Οι βασικές ιδεολογικές δομές, μέσω των οποίων κυβερνάται ιεραρχικά ο Κόσμος σήμερα, αναπτύχθηκαν κατά την διάρκεια της αποικιοκρατίας∙ έφτασαν, όμως, στο απόγειό τους κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα, όπου η επέκταση μερικών ευρωπαϊκών κρατών είχε φτάσει σε σημείο να ελέγχει τα εννιά δέκατα της Υφηλίου.
Πώς οι Ευρωπαίοι νομιμοποιούσαν αυτήν την εγκληματική, στυγερή και γενοκτονική κατάκτηση;
Ας αφήσω να απαντήσει το ερώτημα ένας στοχαστής της ευρωπαϊκής διανόησης, ο Βρετανός James Lorimer (1818-1890), ο οποίος διετέλεσε καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και ιδρυτικό μέλος του «The Institute of International Law», οργανισμός αφιερωμένος στην ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου. Ο καθηγητής Λόριμερ άφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, ως νομική αυθεντία που ήταν, την επιστημονική διαπίστωση πως: «από την στιγμή που ένα πολιτισμένο έθνος έχει συνειδητά την ισχύ να βοηθήσει μια οπισθοδρομική φυλή να προχωρήσει μπροστά προς το στόχο της ανθρώπινης ζωής, τότε είναι υποχρεωμένο να ασκήσει την ισχύ του, και κατά την άσκησή της έχει το δικαίωμα να υιοθετήσει τη στάση κηδεμόνα και να παραμερίσει εντελώς την κατώτερη θέληση της οπισθοδρομικής φυλής».(Mark Mazower: Κυβερνώντας τον Κόσμο. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια)
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να παραθέσω για να περιγράψω το σταυροφορικό πνεύμα των «πολιτισμένων εθνών», αλλά θα επιδείξω συγκράτηση…
Άλλωστε, η ευρωπαϊκή πρόοδος και οι ιστορίες δουλείας, οι σφετερισμοί περιοχών της γης, οι βίαιες εκτοπίσεις και οι μαζικές δολοφονίες συμβαδίζουν αρμονικά, ενώ ο ρατσισμός είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής έννοιας της νεωτερικότητας, από τότε που ο Πρώσος φιλόσοφος του Διαφωτισμού Immanuel Kant (1724-1804) προσπάθησε να τεκμηριώσει με βιολογική αιτιοκρατία την έννοια της «φυλής», και για αυτόν τον λόγο, διαίρεσε τους ανθρώπους σε άσπρους, μαύρους, κίτρινους και χαλκόχρωμους∙ στην ίδια σκέψη κινείται και ο σπουδαίος φιλόσοφος του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και συγγραφέας François-Marie Arouet 1694–1778, γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος, ο οποίος απροκάλυπτα έγραψε: «Οι μαύροι είναι κατώτεροι από τους Ευρωπαίους αλλά ανώτεροι από τους πιθήκους» (Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Ένας Κόσμος Ανάποδα» Εκδόσεις Πιρόγα και Representing Black man in Eighteenth-Century Francs Visual Culture http://www.academia.edu/1904900/Candide_Shoots_the_Monkey_Lovers_Representing_Black_Men_in_Eighteenth-Century_French_Visual_Culture)
Θα επικαλεστώ, όμως, και τον συγγραφέα Joseph Conrad, ο οποίος, στο εξαιρετικό έργο του «Η καρδιά του σκότους», αγγίζει τη βάρβαρη διάζευξη ανάμεσα στην φρικιαστική πραγματικότητα της αποικιοκρατίας και τις διάφορες ιδεολογίες που προσπάθησαν να την δικαιολογήσουν: «Η κατάκτηση της γης, που κυρίως σημαίνει την αφαίρεσή της από εκείνους που έχουν διαφορετική κατανομή ή κάπως πιο πλατιές μύτες από εμάς, δεν είναι ωραίο πράγμα όταν το εξετάσεις πάρα πολύ. Αυτό που την αναβαπτίζει είναι μόνο μια ιδέα. Μια ιδέα στο πίσω μέρος της, όχι μια συναισθηματική πρόφαση, αλλά μια ιδέα και μια ανιδιοτελής πίστη στην ιδέα-κάτι που μπορείς να στήσεις και να υποκλιθείς μπροστά του και να του προσφέρεις θυσία».
