, αλλά κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο, γι’ αυτό και οι χώρες τους ξόδευαν τόσα χρήματα.
Στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου 1953 έγιναν στην Αλεξανδρούπολη οι Πανελλήνιοι Αγώνες Ανδρών. Όλες οι αποστολές κοιμηθήκαμε σε στρατώνες. Σε ράντσα. Στη φωτογραφία αριστερά είναι ο αθλητής Θανάσης Παντελιάδης, στο μέσο είναι ο προπονητής του Παναθηναϊκού και δίπλα εγώ. Αυτός ήταν τότε ο αθλητισμός.
Εκεί στέφθηκα για πρώτη φορά σε ηλικία 16 ετών πρώτος Πανελληνιονίκης Ανδρών.
Αυτός είναι ο τερματισμός των 100 μ. όπου κέρδισα την πρώτη θέση με 11 δευτερόλεπτα. Ήταν η αρχή μιας ωραίας διαδρομής που κράτησε 16 χρόνια. Κέρδισα 44 Πανελλήνια πρωταθλήματα σε παιδικούς, εφηβικούς και ανδρικούς αγώνες. Είναι τα περισσότερα Πανελλήνια Πρωταθλήματα από όλα τα Ολυμπιακά Αθλήματα από το 1896 μέχρι σήμερα.
Στους αγώνες αυτούς συνέβησαν διάφορα περίεργα. Μετά τον τερματισμό των 100 μ. πήγα να συγχαρώ τους αντίπαλους συναθλητές μου και βέβαια πρώτα και κύρια τον μεγάλο αθλητή και φαβορί του αγώνα Στέφανο Πετράκη ο οποίος ήταν και μεγαλύτερός μου κατά 13 χρόνια, ήταν τότε 29 ετών (σήμερα είναι 90 και είναι μια χαρά). Εκνευρισμένος όπως ήταν, γιατί θεωρείτο το φαβορί αλλά αφαιρέθηκε στην εκκίνηση, μου έδωσε ένα χαστούκι. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι από το θυμό του που είχε χάσει ξέσπασε απάνω μου. Δεν έδωσα καμιά συνέχεια. Επίσης ο αθλητής Παναγιώτης Βεντίκος μετά το τέλος των 100 μ. δήλωσε ότι «εγώ σταματάω τον αθλητισμό αφού με κέρδισε ένα παιδί 16 ετών», ήταν τότε και αυτός 28 ετών. Στη συνέχεια δημιούργησε το αθλητικό τμήμα στίβου του Ολυμπιακού το οποίο διευθύνει και καθοδηγεί μέσα στην ελληνική πραγματικότητα μέχρι σήμερα.
Στις 25/10/1953 έγιναν στο γυμναστήριο του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου οι πρώτοι Πανελλήνιοι Παιδικοί Αγώνες. Εγώ και ο Αντώνης ο Κουνάδης παρόλο ότι τότε ήμασταν 16 χρονών μας επέτρεψαν να λάβουμε μέρος αλλά εκτός συναγωνισμού για να προωθηθούν τα νέα παιδιά. Εγώ θυμάμαι ότι κέρδισα τα 100μ. εκτός συναγωνισμού και τα 300 μ. εντός συναγωνισμού.
