Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Οκτώβρης ’17: “…ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος…”

«Ένας χάρτης του κόσµου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη..

«Ένας χάρτης του κόσµου που δεν

περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον

κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη

χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα

προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί,

κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη

χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η

υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας»

                                  Οσκαρ Ουάιλντ

 

    Το περασμένο Σάββατο, στις 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο) συμπληρώθηκαν 98 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση.Πρόκειται για το κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ου αιώνα που έλαβε χώρα το 1917 στη Ρωσία και συντάραξε, σφράγισε την πορεία της ανθρωπότητας.

     Οι εξελίξεις εκείνων των ημερών περιγράφονται με αυθεντικό τρόπο σε ένα κλασικό βιβλίο. Συγγραφέας του ο σπουδαίος Αμερικανός δημοσιογράφος Τζον Ριντ και τίτλος του «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».

    Πάμε να παρακολουθήσουμε με την πένα του Ριντ εκείνες τις κρίσιμες πρώτες ώρες της σοσιαλιστικής Επανάστασης:

«Τετάρτη 7 του Νοέμβρη (25 του Οκτώβρη)…

    Η “Ημέρα” έδινε συνοπτικές πληροφορίες για τα γεγονότα της θυελλώδικης νύχτας. Οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν το τηλεφωνικό κέντρο, το σιδηροδρομικό σταθμό της Βαλτικής και το τηλεγραφείο, οι ευέλπιδες του Πέτερχοφ δεν μπορούν να περάσουν στην Πετρούπολη, οι κοζάκοι ταλαντεύονται, πιάστηκαν μερικοί υπουργοί, σκοτώθηκε ο διοικητής της αστυνομίας της πόλης Μέγιερ, συλλήψεις, κόντρα συλλήψεις, συμπλοκές ανάμεσα στις στρατιωτικές περιπολίες, στους ευέλπιδες, και τους κοκκινοφρουρούς (…).

    Στη λεωφόρο Νέφσκι είχε ξεχυθεί όλη η πόλη… Στη λεωφόρο Μιχαΐλοφσκι φάνηκε ένας εφημεριδοπώλης (…) Η εφημερίδα “Στρατιώτης και Εργάτης” ανάγγελνε τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης, την απελευθέρωση των συλληφθέντων μπολσεβίκων και καλούσε τις στρατιωτικές μονάδες του μετώπου και των μετόπισθεν να υποστηρίξουν την εξέγερση (…).

    Κανόνια δεν ακούγαμε πια, κι όσο πλησιάζαμε προς τα Χειμερινά Ανάκτορα, τόσο πιο ήσυχοι και έρημοι ήταν οι δρόμοι (…) Κάτω από το δυνατό φως που ξεχυνόταν από όλα τα παράθυρα των Χειμερινών Ανακτόρων παρατήρησα πως οι πρώτοι διακόσιοι – τριακόσιοι άνθρωποι ήταν όλοι κοκκινοφρουροί (…).

    Καβαλήσαμε τα οδοφράγματα που ήταν φτιαγμένα από ξύλα και πηδώντας κάτω, ξεσπάσαμε σε ενθουσιώδη επιφωνήματα: Κάτω από τα πόδια μας ήταν σωροί τα ντουφέκια που τα είχαν πετάξει οι ευέλπιδες. Οι πόρτες κι από τις δυο πλευρές των κεντρικών εισόδων ήταν διάπλατα ανοιχτές (…).

    Η ώρα ήταν 5 και 17΄ το πρωί, όταν ο Κριλένκο, ζαλισμένος από την κούραση, ανέβηκε στο βήμα και διάβασε στη συνέλευση κάποιο τηλεγράφημα.

    “Σύντροφοι! Από το Βόρειο μέτωπο! Η 12η στρατιά χαιρετίζει το συνέδριο των Σοβιέτ και ανακοινώνει τη δημιουργία Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής, που πήρε τη διοίκηση του Βόρειου μετώπου!…”.

    Τότε επακολούθησε κάτι που δεν περιγράφεται. Οι άνθρωποι έκλαιγαν κι αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο.

    “Ο στρατηγός Τσερεμίσκοφ αναγνώρισε την επιτροπή. Ο κομισάριος της Προσωρινής κυβέρνησης Βοϊτίνγκι παραιτήθηκε!”

Τέλειωσε…

    Ο Λένιν κι οι εργάτες της Πετρούπολης αποφάσισαν να κάνουν εξέγερση. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση κι έφερε το συνέδριο των Σοβιέτ μπροστά στο γεγονός της κρατικής ανατροπής.

