Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΩΡΥΓΑΣ ΤΟΥ ΣΟΥΕΖ
Στις 26 Ιούλη 1956 η αιγυπτιακή κυβέρνηση εθνικοποιεί την Εταιρεία της Διώρυγας του Σουέζ. Βρετανοί και Γάλλοι κατείχαν την συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών της Εταιρίας, τα συμφέροντά τους επλήγησαν άμεσα. Οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ προσπάθησαν να ασκήσουν διπλωματικές πιέσεις στην Αίγυπτο και να πετύχουν την «διεθνοποίηση» της διώρυγας. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αναγνώρισε την κυριαρχία της Αιγύπτου στη Διώρυγα, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχώρησαν σε οικονομικό αποκλεισμό της Αιγύπτου και ανακάλεσαν τους πλοηγούς τους από την διώρυγα, όμως πλοηγοί που κατέφθασαν από την ΕΣΣΔ, την Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία βοήθησαν την Αίγυπτο να εξασφαλίσει την ναυσιπλοΐα από τη διώρυγα.
Στις 29 Οκτώβρη του 1956 Ισραηλινά στρατεύματα εισβάλουν στην χερσόνησο του Σινά, δυο μέρες μετά αγγλικές και γαλλικές ένοπλες δυνάμεις βομβαρδίζουν από αέρα και θάλασσα την Αίγυπτο και στις 5 Νοέμβρη αποβίβασαν επίλεκτες αγγλικές και γαλλικές μονάδες στην περιοχή του Πόρτ Σάιντ. Μετά από σκληρές μάχες και την αποφασιστική στάση της Σοβιετικής Ενωσης η Αγγλία και η Γαλλία αναγκαστήκαν να αποσύρουν τα στρατεύματά τους στις 22 Δεκέμβρη 1956 και το Ισραήλ στις 8 Μάρτη του 1957.
Στις 15 Γενάρη 1957, μετά την αποτυχία της αγγλο – γαλλο – ισραηλινής επίθεσης, ο πρόεδρος των ΗΠΑ διακηρύσσει το Δόγμα Αϊζενχάουερ, σύμφωνα με το οποίο ο ίδιος αποκτούσε το δικαίωμα να παρέχει στα κράτη της Εγγύς και Μέσης Ανατολής στρατιωτική και οικονομική βοήθεια και να χρησιμοποιεί κατά την κρίση του τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις στην περιοχή. Τον Μάρτη του 1957, παρά την αντίθεση των μουσουλμάνων η λιβανική κυβέρνηση αποδέχεται το Δόγμα Αϊζενχάουερ.
Εν τω μεταξύ στη Συρία, μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948 – 1949, άρχισε μια μακρά περίοδος πολιτικής αστάθειας γεμάτη πραξικοπήματα και δικτατορίες ως πολιτικές εκφράσεις της σύγκρουσης των διαφόρων τοπικών συμφερόντων και των επιρροών τους από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Το 1956 αποκαλύπτεται σχέδιο στρατιωτικού πραξικοπήματος από Σύριους πολιτικούς εξόριστους στο Λίβανο και την ιρακινή κυβέρνηση και τον Αύγουστο του 1957 αποτυχαίνει σχέδιο ανατροπής της συριακής κυβέρνησης υποστηριζόμενο από την Ουάσιγκτον, στα πλαίσια του δόγματος Αϊζενχάουερ, με αποτέλεσμα να απελαθούν οι Αμερικανοί διπλωμάτες από τη Συρία. Σχεδόν αμέσως η Τουρκία συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα με τη Συρία και ένα μήνα μετά αιγυπτιακά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Λατάκεια στο πλευρό των συριακών δυνάμεων. Κάτω από τις έντονες αντιδράσεις της Σοβιετικής Ενωσης η κρίση εκτονώνεται.
Τον Φλεβάρη του 1958 η Αίγυπτος και η Συρία συγκρότησαν την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία (ΗΑΔ).