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω για να περιγράψω το σταυροφορικό πνεύμα των «πολιτισμένων εθνών», αλλά θα το αποφύγω…
Ωστόσο, θα μπω στο πειρασμό να επισημάνω το γεγονός, πως η άρχουσα ευρωπαϊκή τάξη ήταν τόσο αδιάφορη για την λευκή ευρωπαϊκή εργατική τάξη, όσο ήταν και για τους λαούς που είχαν άλλο χρώμα και κάπως πιο πλακουτσωτές μύτες. Όλους αυτούς, ασχέτως χρώματος, τους χρησιμοποιούσαν οι αστοί συστηματικά μόνο για να δημιουργούν τον ιδιωτικό τους πλούτο. Την απέχθεια, άλλωστε, των αστών απέναντι στον εργαζόμενο λαό την εξέφρασε τέλεια ο σπουδαίος φιλόσοφος Βολταίρος: «σε ότι αφορά τον λαό θα είναι πάντοτε ανόητοι και βάρβαροι. Είναι βόδια που χρειάζονται ζυγό, βουκέντρα και σανό» (Wolfreys και M. Haynes: Ιστορία και Επανάσταση Εκδοσεις Angelus Novus)
Οι ευρωπαϊκοί λαοί ήταν βόδια, λοιπόν, γι’ αυτό ο Βρετανός ακαδημαϊκός Ιστορικός A.P Thornton, που έγραψε την ιστορία της βρετανικής αυτοκρατορίας “The imperial idea and its enemies”, διερωτάται: «Γιατί τι άλλο ήταν ο βρετανικός λαός[…] 30 εκατομμύρια το 1908 από τα οποία μόλις το 1 εκατομμύριο κέρδιζε περισσότερα από 3 λίρες την εβδομάδα, και περίπου 30 χιλιάδες gentleman κατείχαν το 96% της γης-παρά η μεγαλύτερη «ιθαγενής φυλή» που γνώριζε ο ιμπεριαλισμός». (Young, Robert J. C. Μεταποικιακή θεωρία Εκδόσεις Πατάκη)
Με λίγα λόγια, η βαρβαρότητα που επέβαλαν οι άρχουσες τάξεις σε βάρος των αποικιοκρατούμενων λαών δεν διέφερε από την καθημερινότητα των ιθαγενών Ευρωπαίων και από την σφαγή που επέβαλαν στους επιστρατευμένους ευρωπαίους εργάτες, «την μαζική σφαγή του ευρωπαϊκού προλεταριάτου», όπως παρατήρησε η Rosa Luxemburg, την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ωραία, θα πεις άγνωστε αναγνώστη, αλλά οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν βγάζουν νόημα σύμφωνα με το τίτλο…Ναι, θα απαντήσω∙ ίσως γιατί, όσα διάβασες μέχρι τώρα να σου φαίνονται αχανείς γενικεύσεις, αλλά θα σε παρακαλέσω να συνεχίσεις την ανάγνωση, η οποία θα σε οδηγήσει να βρεις τις αναλογίες…
Υπομονή!
Την περίοδο του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο οποίος ήταν αποτέλεσμα του επανειλημμένου πόθου της Γερμανίας να μετατρέψει την Ευρώπη σε αποικία της, αλγεινή εντύπωση στους κόλπους της Ευρωπαϊκής άριας φυλής, προκαλεί η παρουσία μαύρων στρατιωτών στο πλευρό των συμμάχων της Αντάντ, και έπειτα στις τάξεις του στρατού κατοχής στη Γερμανία!
Τι ακριβώς είχε συμβεί;
Οι Γάλλοι και οι Βρετανοί αποικιοκράτες στρατολογούσαν με την βία μαύρους Αφρικανούς για να τους χρησιμοποιήσουν ως τζάμπα κρέας απέναντι στα Γερμανικά πολυβόλα, ώστε να αποσοβήσουν τον θάνατο λευκών ανδρών που τους χρειαζόταν, ως φτηνά εργατικά χέρια εντός των κρατών τους. Ο αριθμός των Αφρικανών που στρατολογήθηκε στα στρατεύματα της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Entente Cordiale), της συμμαχίας, δηλαδή, μεταξύ Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας, ξεπερνά τις 400.000 και αποτέλεσε την μεγαλύτερη, επιβεβλημένη, μαζική μετακίνηση ανθρώπων!
Αυτά τα «μαύρα στρατεύματα», που ενώ προέρχονταν από διάφορες περιοχές της Αφρικανικής ηπείρου και ονομάστηκαν «Σενεγαλέζοι», μετά την ήττα της Γερμανίας, οι Βρετανοί και Γάλλοι τα εγκατέστησαν στην Ρηνανία και στην περιοχή του Ρουρ.