    Τώρα έπρεπε να καταχτήσουν με το μέρος τους όλη την απέραντη Ρωσία και μετά κι όλο τον κόσμο. Θ’ απαντήσει άραγε όλη η Ρωσία; Θα ξεσηκωθεί; Κι η υφήλιος; Τι θα πει η υφήλιος; Θα ξεσηκωθούν άραγε οι λαοί στο κάλεσμα της Ρωσίας; Θα φουσκώσει η παγκόσμια κόκκινη παλίρροια;

    Η ώρα ήταν έξι. Ήταν μια βαριά και κρύα νύχτα. Μόνο ένα αδύνατο και χλωμό, σαν ανέσπερο, φως κοκκίνιζε δειλά στους σιωπηλούς δρόμους, κάνοντας τις φωτιές των φρουρών να θαμπώνουν. Το χάραμα μιας τρομερής αυγής υψωνόταν πάνω από τη Ρωσία.

Πέμπτη, 8 του Νοέμβρη (26 του Οκτώβρη)

    Το πρωί βρήκε την πόλη σε μια παράφορη έξαψη. Ένας ολόκληρος λαός ξεσηκωνόταν μέσα σε μπουμπουνητά θύελλας (…).

    Η ώρα ήταν 8 και 40΄ ακριβώς όταν ένα βροντερό κύμα από ζητωκραυγές και χειροκροτήματα ανάγγελνε την εμφάνιση των μελών του προεδρείου και του Λένιν – του μεγάλου Λένιν – ανάμεσά τους (…).

    Και να στο βήμα ανεβαίνει ο Λένιν. Στάθηκε ακουμπώντας στην άκρη του βήματος και κοιτώντας με μισόκλειστα μάτια τη μάζα των αντιπροσώπων περίμενε χωρίς να ακούει, όπως φαίνεται, τις αυξανόμενες επευφημίες, που κράτησαν κάμποσα λεπτά. Όταν σταμάτησαν, είπε σύντομα και απλά:

    “Τώρα είναι πια καιρός να προχωρήσουμε στην ανοικοδόμηση της σοσιαλιστικής τάξης πραγμάτων!”

    Νέο συγκλονιστικό πανδαιμόνιο ανθρώπινης θύελλας».

    Κάπως έτσι ξεκίνησε τότε η προσπάθεια της ανθρωπότητας να κάνει ένα βήμα μπροστά. Και το ερώτημα που έρχεται και επανέρχεται, σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, μετά από τις εξελίξεις του ’89, είναι:

    Ο,τι έγινε το 1917 ήταν, πράγματι, ένα βήμα μπροστά στην ιστορία της ανθρώπινης περιπέτειας;

    «Ναι»! Εμείς απερίφραστα απαντάμε: «Ναι»! Η Οκτωβριανή Επανάσταση, τα προτάγματά της, το μήνυμά της, ο προσανατολισμός της, οι κοινωνικές δυνάμεις που έφερε στο προσκήνιο ήταν και παραμένουν φάρος στο δύσκολο δρόμο του ανθρώπου να ξεφύγει από τη μοίρα του Σίσυφου.

    Θα μπορούσαμε να προσκομίσουμε πολλές αποδείξεις του ισχυρισμού μας. Θα περιοριστούμε σε μία. Κι αν κάποιοι την θεωρούν «εύκολη», ας επιχειρήσουν να την διαψεύσουν:

    Είναι αλήθεια ή ψέματα πως ό,τι κέρδισαν οι λαοί στην Ευρώπη και στον κόσμο μετά το 1917, είχε την σφραγίδα της επιρροής που άσκησε στην πορεία των κοινωνιών η σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία;

    Είναι αλήθεια ή ψέματα πως ό,τι χάθηκε τις τελευταίες δεκαετίες κουβαλάει πάνω του τη σφραγίδα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη; 

    Είναι αλήθεια ή ψέματα πως η πτώση του λεγόμενου «υπαρκτού» σοσιαλισμού, αντί της «ελευθερίας» που έταζαν οι Φουκουγιάμα και οι κάθε λογής ανιστόρητοι του «Τέλους της Ιστορίας», συνοδεύτηκε από την ανελέητη επίθεση του υπαρκτού καπιταλισμού εναντίον κάθε πλευράς της ζωής όλων των λαών της υφηλίου;

    Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι ο απαλλαγμένος από το «σιδηρούν παραπέτασμα» κόσμος είναι ένας κόσμος όπουδεν υπάρχει πια γωνιά του  που να μην έχει καταστεί συνώνυμη της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας και της «δημοκρατίας» των λίγων, της οικονομικής εξαθλίωσης και της πιο στυγνής καταπίεσης, της αδυσώπητης εκμετάλλευσης και της φτώχειας, της ανεργίας και της ανελέητης για τους λαούς καπιταλιστικής κρίσης;

    Δεν υπάρχει πιο αδιαμφισβήτητη αλήθεια από αυτή που βιώνουν τα δισεκατομμύρια του πλανήτη: Σήμερα, 98 χρόνια μετά, η ανθρωπότητα σέρνεται πολλά βήματα πίσω. Ο,τι κατάφεραν να αποσπάσουν οι λαοί μέσα στον αιώνα που πέρασε, η «σιδερένια φτέρνα»  του καπιταλισμού το ζητάει και το παίρνει πίσω. Με τόκο!