Το καλοκαίρι του 1958 Λιβανέζοι μουσουλμάνοι διαδήλωναν υπέρ της ένταξης του Λιβάνου στην ΗΑΔ. Μετά τη δολοφονία του εκδότη φιλονασερικής εφημερίδας οι διαδηλώσεις εντείνονται και σημειώνονται βίαιες ταραχές. Η κυβέρνηση προσπαθεί αλλά αδυνατεί να κινητοποιήσει το στρατό για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του λιβανέζικου λαού και ζητά την βοήθεια των ΗΠΑ. Μέσα σε μια μέρα Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στα παράλια της Βηρυτού.
Τρία χρόνια αργότερα (στις 28 Σεπτέμβρη του 1961) η δυσαρεστημένη συριακή αστική τάξη σε συνεργασία με μερικούς αξιωματικούς πραγματοποιούν πραξικόπημα και αποσυνδέουν την Συρία από την ΗΑΔ.
14 Ιούλη 1958 πραγματοποιείται πραξικόπημα στο Ιράκ από την οργάνωση των Ελεύθερων Αξιωματικών με επικεφαλής τον Αμπντέλ Καρίμ Κάσιμ, με το οποίο τερματίστηκε η μοναρχία στη χώρα. Στις 19 Ιούνη του 1961 το Κουβέιτ ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος, σχεδόν αμέσως ο Κάσσεμ το διεκδίκησε σαν αναπόσπαστο κομμάτι του Ιράκ. Την 1η Ιούλη, μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης του Κουβέιτ, Βρετανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στο Κουβέιτ ακολουθούμενοι από μια μικρή στρατιωτική δύναμη της Σαουδικής Αραβίας. Στις 21 Ιούλη το Κουβέιτ γίνεται μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, ο οποίος στέλνει μικτή αραβική δύναμη για να αντικαταστήσει τις βρετανικές δυνάμεις.
Στις 8 Φλεβάρη του 1963 ανατρέπεται η ιρακινή κυβέρνηση του Κάσιμ από στρατιωτικό πραξικόπημα που πραγματοποιεί το αραβικό εθνικιστικό σοσιαλιστικό κόμμα Μπάαθ με επικεφαλής τον Αχμέτ Χασάν αλ Μπακρ και διορίζει τον υποστηρικτή της ένωσης του Ιράκ με την ΗΑΔ, Αμπνταλ Σαλάμ Αρέφ Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στις 18 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου ο Αρέφ εξουδετέρωσε το Μπάαθ η συμμετοχή του οποίου στη κυβέρνηση τερματίστηκε.
Στις 8 Μάρτη του 1963. μπααθιστές Σύριοι αξιωματικοί, με επικεφαλής τους Μωχάμετ Ουμράν, Σαλίχ Τζαντίν και Χαφές αλ Ασαντ, πραγματοποίησαν πραξικόπημα, ανέτρεψαν το καθεστώς και έφεραν το Μπάαθ στην εξουσία.
Τον Ιανουάριο του 1964 αρχίζουν συζητήσεις του Ιράκ με τον Νάσερ για την ένωση των δύο χωρών και καταλήγουν σε μια καταρχήν συμφωνία που προέβλεπε μια μεταβατική περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας θα προωθούνταν η συνταγματική αναδιάρθρωση κάθε χώρας. Ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στις 12 Σεπτέμβρη του 1965 από φιλονασερικούς έθεσε τέρμα στις συζητήσεις.
