Για τριανταεπτά μέρες το Κομπανί συνεχίζει να αντιστέκεται στις λυσσασμένες επιθέσεις των βαριά εξοπλισμένων φανατισμένων μισθοφόρων του «Ισλαμικού Κράτους» (ISIS).
Στις 19 Δεκέμβρη του 2012 στη περιοχή της Ροζάβα (Rojava – Δυτικό Κουρδιστάν), όπως ονομάζουν τις κουρδικές περιοχές της Βόρειας Συρίας, οι Κούρδοι αποφάσισαν και άρχισαν να υλοποιούν ένα σχέδιο δημιουργίας δημοκρατικής αυτοδιοίκησης στην περιοχή. Το Γενάρη του 2014 ίδρυσαν μια αυτοδιοικούμενη δομή με τη μορφή τριών καντονιών. Το καντόνι Αλ Τζιζίρε (Cizîrê) με πρωτεύουσα το Καμισλί, το οποίο βρίσκεται στην ανατολική Ροζάβα, στα σύνορα με το Ιράκ και τη Τουρκία, το καντόνι του Κομπανί στο κέντρο και το καντόνι του Αφρίν (Efrîn) στη δυτική πλευρά της Ροζάβας. Στις διοικήσεις των καντονιών, εκτός από τους Κούρδους, συμμετέχουν ισότιμα εκπρόσωποι όλων των κατοίκων ανεξάρτητα από εθνότητα ή θρήσκευμα: Αραβες, Ασσύριοι, Αρμένιοι, Τουρκμένιοι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Γιεζίντι, Αλεβίτες.
Από τις 10 Ιούνη 2014 που το ISIS ανενόχλητο μπήκε στη Μοσούλη και ύστερα στο Τικρίτ, ενισχύθηκε και από τον εξοπλισμό που παράτησε ο ιρακινός στρατός στα χέρια του. Στις 15 Σεπτέμβρη το ISIS, μετά τη συγκέντρωση ακόμη μεγαλύτερης δύναμης και πυροβόλων όπλων από το Ιράκ και τη Συρία, εξαπέλυσε μια ακόμη επίθεση, από ανατολικά, δυτικά και νότια του Κομπανί.
Οι υπερασπιστές του Κομπανί, οι μαχητές και οι μαχήτριες των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας YPG/YPJ (ΓεΠεΓκε/ΓεΠεΖε) μαζί με όσους κατοίκους, άνδρες, γυναίκες ακόμη και παιδιά, έχουν απομείνει στη πόλη, αντιστέκονται απεγνωσμένα. Στο βορρά, στα τουρκοσυριακά σύνορα τα τουρκικά στρατεύματα, παραταγμένα κατά μήκος των συνόρων, δυο χιλιόμετρα από το Κομπανί, παρακολουθούν με απάθεια τη σφαγή, εμποδίζουν Κούρδους εθελοντές που θέλουν να περάσουν από τη Τουρκία για να πολεμήσουν στο πλευρό των ομοεθνών τους, ενώ από τα αφύλακτα τουρκοϊρακινά σύνορα, στις περιοχές που ελέγχει το ISIS, το πετρέλαιο, τα όπλα και οι νεοστρατολογημένοι μισθοφόροι περνούν ανενόχλητοι. Οι Κούρδοι μαχητές καταγγέλλουν ότι ο τουρκικός στρατός ειδοποιεί τον ISIS για τις περιοχές όπου πρόκειται να βομβαρδίσουν τα αμερικάνικα αεροπλάνα, έτσι ώστε να αποχωρούν προσωρινά από εκεί και να καταστούν τους βομβαρδισμούς αναποτελεσματικούς, ενώ συχνά πυκνά χτυπούν τους μαχητές του YPG και με χημικά. Για την επίσημη Τουρκία το YPG και οι Κούρδοι κάτοικοι της Ροζάβας είναι τρομοκρατική οργάνωση χειρότερη ακόμα και από το ISIS.
Η επέλαση του «Ισλαμικού Κράτους», οι αγριότητες, οι σφαγές, οι βιασμοί και οι απαγωγές που ακολουθούν, έχουν ξεριζώσει χιλιάδες κάτοικους από τα χωριά τους και τη πόλη. Ένα τεράστιο κύμα προσφύγων έχει δημιουργηθεί. Πάνω από 100.000 άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να περάσουν τα σύνορα με τη Τουρκία. Η κουρδική κοινότητα της Αθήνας έχει καταγράψει την άφιξη 5.600 νέων προσφύγων από τη Ροζάβα στην Ελλάδα. Τρείς από αυτούς, μαχητές του YPG, τραυματισμένους στις μάχες με τους μισθοφόρους του «Ισλαμικού Κράτους», συναντήσαμε στην Αθήνα, σε ένα φιλόξενο σπίτι στις ανατολικές συνοικίες.
— Θέλετε να δημιουργήσετε το δικό σας κράτος, ένα Κουρδικό κράτος, έτσι δεν είναι; ρωτώ στη διάρκεια της σύντομης ενημέρωσης που μας έκαναν.