    Φυσικά δεν μας διαφεύγει της προσοχής το μόνιμο τροπάρι των τελευταίων 25 χρόνων: «Τι νόημα έχει το μνημόσυνό σας για μια Επανάσταση που “κατέρρευσε”»…

    Φαίνεται πως κάποιοι που θέλουν να επιβάλλουν μια διαπλανητική σιγή νεκροταφείου στα θύματά τους θα ήθελαν να ξεμπερδέψουν – πράγματι – με ό,τι θυμίζει την δυνατότητα των ανθρώπων να εξεγείρονται. Και να επαναστατούν.

    Αλλά αφού η υπόθεση του σοσιαλισμού είναι «τελειωμένη» τότε γιατί ανησυχούν; Γιατί τους ενοχλούν τα «μνημόσυνα»; Γιατί καταναλώνουν χρόνο για να ασχοληθούν μαζί τους;  

    Ίσως, τελικά, διότι το να μνημονεύεις την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, ούτε «μνημόσυνο» είναι, ούτε και τόσο «μάταιο», όπως μας λένε. 

    Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κι αφού το «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» μετατράπηκε σε «σκλαβιά, ανισότητα, βαρβαρότητα», τότε θα ήταν μάταιο να μνημονεύει κανείς και την Αστική Επανάσταση του 1789.

    Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κι αφού η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» έχει μετατραπεί σε ένα κουρελόχαρτο στα Αμπού Γκράιμπ και στις Φαλούτζες του ιμπεριαλισμού, τότε θα ήταν μάταιο να μνημονεύει κανείς και την Αμερικανική Επανάσταση του 1776.

    Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κι αφού «οι κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες» συνεχίζουν να διοικούν τη ζωή μας,  τότε θα ήταν μάταιο να μνημονεύει κανείς και την Επανάσταση του 1821…   

    Δεν θεωρούμε μάταιο τίποτα απ’ όλα αυτά!

    Μάταιο – αλλά μόνο για τους κοινωνικά συντριμμένους και πολιτικά ηττημένους από την καπιταλιστική θηριωδία – θα ήταν να στρέφουν το βλέμμα τους στις 25 Οκτώβρη του 1917, αλλά χωρίς να εξάγουν τα αναγκαία συμπεράσματα:  

    α) Η οικοδόμηση μιας πραγματικά δημοκρατικής εξουσίας που αποστολή της θα έχει να καταργήσει κάθε εξουσία και κάθε εκμετάλλευση, δεν χωρά ξεστρατίσματα, λοξοδρομίσματα, παρεκκλίσεις και καταστροφικές παρεκτροπές.

    β) Η οικοδόμηση αυτή, όπως δεν θα παραιτηθεί ποτέ από την αρχή «ποιος ο πλούτος των άστρων όταν λείπει το ψωμί από το τραπέζι;», έτσι και δεν θα ξεχάσει ποτέ πως «ουκ επ‘ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».

    γ) Η οικοδόμηση αυτή δεν θα έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας αν δενδιενεργείται και αν δεν ελέγχεται σε κάθε βήμα της από αυτούς στους οποίους αναφέρεται.

    δ) Η οικοδόμηση αυτή δεν θα έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας αν δεν παρθούν όλα τα μέτρα που θα εγγυώνται ότι άνοιγμα της αυλαίας ενός «άλλου» κόσμου, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι η Ιστορία της ισότητας και όχι της εξομοίωσης. Της ανύψωσης όλων σε μια πορεία προς τα πάνω και όχι της ισοπεδωτικής εξίσωσης προς τα κάτω. Της παροχής στον καθένα ό,τι του ανήκει με βάση την προσφορά του και τις ανάγκες του.

    ε) Η οικοδόμηση αυτή θα έχει ως πυξίδα την θεμελιώδη αρχή: «Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων»!

    Μα είναι δυνατόν, να συμβούν αυτά; Είναι «ρεαλιστικό» να μιλάμε στην εποχή του φιλοτομαρισμού, της συνθηκολόγησης και του «ο καθένας για την πάρτη του» για «επαναστάσεις και κουραφέξαλα»;

    Νομίζουμε ότι τα λόγια του Μπάιρον, διατυπωμένα εκατό χρόνια πριν από τον Μαγιακόφσκι, ηχούν το ίδιο επίκαιρα εκατό χρόνια μετά: Ναι, έλεγε, «η επανάσταση σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος να καθαρίσεις απ’ το ρίπος τους ανθρώπους».

    Νομίζουμε ότι λαμβάνοντας υπόψη τα «επιτεύγματα» των νικητών του «Ψυχρού πολέμου» έχουμε κάθε λόγο να το υποστηρίξουμε:

    Απέναντι στον «ρεαλισμό» και στην «κανονικότητα» το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου, ο δρόμος πουκοινωνικοποιεί τα επιτεύγματα του ανθρώπινου μόχθου και της ανθρώπινης νόησης είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που υπάρχει ώστε ο άνθρωπος της εργασίας να δραπετεύσει από το «βασίλειο» της καταπίεσης και να κατακτήσει το «βασίλειο» της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της προκοπής.

Πηγή: enikos.gr

Απόψεις