Ιούνης 1967 – Ο Πόλεμος των 6 ημερών
1967 στις 5 Ιούνη, το Ισραήλ επιτίθεται αιφνιδιαστικά κατά της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας και μέσα σε λίγες ώρες έθεσε εκτός μάχης το μεγαλύτερο τμήμα των πολεμικών αεροπλάνων και αεροδρομίων της Αιγύπτου. Οι πολεμικές επιχειρήσεις κράτησαν έξι ημέρες, στην διάρκεια των οποίων οι ισραηλινές δυνάμεις κατέλαβαν τη χερσόνησο του Σινά μέχρι την ανατολική όχθη της Διώρυγας του Σουέζ, τη Λωρίδα της Γάζας, τη δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού, τον ανατολικό τομέα της Ιερουσαλήμ και τα Υψώματα του Γκολάν. Η ναυσιπλοΐα από τη διώρυγα διακόπηκε για άλλη μια φορά και η ίδια η διώρυγα μετατράπηκε σε γραμμή του μετώπου που χώριζε τα αιγυπτιακά από τα ισραηλινά στρατεύματα. Μετά την ανακοπή της προέλασης των στρατευμάτων του Ισραήλ άρχισε η ολόπλευρη εκμετάλλευση των καταληφθέντων αραβικών εδαφών, ενώ κατασκευάστηκαν στρατιωτικοποιημένοι οικισμοί στη χερσόνησο του Σινά, στη δυτική όχθη του Ιορδάνη και στα Υψώματα του Γκολάν. Η κυβέρνηση του Ισραήλ αρνήθηκε να εφαρμόσει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της 22ης Νοέμβρη 1967 και να αποχωρήσει από τα κατεχόμενα αραβικά εδάφη, ως τις γραμμές κατάπαυσης του πυρός που υπήρχαν μέχρι τις 5 Ιούνη του 1967.
Στο Λίβανο, μετά την ήττα των Αράβων στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, οι παλαιστινιακοί καταυλισμοί προσφύγων αναπτύσσουν σημαντική στρατιωτική δραστηριότητα, στρατολογούν αντάρτες και πραγματοποιούν επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ. Το Δεκέμβρη του 1968, μετά από επίθεση Παλαιστινίων ανταρτών κατά ισραηλινού αεροσκάφους στην Αθήνα το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει το αεροδρόμιο της Βηρυτού και καταστρέφει σχεδόν όλα τα αεροπλάνα των λιβανέζικων αερογραμμών. Ακροδεξιοί μαρωνίτες πιέζουν την κυβέρνηση να χτυπήσει τους καταυλισμούς, οι προσπάθειες του λιβανέζικου στρατού οδήγησαν σε πολυάριθμες συγκρούσεις. Τον Νοέμβρη του 1969, με μεσολάβηση του Νάσερ, υπογράφεται συμφωνία ανάμεσα στους Λιβανέζους και τους Παλαιστίνιους που ρύθμισε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των δύο πλευρών.
Εξαιτίας της φιλοϊσραηλινής στάσης των ΗΠΑ στη διάρκεια του Αραβοϊσραηλινού Πολέμου, το Ιράκ καταργεί το μονοπώλιο της Ιρακινής Εταιρείας Πετρελαίου (ΙΕΠ) που ασκούσε από το 1925, στην οποία συμμετείχαν αγγλοαμερικανικές εταιρείες και υπογράφει συμφωνία με τη γαλλική εταιρεία ERAP, διαπραγματεύεται με τη Σοβιετική Ενωση τη χορήγηση σοβιετικής τεχνικής βοήθειας για την αξιοποίηση των πετρελαιοπηγών στη Ρουμέιλα (στη Βασόρα). 17 Ιούλη του 1968, στο Ιράκ, με πραξικόπημα από ομάδα μπααθιστών αξιωματικών με υποκίνηση και υποστήριξη των αγγλοαμερικανικών εταιρειών, το Μπάαθ επανέρχεται στην εξουσία, με επικεφαλής τον στρατηγό Αχμέντ Χασάν αλ Μπακρ.
1969 την 1η Σεπτέμβρη, κίνημα από μια ομάδα νέων αξιωματικών του στρατού, μελών της μυστικής πολιτικής οργάνωσης «Ελεύθεροι Ενωτικοί Σοσιαλιστές Αξιωματικοί», ανατρέπει το βασιλικό καθεστώς της Λιβύης και ανακηρύσσει τη χώρα σε Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης. Η εξουσία περνάει στο Συμβούλιο Επαναστατικής Διοίκησης με επικεφαλής το λοχαγό Μουαμάρ Καντάφι. Το 1970 όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στο έδαφος της Λιβύης διαλύονται.