Το γεγονός αυτό, μαζί με τους βιασμούς λευκών Γερμανίδων, καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο «άλλος», ο «ξένος», ο «διαφορετικός» κατηγορείται συλλήβδην για τη ροπή τους προς την ακολασία, αποτέλεσε αντικείμενο μεγάλης προπαγάνδας από την Γερμανία. Ακολουθεί σωρεία διαμαρτυριών με αποδέκτες τα πολιτισμένα κράτη και την Αγία Έδρα τού Βατικανού, για την πρωτόγνωρη αυτή παραβίαση της αλληλεγγύης μεταξύ των λευκών εθνών και των επιταγών της φυλετικής (και κοινωνικής) ιεραρχίας: «Η Γερμανία βλέπει, με φρίκη και αποτροπιασμό, να απειλείται η καθαρότητα τού αίματός της […]· μολύνουν το αίμα μας, βεβηλώνουν την ιερότητα τού αίματός μας, για να μας μετατρέψουν σε λαό μιγάδων, καθώς για χρόνια ολόκληρα το αίμα μας θα αναμειγνύεται με το αίμα των πλέον πρωτόγονων φυλών. Μια τέτοια προσβολή δεν θα γίνει ποτέ ανεκτή! Οι υπόλοιποι λαοί τής Ευρώπης, που τουλάχιστον ως προς το ζήτημα αυτό έχουν χάσει κάθε αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τον κίνδυνο που θα διέτρεχε ολόκληρη η Ευρώπη, εάν η Γερμανία κατοικούνταν από έναν ασεβή, προλεταριοποιημένο και μιγαδοποιημένο λαό». Το κείμενο της έκκλησης με τίτλο «κραυγή απόγνωσης των γερμανίδων γυναικών», ζητά να δοθεί άμεσα τέλος σε έναν τέτοιου είδους φυλετικό εμφύλιο πόλεμο: «Με καλυμμένη την κεφαλή, παρουσιαζόμαστε ενώπιον σας, άνδρες και γυναίκες τής λευκής φυλής, και δείχνοντάς σας την σπαραγμένη μας καρδιά, […] σας καλούμε να υψώσετε μαζί μας τη δική σας φωνή διαμαρτυρίας και αγανάκτησης ενάντια στην απολίτιστη φυλή που στο πρόσωπό μας εξευτελίζει την παγκόσμια φυλή των λευκών».(Fattorini, Emma, 1991: Il colpo di grazia sessuale. La violenza delle truppe nere in Renania negli anni venti, in A. Brav. Από Κοινή Ευρώπη Ντ.Λοζούρντο μετάφραση waltendegewalt.wordpress)
Και τώρα, άγνωστε αναγνώστη, αφού πρώτα σε ευχαριστήσω για την υπομονή σου, θα περάσω στην ελληνική εμπειρία, βεβηλώνοντας τον «εθνάρχη» Ελευθέριο Βενιζέλο, μα και τις εθνικιστικές προγονοπληξίες για την Μακεδονία.
Που λες, άγνωστε αναγνώστη, στις 17 Αυγούστου του 1916 ο Βενιζέλος, για να πάει κόντρα στον Βασιλιά Κωνσταντίνο (ο οποίος ως Γερμανόφιλος δεν ήθελε να μετέχει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή ανθρωποσφαγή), με την βοήθεια των στρατευμάτων της «Εγκάρδιας Συνεννόησης» χώρισε την χώρα στα δυο, δημιουργώντας το κράτος της Θεσσαλονίκης. Στην ουσία, αυτός ο εμφύλιος πόλεμος ήταν μια πολύπλευρη αστική σύγκρουση, μια διαμάχη, ανάμεσα στις στρατιωτικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Ο ελληνικός στρατός παρέμεινε συσπειρωμένος γύρω από τον βασιλιά, γι’ αυτό ο Βενιζέλος βασίστηκε στα Βρετανο-γαλλικά στρατεύματα, για να επιβάλει την βούλησή του. Έτσι, οι μαύροι, οι «Σενεγαλέζοι», ως στράτευμα του «εθνάρχη», κατέκλεισαν τους δρόμους του «κράτους της Θεσσαλονίκης», συμβάλλοντας και αυτοί, ακούσια είναι η αλήθεια, στο “πολυεθνοτικό” παλίμψηστο της πόλης.
