Μια από τις εμβληματικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος στην πατρίδα μας, ο Μιχάλης Σπυριδάκης, έφυγε από τη ζωή αργά το βράδυ της Πέμπτης.
Ο Μιχάλης Σπυριδράκης υπήρξε από νεαρή ηλικία πρωτοπόρος στους αγώνες του λαού μας. Υπόδειγμα συνέπειας και σεμνότητας. Ένας αλύγιστος και «αμετανόητος» κομμουνιστής.
Αυτόν τον ύψιστο τίτλο τιμής – «αμετανόητος κομμουνιστής» – του είχαν αποδώσει οι ίδιοι οι βασανιστές του και οι δεσμοφύλακές του κατά τη διάρκεια της χούντας.
Αυτή ήταν η βασική «κατηγορία» – «αμετανόητος κομμουνιστής» – που περιέχεται στον εκατοντάδων σελίδων «φάκελο» με τον οποίο το αστικό κράτος «τίμησε» τον Μιχάλη Σπυριδάκη.
Γεννήθηκε στην Τύλισο του Ηρακλείου Κρήτης, το 1942, σπούδασε και εργάστηκε ως γιατρός του ΕΣΥ. Κατά την περίοδο της παρανομίας του Κόμματος έδρασε μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ και πρωτοστάτησε στο αντιδικτατορικό κίνημα. Βασανίστηκε και γνώρισε διώξεις για τους αγώνες του. Διατέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ήταν για δεκαετίες στέλεχος της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης.
Ο Μιχάλης Σπυριδάκης είχε εκλεγεί νομαρχιακός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη με τα ψηφοδέλτια που στήριζε το ΚΚΕ. Είχε καθοριστική συμβολή στο αντιιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό κίνημα μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Διατέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ).
Οι νεότεροι κομμουνιστές θυμούνται τον Μιχάλη Σπυριδάκη στην εξέδρα της προεκλογικής συγκέντρωσης του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη στις 3 Ιουνίου του 1994, με κεντρικό ομιλητή τον Βασίλη Εφραιμίδη, όταν έγινε δολοφονική επίθεση με μαχαίρι εναντίον των υποψηφίων του Κόμματος. Ο Μιχάλης Σπυριδάκης, υποψήφιος τότε ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, παρότι τραυματισμένος και ο ίδιος από την επίθεση, συμμετείχε στον αφοπλισμό του δράστη.
Η τελετή της πολιτικής κηδεία του Μιχάλη Σπυριδάκη θα γίνει την Κυριακή, στις 11 π.μ, στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης
Ο «Ημεροδρόμος» εκφράζει τα συλλυπητήρια του στα παιδιά του Μιχάλη Σπυριδάκη, τον Χρήστο και την Φανή, στην συζυγό του Εύα, στους οικείους του, στους συντρόφους και συναγωνιστές του στους αγώνες που έδωσε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του.
Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-’74 (Σ.Φ.Ε.Α.) είχε διοργανώσει πριν δύο χρόνια επίσκεψη-ξενάγηση στους χώρους των πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές του Επταπυργίου. Η μαρτυρία του Μιχάλη Σπυριδάκη:
Η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο του Μιχάλη Σπυριδάκη
«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ με βαθιά θλίψη ανακοινώνει το θάνατο του συντρόφου Μιχάλη Σπυριδάκη.
Ο Μιχάλης Σπυριδάκης, γεννήθηκε στην Τύλισο Ηρακλείου Κρήτης, το 1942. Ήταν ο μικρότερος από τα 6 παιδιά της οικογένειάς του.
Από νωρίς εντάχθηκε στην οργανωμένη πάλη. Από το 1962, που βρίσκεται στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Οδοντιατρική Σχολή, αρχίζει η πολιτική και συνδικαλιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας της ΕΔΑ και συμμετέχει δραστήρια σε όλες τις διαδηλώσεις και εκδηλώσεις της νεολαίας της ΕΔΑ στην Αθήνα. Στη συνέχεια παίρνει μεταγραφή στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και έτσι ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Το Νοέμβρη του 1966, γίνεται μέλος του Κόμματος. Η δικτατορία του 1967, τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, όπου διαφεύγει τη σύλληψη και περνά αμέσως στην παρανομία. Στη διάρκεια της παρανομίας συμβάλλει στη συγκρότηση αντιδικτατορικών οργανώσεων. Ένα χρόνο μετά συλλαμβάνεται από την αστυνομία και παραδίδεται στην ασφάλεια. Υπέστη πλήθος βασανιστηρίων, γρονθοκοπήματα, δέσιμο, φάλαγγα, μαστίγωμα, κάψιμο με τσιγάρο και αναμμένα χαρτιά, πείνα, δίψα, ηλεκτροσόκ, βρισιές, αϋπνία, πέταγμα στα τσιμεντένια πατώματα, κουβάδες με κρύο νερό.
Άντεξε όμως και έμεινε πιστός στα ιδανικά και τις αξίες του Κόμματος. Κρατήθηκε 77 μέρες στην απομόνωση και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο 424ΓΣΝ για περίθαλψη. Τέθηκε σε ομαδική απομόνωση για ένα χρόνο και το 1969 περνά Στρατοδικείο για την υπόθεση των «39», στη Θεσσαλονίκη. Καταδικάζεται σε 16,5 χρόνια φυλακή. Για 5,5 χρόνια περνά από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ, Αβέρωφ, Κορυδαλλού και Αίγινας.
Στην κρίση του Κόμματος το 1968, βρισκόμενος φυλακισμένος στον Κορυδαλλό, συντάσσεται με το Κόμμα και τις αποφάσεις της 12ης ευρείας Ολομέλειάς του.
Η μεταπολίτευση τον βρίσκει στο στρατό, όπου αντιμετώπισε νέα βάσανα και περιπέτειες.
Με απόφαση του Κόμματος το 1975, πηγαίνει στην Κρήτη και αναλαμβάνει γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Χανίων, ενώ λίγο αργότερα εκλέγεται γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης.
Με απόφαση του Κόμματος έρχεται στη Θεσσαλονίκη ως μέλος του Νομαρχιακού Γραφείου της ΚΟΘ και από τότε μέχρι σήμερα αναλαμβάνει διάφορες στελεχικές θέσεις.
Από το 9ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1973, έως και το 15ο Συνέδριο, το 1996, εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
Την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών και της διάσπασης του ΚΚΕ, 1989 – 1991, υπερασπίστηκε το χαρακτήρα και τους στόχους του Κόμματος, ενάντια στη διαλυτική προσπάθεια του οπορτουνισμού.
Δούλεψε ως γιατρός του ΕΣΥ για πολλά χρόνια στο Κέντρο Υγείας του Λαγκαδά.
Ήταν υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, στο Νομό Ηρακλείου και μετά στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής το 1994. Με τα ψηφοδέλτια του Κόμματος εκλέχτηκε νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης.
Δραστηριοποιήθηκε στο φιλειρηνικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και για πολλά χρόνια, μέχρι και το τέλος της ζωής του, διατέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ).
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά του».