1970: Στις 28 Σεπτέμβρη πεθαίνει ο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, και στην ηγεσία της Αιγύπτου τον διαδέχεται ο Ανουάρ Σαντάτ. Ο Ιορδανός βασιλιάς Χουσεΐν εξαπολύει αιματηρή επίθεση κατά των παλαιστινιακών καταυλισμών προσφύγων επιδιώκοντας να σταματήσει την δραστηριότητα του Παλαιστινιακού Κινήματος Αντίστασης. Οι Παλαιστίνιοι μαχητές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα και οι περισσότεροι περνάνε στο Λίβανο. Οξύνεται η ένταση μεταξύ των ακροδεξιών χριστιανών και των Παλαιστινίων Φενταγίν, οι Λιβανέζοι Φαλαγγίτες άρχισαν να εξοπλίζονται.
Τον Απρίλη του 1972 η Ιρακινή Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου (ΙΕΕΠ) αρχίζει να παράγει πετρέλαιο από τη Ρουμέιλα, η ΙΕΠ αντιδρά κατεβάζοντας τη παραγωγή της στο μισό, η ιρακινή κυβέρνηση εθνικοποιεί την ΙΕΠ, εξαιρώντας τις γαλλικές εταιρίες που συμμετείχαν στην ΙΕΠ που κατείχαν το 23% των μετοχών.
Ο πόλεμος του Οκτώβρη 1973
Στις 6 Οκτώβρη του 1973, ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου περνούν στην κατεχόμενη ανατολική όχθη της Διώρυγας του Σουέζ και εξαπολύουν επίθεση κατά των ισραηλινών και σε βάθος αρκετών χιλιομέτρων στη χερσόνησο του Σινά. Οι απώλειες και των δυο πλευρών σε έμψυχο δυναμικό ήταν σημαντικές. Οι ΗΠΑ προκειμένου να ενισχύσουν τους Ισραηλινούς έστησαν βιαστικά αερογέφυρα που μετέφερε στρατιωτικό υλικό από την Ευρώπη και την Αμερική προς το Ισραήλ, χρησιμοποιώντας όχι μόνα τα αεροδρόμια και τις βάσεις μέσα στο ίδιο το Ισραήλ αλλά και βάσεις που είχαν στήσει οι Ισραηλινοί μέσα στη χερσόνησο του Σινά. Αραβικά πετρελαιοπαραγωγικά κράτη επιβάλουν πετρελαϊκό αποκλεισμό στις ΗΠΑ και στα κράτη που συμμετείχαν ενεργά στην ενίσχυση του Ισραήλ, την Ολλανδία και την Πορτογαλία. Στις 23 Οκτώβρη 1973 ύστερα από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ επιτυγχάνεται κατάπαυση του πυρός. Μια σειρά μεσολαβητικές πρωτοβουλίες των ΗΠΑ, υπό τον υπουργό των Εξωτερικών Χένρι Κίσιγκερ, κατέληξαν στην υπογραφή συμφωνιών το 1974 και το 1975. Με τις συμφωνίες αυτές επιστράφηκαν στη Αίγυπτο οι δυτικές περιοχές της χερσονήσου του Σινά και αποχώρησαν τα ισραηλινά στρατεύματα από την Διώρυγα του Σουέζ. Η Αίγυπτος άρχισε την εκκαθάριση, αποκατάσταση και αναστήλωση της Διώρυγας, η οποία παραδόθηκε και πάλι στην ναυσιπλοΐα στις 5 Ιούνη του 1975.
