Κάποτε ο Χατζιδάκις- με ι το –ις και με δικούς τους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη ότι θεωρεί ένα όμορφο τραγούδι σαν αυτά του Λοϊζου αξιολογότατο μουσικό έργο σε σχέση με λόγιες και έντεχνες, πλην άνευρες και ακαδημαϊκές, μουσικές επιδόσεις .
Το τι είχανε πει ο Ξενάκης, ο Χρήστου και οι άλλοι δεν το γνωρίζουμε, μια και δεν δίνανε συνεντεύξεις ούτε στο Βήμα, ούτε στο Ποπ και Ροκ, δεν άκουγες την άποψή τους ούτε στην Καθημερινή, ούτε στον Ταχυδρόμο, δεν τους έβρισκες ούτε στην εθνικόφρονα Βραδυνή, ούτε στο πολιτιστικό μαρτυρολόγιο- εορτολόγιο του Ριζοσπάστη.
Δηλαδή σαν να λέμε σήμερα, δεν θα δίνανε συνεντεύξεις στη Lifo και την Athens Voice, αλλά δεν θα υπήρχανε και αφιερώματα για αυτούς στα στιλιστικά, με καταναλωτική άποψη, έντυπα ποπ κουλτούρας, που ωστόσο μπορεί να βρίθουν οι αναφορές για την τελευταία περιοδεία της Μαντόνα, ή την επέτειο της δημοφιλούς αυτοκτονίας του Κομπέιν των Νιρβάνα, ή και αφιερώματα στους ράπερς της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης .
Που σημαίνει ότι, αν υπάρχουν ανάλογοι ή αντίστοιχοι τους στο υπόστρωμα των μουσικών ζυμώσεων, ή δεν θα το πληροφορηθούμε ποτέ, ή θα περάσει στα πολύ καλά (για να ναι συζητήσιμα) αζήτητα.
Γιατί εν τω μεταξύ, στο κατάστρωμα και τα ευρείας κυκλοφορίας ημερολόγια του, μαθαίνουμε ότι βουλιάζουμε , είτε από τους φιρμάτους και χλιδάτους ποιοτικούς, που θέλουν όμως πάση θυσία της ποιοτικότητας τους να παραμένουν εμπορικοί, είτε από τους απροσχημάτιστα εμπορικούς που τονώνουν τη δημοσιότητα τους με ενέσεις κουλτούρας ανάλογες με τις ενέσεις σιλικόνης και τα μπότοξ.
Εννοείται ότι αυτό που πολιτισμικά θριαμβεύει είναι το event που θα ξεσηκώσει το περισσότερο κουτσομπολιό και θα αναγκάσει και τα σοβαρά και προοδευτικά λογότυπα να ασχοληθούν με τις κοινωνιολογικές προεκτάσεις του θέματος εξασφαλίζοντας μια κάποια επισκεψιμότητα και για αυτά στις πληκτροφορεμένες παραλίες .
Μας πείσανε πάλι και όσοι γράψανε κατά του Ρουβά, για την εκτέλεση στον τοίχο της Νέας Σμύρνης του Άξιον Εστί, και όσοι υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα του στη Θεοδωρακική πίτα, με από όλα της μεταπολίτευσης, και όσοι γράψανε κατά μεν, αλλά αναπαράγουν, λόγω δημοκρατικής υπερευαισθησίας τους, αποσπάσματα από το απόσπασμα της εκτέλεσης στα κατεχόμενα της Νέας Σμύρνης, εκεί που πηγαίναμε στον Άδωνι για καφέ με αθλητές και χοντρές και τώρα πάμε για Ρουβά, πάντα με αθλητές και χοντρές και μας πιάνει και στρες, όπως λέει ένα μεταγενέστερο δοξαστικό άσμα.
Εν τω μεταξύ, η ψυχή μας ταξιδεύει στις ρωγμές που συντηρεί η τυχοδιωκτική (παρότι συστημική) μας φύση . Ταξιδεύει προσπαθώντας να κρατήσει με μαύρα και με δόντια ένα αναμνηστικό, κάτι συμβολικό μέχρι το τέλος, στα μεγάλα μαγαζιά που πιάνεσαι καθισμένος και όρθιος , στη σκόνη των γηπέδων και των συναυλιακών χώρων με τα πλαστικά απορρίμματα, γιατί μας έμεινε η βρωμιά ως γνωστόν. Ταξιδεύει πότε με το «Σ΄ ακολουθώ» του Λοϊζου, πότε με τις «Συνταγές Μαγειρικής » των Χαϊνηδων, πότε με την «Αμερική» του Θανάση Παπακωνσταντίνου και το Μάλαμα, πότε με το «Τελευταίο πλοίο για την Αμοργό» του Καζούλη, πότε με τα «Ήσυχα βράδια» των Παπαδόπουλου, Μαριανίνας Κριεζή , πότε με την αγγλόφωνη «Μαύρη θάλασσα» των Sleeping pillow.
Mε τόσα τραγούδια που ξεπέρασαν τη σκόπελο της κατηγοριοποιητικής ταρίχευσης τους σε πολιτισμικούς θησαυρούς. Εν τω μεταξύ, η ψυχή μας ταξιδεύει ανάμεσα σε πολιτισμικές κηλίδες, ταξιδεύει σε υπόγεια, ανώγια και κατώγια, φτιαγμένα από λόγια . Ταξιδεύει σε ότι την πληγώνει, σε ότι από πάντα την πλήγωνε.
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/ZewJdtmiIAE”]