Με την άφιξη των Αφρικανών στρατιωτών στην Θεσσαλονίκη, δεν έλειψαν και οι φήμες για παιδοκτονίες και ανθρωποφαγίες από τους πρωτόγονους μαύρους που έφερε ο Βενιζέλος. Ούτε και οι ειρωνείες βέβαια. Ο συνταγματάρχης Περικλής Σπυρόπουλος γράφει για τους βενιζελικούς: «Σεις είσθαι οι χειροκρτοτούντες πάσαν ξενικήν επέμβασιν εις τα εσωτερικά του κράτους δια ποταμών αίματος […] και μεταβάλλοντες αυτό εις Σενεγάλην, Μαρόκον και ό,τι άλλο θέλετε.[…]εσπέσατε να υποδεχθήτε εν χορδαίς και οργάνοις των Αυθέντην (σ,σ τον Βενιζέλο) διότι εδέησε χάριτι Σενεγαλέζοις να υποδουλοθή η Πατρίς». (Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)
Ο Δημήτρης Γούναρης, τον οποίο ο εθνάρχης Βενιζέλος τον παρέδωσε στις γαλλικές αρχές, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί σε φυλακή στην Κορσική, σημείωνε ειρωνικά: «Πρόκειται περί εκβιάσεως δια της πείνης προς συμμετοχήν εις τον πόλεμον και οδηγίαν του ελληνικού λαού εις το μέγα στρατιωτικόν θέατρον δια την σωτηρίαν του πολιτισμού. Ο οργανισμός του πολιτισμού τούτου έφερεν ήδη πάρα το πλευρόν των και άλλας ευγενείς και ιστορικάς φυλάς ποθούσας την νίκην του Σενεγαλέζους και Μαροκινους, Καναδίους και Αφρικανούς. Δεν λείπουν παρά οι Έλληνες». [ο.π]
Ενώ ο Ίων Δραγούμης σημειώνει: «Ήθελεν επανάστασιν ο Βενιζέλος; Ας την έκαμνε σαν άνδρας.[…] ακαλαίσθητη η εικών αυτή ενός επαναστάτου που φεύγει και χώνεται αποκάτω από τας ασπίδας και τα δόρατα πολυάριθμων αλλόφυλων» (ο.π)
Ειρήσθω εν παρόδω, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η κατάληψη της Ζακύνθου, της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης έγινε αποκλειστικά από τα στρατεύματα των “Σενεγαλέζων” μαζί με στρατεύματα Κρητικών υπό τον έλεγχο των ξένων δυνάμεων.
Με τη σειρά του ο Βενιζέλος, μετά τη λήξη του “Διχασμού” ,αναλαμβάνοντας την εξουσία ολόκληρης της Ελλάδος,στις 21 Ιουνίου 1917,απευθύνθηκε στον Γάλλο ύπατο αρμοστή ευγνωμονώντας: «αποκαθιστώσαι τον συνταγματικόν καθεστώς μας και την αξιοπρέπειάν μας ως ελευθέρου έθνους,αι μεγάλαι δυνάμεις έκαμαν την ευγενεστέραν χρήσιν της απ’αιώνος ιδιότητος των ως εγγυητριών και προστατίδων των ελευθεριών και των υψίστων συμφερόντων της Ελλάδος». (Φαίδων Μαλιγκούδης, Η πολιτική ως τέχνη του εφικτού, Ιστορικά Ελευθεροτυπία)
Θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο τεκμήριο, η μεγαλύτερη ομολογία πολιτισμικής και πολιτικής κατωτερότητας, αλλά και εθνικής υποτέλειας στη νεώτερη πολιτική ιστορία.
Τώρα, άγνωστε αναγνώστη θα αναζητάς κάποιο δίδαγμα…
Δεν σε αδικώ, αλλά σου ζητώ συγγνώμη, γιατί δεν υπάρχει.
Αρκέσου στο ότι, ακόμα και το παρελθόν πάντα καθοδηγείται από την σχέση του με το παρόν, δρουν, δηλαδή, στο ίδιο συγχρονικό επίπεδο. Όμως, αν εξακολουθείς να αναζητάς έναν προσανατολισμό θα σε παραπέμψω στον Νγκουγιέν Σιν Κουνγκ, ο οποίος προβληματίστηκε τόσο πολύ από τα παραπάνω γεγονότα, που έγραψε πως: «Ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός έφθασε στο όριο της επιστημονικής τελειότητας[…] λευκοί προλετάριοι στέλνονται να υποδουλώσουν μαύρους προλετάριους και στη συνέχεια μαύροι προλετάριοι οδηγούνταν στην Ευρώπη για να υποδουλώσουν με την σειρά τους λευκούς προλεταρίους».(Keith Nelson: The “Black Horror on the Rhine” Race as a Factor in Post-World War I Diplomacy σελ 625 https://www.journals.uchicago.edu/doi/10.1086/244041)
Ο Νγκουγιέν Σιν Κουνγκ έγινε αργότερα γνωστός σε όλο τον κόσμο ως Χο Τσι Μινχ..