Αμέσως μετά η κυβέρνηση του Σαντάτ αλλάζει προσανατολισμούς και προσδένει την Αίγυπτο στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
1978 στις 18 Σεπτέμβρη 1978 υπεγράφησαν οι συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, υπό την αιγίδα του Αμερικανού Προέδρου Τζίμι Κάρτερ, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν συμφωνούν να υπογράψουν εντός τριών μηνών συμφωνία ειρήνης. Η υπογραφή της συμφωνίας σηματοδοτεί το πέρασμα της Αιγύπτου στο αμερικανοϊσραηλινό στρατόπεδο. Πρόκειται για δύο συμφωνίες, η πρώτη των οποίων ορίζει λεπτομερώς το πλαίσιο των τρίμηνων διαπραγματεύσεων που θα ακολουθήσουν (και οι οποίες θα αποδειχθούν τελικά πιο χρονοβόρες), με στόχο την ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων, με την υπογραφή συνθήκης ειρήνης και την αναγνώριση του Ισραήλ από την Αίγυπτο, καθώς και την απόσυρση των ισραηλινών δυνάμεων από το Σινά. Η δεύτερη συμφωνία αναφέρεται στη δημιουργία ενός γενικού πλαισίου βάσει του οποίου θα κινηθούν οι διαδικασίες που, όπως ελπίζεται, θα αποδώσουν τελικά την επίλυση του Παλαιστινιακού και την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Η μεν πρώτη συμφωνία είναι εξαιρετικά σαφής και λεπτομερής, και ως εκ τούτου θα αποδώσει, μετά την παρέλευση εξαμήνου, την υπογραφή συμφωνίας ειρήνης Αιγύπτου – Ισραήλ, ενώ η δεύτερη διατυπώνεται τόσο αόριστα, ώστε να εκλαμβάνεται διαφορετικά από το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι προφανές ότι η ειρήνη στη Μέση Ανατολή παραμένει μακρινό όνειρο. Ο επικεφαλής της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γιάσερ Αραφάτ, κατηγορεί τον Σαντάτ, ότι «αντάλλαξε την αραβική Ιερουσαλήμ με την έρημο του Σινά»,
Ο ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Τον Απρίλιο του 1975 Λιβανέζοι Φαλαγγίτες επιτέθηκαν σε λεωφορείο που μετέφερε Παλαιστίνιους και σκότωσαν όλους τους επιβάτες, αμέσως ξέσπασαν εχθροπραξίες μεταξύ των μουσουλμανικών και των λιβανέζικων χριστιανικών παρατάξεων. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) στην αρχή κράτησε ουδέτερη στάση δεδομένου ότι πολλοί Παλαιστίνιοι μαχητές ήταν χριστιανοί. Τον Γενάρη του 1976, μετά από επίθεση μαρωνιτών πολιτοφυλάκων εναντίον προσφυγικού στρατοπέδου η ΟΑΠ τάχθηκε στο πλευρό της μουσουλμανικής συμμαχίας. Οι μουσουλμάνοι διεκδίκησαν την κατάργηση της θρησκευτικής δομής του πολιτικού συστήματος και την πολιτική ισοδυναμία χριστιανών και μουσουλμάνων. Οι μαρωνίτες αρνήθηκαν να κάνουν οποιαδήποτε υποχώρηση. Τον Φλεβάρη του 1976 ο πρόεδρος της Συρίας Χαφέζ αλ Ασαντ μεσολαβεί και πετυχαίνει συμβιβασμό και συμφωνία ανάμεσα στις αντιμαχόμενες παρατάξεις η οποία όμως απορρίφθηκε από αδιάλλακτα στελέχη της μουσουλμανικής συμμαχίας. Το Μάη του 1976 συριακά στρατεύματα εισβάλουν στο Λίβανο για να επιβάλουν τους όρους της συμφωνίας, μετά από μάχες Παλαιστίνιοι και μουσουλμάνοι υποχωρούν στο Νότο. Ο Λίβανος χωρίζεται σε τρεις ζώνες, στην βόρεια και κεντροανατολική την οποία έλεγχαν πλήρως τα συριακά στρατεύματα, την κεντροδυτική περιοχή που έλεγχαν οι Λιβανέζοι χριστιανοί, δυνάμεις των οποίων προωθούσαν με τη στήριξη του Ισραήλ, την δημιουργία ξεχωριστού χριστιανικού κράτους, και στην νότια όπου οι μάχες ανάμεσα στους Παλαιστινίους και χριστιανούς πολιτοφύλακες συνεχίζονταν.
