Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που μας έστειλε η αναγνώστρια του «Ημεροδρόμου» Τζίνα Κοντογεώργου, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας και την Παλαιστίνια αγωνίστρια Αχέντ Ταμίμι:
Μια Παλαιστίνια νεαρή γυναίκα, η Αχέντ Ταμίμι, παραμένει ακόμα έγκλειστη στις φυλακές του Ισραήλ, γιατί τόλμησε να ορθώσει το μπόι της στην ανάλγητη, ψυχρή και κυνική εξουσία των κατοχικών δυνάμεων. Μια νεαρή κοπέλα και το αξιοθαύμαστο θάρρος της έγινε σύμβολο του Παλαιστινιακού λαού που διεκδικεί και παλεύει το δικαίωμα ύπαρξης της δική του πατρίδας, που διεκδικεί και παλεύει το δικαίωμα στη ζωή.
Έχοντας βιώσει τον απύθμενο πόνο της ατίμωσης και της αδικίας, έχοντας βιώσει την οδύνη του χαμού οικείων προσώπων, η κοπέλα αυτή, η γυναίκα αυτή, δε θέλησε να υποταχθεί στη «μοίρα» που της ορίζουν οι «ισχυροί».
Επαναστάτησε, επιτέθηκε, πρόταξε τα στήθη της αψηφώντας το θάνατο με υπερηφάνεια, αντλώντας δύναμη από το διακαή πόθο για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Η Αχέντ είναι μια μορφή σύγχρονης ηρωίδας που μας κλονίζει, μας ταρακουνά απ’ τη βολή μας, που θα μπορούσε ως σύγχρονη Πολυξένη να βροντοφωνάξει:Ω πορθητές της πόλης μου, από καρδιάς προσφέρω τη ζωή μου. Για το Θεό αφήστε μου λυτά τα χέρια, για να ζήσω ελεύθερη!
Όπως η ηρωίδα του Ευριπίδη άφησε εμβρόντητους με το θάρρος της και την αξιοπρέπειά της το ανδροκρατούμενο κοινό των Αχαιών, έτσι και τούτο δω το κορίτσι έριξε το χαστούκι και γελοιοποίησε τους δυνάστες του.
Η Αχέντ Ταμίμι είναι μια Παλαιστίνια και σύμβολο για το λαό της. Είναι όμως και μια γυναίκα που γίνεται αφορμή, να επαναφέρουμε στην επιφάνεια κάποιες από τις σημαντικότερες διαστάσεις του γυναικείου κινήματος: τη διεκδίκηση για Ειρήνη, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη συνέχεια της ζωής, και την ελευθερία, που αποτελεί προϋπόθεση της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής επιβίωσης. Αυτός ο αρχέγονος πόθος των γυναικών-μανάδων, των γυναικών-θυγατέρων, των γυναικών-συντρόφων, συζύγων και αγαπημένων, που βιώνουν αιώνες τώρα τις συμφορές και τον παραλογισμό της βίας του πολέμου, επιτάσσεται σήμερα να αναδυθεί και να εκφραστεί. Να εκφραστεί μαχητικά και όχι κατά μόνας, αλλά μαζί με τους άντρες συντρόφους μας, αυτούς που αποτελούν τα αναλώσιμα για χάρη της ισχύος και της λείας των πολέμων των ολίγιστων.
Πόσο μακριά είναι η Αχέντ στην Παλαιστίνη, η Μπεριβάν στη Συρία, η Νοόρα στην Υεμένη από το δικό μας κόσμο, από τη δική μας ειρήνη. Μια ειρήνη εύθραυστη, γιατί από τον πόλεμο των αγορών, τη βία της ανεργίας, της απόλυσης, της κατάσχεσης, της φοροληστείας, και τη βία της οικονομικής μετανάστευσης, απέχουμε απειροελάχιστα από τον πόλεμο των όπλων, τη βία του αίματος και τη βία της προσφυγιάς, καθώς η χώρα μας γίνεται πεδίο έντονων αναμετρήσεων και διεκδικήσεων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που είναι υπεύθυνες για την καταστροφή του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, της Συρίας, του Λιβάνου. Αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που στο όνομα της δημοκρατίας και με τη «βοήθεια» του Θεού κατέστρεψαν-διέλυσαν χώρες και ρίμαξαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, συνανθρώπων μας.
Πόση σημασία έχει ο εορτασμός της γυναίκας την 8η Μάρτη όταν διαγράφεται η πραγματική και ουσιαστική ουσία που συμπυκνώνεται στον όρο Γυναίκα-Άνθρωπος! Και ως κάθε Άνθρωπος οφείλει να στρέψει το βλέμμα στον συνάνθρωπο, λευκό, μαύρο, κίτρινο, Ασιάτη, Ευρωπαίο, Αφρικάνο και όπου γης αδικημένο για να διεκδικήσει μαζί του μια ζωή με αξιοπρέπεια, να διεκδικήσει την ίδια τη ζωή.