1979: Τον Γενάρη ανατρέπεται ο σάχης του Ιράν και την 1η Απρίλη ανακηρύσσεται η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
1979 στις 16 Ιουλίου ο Σαντάμ Χουσεΐν αναλαμβάνει την προεδρία της Δημοκρατίας του Ιράκ.
1980 στις 22 Σεπτέμβρη το Ιράκ εισβάλει στο Ιράν μετά από συνοριακές αψιμαχίες για έναν δίαυλο του ποταμού Σατ αλ Αραμπ, ξεκινώντας έναν πόλεμο που θα διαρκέσει 8 χρόνια μέχρι τις 20 Ιούλη του 1988, όταν υπογράφτηκε συμφωνία εκεχειρίας στην Γενεύη μετά από διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οι ΗΠΑαναβαθμίζουν τις σχέσεις τους με το Ιράκ. Το Φλεβάρη του 1982 το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών αφαιρεί το Ιράκ από τον «κατάλογο των χωρών που υποστηρίζουν τη διεθνή τρομοκρατία». Με οδηγία του προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν, χορηγούνται αμερικάνικα δάνεια στο Ιράκ, δίνονται πληροφορίες για τις θέσεις του ιρανικού στρατού και μέσω ιδιωτικών εταιρειών πωλούνται ελικόπτερα στο υπουργείο Αμυνας του Σαντάμ.
Στις 6 του Ιούνη του 1982 ισραηλινά στρατεύματα εισβάλουν στο νότιο Λίβανο και φτάνουν μέχρι τη Βηρυτό, εισβάλουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς σκοτώνοντας χιλιάδες Παλαιστίνιους. Στις σφαγές παίρνουν μέρος και μαρωνίτες αντάρτες κάτω από την επιτήρηση και προστασία του ισραηλινού στρατού, με αποκορύφωμα την 16η Σεπτέμβρη και το μακελειό στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στη Δυτική Βηρυτό. Το 1983 τα ισραηλινά στρατεύματα, ύστερα από συμφωνία με την Λιβανέζικη κυβέρνηση άρχισαν να αποσύρονται τμηματικά. Τελικά τα ισραηλινά στρατεύματα …κατάφεραν να αποσυρθούν, μετά από 18 χρόνια κατοχής, το 2000.
1986 στις 14 Απριλίου, οι αμερικανοί βομβαρδίζουν τη Λιβύη, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «El Dorado Canyon». Είχε προηγηθεί η ανακήρυξη του συνόλου του κόλπου της Σύρτης ως χωρικά ύδατα της Λιβύης, τον Μάρτη του 1986, απόφαση που οδήγησε σε διπλωματική κρίση μεταξύ ΗΠΑ και Λιβύης, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν ότι αναγνωρίζουν μόνο τα δώδεκα ναυτικά μίλια στον Κόλπο της Σύρτης ως χωρικά ύδατα της Λιβύης. Η επίθεση έγινε με αφορμή, όπως δηλώθηκε τότε, τις καταγγελίες περί εμπλοκής της Λιβύης στη βομβιστική επίθεση σε ντισκοτέκ του Βερολίνου, στις 5 Απρίλη 1986. Η Γαλλία και η Ισπανία δεν έδωσαν άδεια στα αμερικανικά σκάφη και τα F-111 πέταξαν με διαδοχικούς εναέριους ανεφοδιασμούς μέσω Γιβραλτάρ. Μετά την αεροπορική επίθεση, η Λιβύη παραιτήθηκε της απόφασής της.
1987 στις 8 Δεκέμβρη οι Παλαιστίνιοι, κάτω από τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης στα κατεχόμενα εδάφη της Γάζας και τη Δυτικής όχθης και τη μεγάλη ανεργία, εξεγείρονται και κηρύσσουν πόλεμο στο Ισραήλ, την πρώτη Ιντιφάντα, που κράτησε από το 1987 έως το 1991 και τελείωσε, μετά από διαπραγματεύσεις για την ειρήνευση στη Μαδρίτη το 1991 και στο Οσλο το 1993, με την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα και τη Δυτική όχθη.