— Εμείς θέλουμε το δικό μας κράτος, όχι κουρδικό, με διορθώνουν. Να ζήσουμε όλοι μαζί και με τους Αραβες και με τους Αρμένιους και με τους Τουρκμένιους, με όλους τους λαούς της περιοχής. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους Αραβες ή τους Τούρκους. Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά στην περιοχή. Ολοι έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Δεν θέλουμε τους τρομοκράτες του ISIS, δεν θέλουμε τους ιμπεριαλιστές που ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια και τον πλούτο της γης. Αυτά τα παιχνίδια κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσουν. Τίποτα άλλο δεν θέλουμε. Τι άλλο μπορούμε να θέλουμε; Δεν αναγνωρίζουν την παρουσία των Κούρδων πουθενά. Ένα παράδειγμα: 800.000 Κούρδοι δεν έχουν ούτε καν ταυτότητα. Δεν υπάρχουν στη Συρία. Γεννιέται ένα παιδί και δεν καταγράφεται πουθενά. Κούρδος είναι, Αρμένιος είναι, Αραβας είναι; Δεν υπάρχει πουθενά. Με το ISIS υλοποιούνται σχέδια για τον ξεριζωμό των Κούρδων. Είναι γενοκτονία που σχεδιάζουν εδώ και τριάντα – σαράντα χρόνια. Σήμερα είναι το Κομπανί, αύριο το Αφρίν, μεθαύριο το Ντιγιάρμπακίρ. Στα καντόνια που φτιάξαμε προσπαθούμε να διασφαλίσουμε τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών, τη προστασία του περιβάλλοντος, την ελευθερία της θρησκείας. Χριστιανός είσαι, μουσουλμάνος, αλεβίτης, γεζίντι, άπιστος, δεν έχει σημασία. Καμία διαφορά. Να ζήσουμε όλοι μαζί. Να φάμε ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτή τη στιγμή στο Κομπανί μάχονται 2000 μαχητές και 5000 κάτοικοι. Πολεμάει ο κόσμος, όποιος μπορεί να πάρει όπλο. Ηλικιωμένοι, γυναίκες. Τα παιδιά από ηλικία 15 – 16 χρονών, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το ISIS σκοτώνει, δεν πιάνει αιχμάλωτους, βλέπουν το θάνατο και αναγκαστικά πολεμάνε. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Μαζί με το YPG πολεμάνε αραβόφωνοι Τουρκμένιοι, Αρμένιοι και Αραβες της περιοχής.
Ο 27χρονος Τζελάλ διηγείται:
— Είμαι από το Κομπανί. Ήμουν σιδεράς, έφτιαχνα πλαίσια για παράθυρα και πόρτες. Πριν από δυο χρόνια πέρασα στις δυνάμεις του YPG. Από τότε βρίσκομαι με το όπλο στο χέρι. Όταν σταματούσαν οι μάχες, για 4 – 5 ώρες βρίσκαμε λίγο χρόνο για να κοιμηθούμε. Ο κόσμος μας έφερνε φαγητό. Εμείς προστατεύουμε την τιμή μας και τη τιμή του λαού μας. Δεν μπήκαμε σε άλλα οικόπεδα, σε γειτονικές χώρες. Δεν πειράξαμε κανέναν.
Πριν πάρουμε το Κομπανί πίσω, πολεμούσαμε σε χαντάκια έξω από τη πόλη. Από ένα χωριό 4 χιλιόμετρα έξω από το Κομπανί ξεκινήσαμε και μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε τις μάχες σπίτι – σπίτι, μέσα στους μαχαλάδες. Βοηθούσαμε τον κόσμο που είχε εγκλωβιστεί να βγει από την πόλη και μέχρι να ξαναμπούμε μέσα βρίσκανε ευκαιρία οι εγκληματίες του ISIS και γυρνούσαν πίσω. Δεχόμασταν πυρά και από την πλευρά της Τουρκίας. Κάποιες σφαίρες ήταν βουτηγμένες σε μια πούδρα, μια σκόνη, και όταν πέρναγε πάνω από το κεφάλι σου έπεφτες κάτω ζαλισμένος. Όταν πιάνουν αιχμάλωτους, αν δεν τους σκοτώσουν αμέσως, τους κάνουν κηρύγματα, τους δίνουν ναρκωτικές ουσίες, τους γεμίζουν εκρηκτικά χωρίς να το ξέρουν και τους στέλνουν πίσω στα σπίτια τους όπου και πυροδοτούν τις βόμβες.
Εγώ είχα πιάσει έναν αιχμάλωτο, ζωντανό, μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Ηταν μέρες νηστείας και ο αιχμάλωτός μου άρχισε να με παρακαλάει «Σκότωσέ με γρήγορα, σε παρακαλώ, για να πάω δίπλα στον Θεό και στον Προφήτη τώρα που είναι νηστεία», «Όχι», του είπα, «θα περιμένεις να τελειώσει η νηστεία και τότε θα σε στείλω να πας να πλύνεις τα πιάτα». Τον κράτησα μια ώρα και ύστερα τον έστειλα μαζί με τους άλλους αιχμαλώτους. Έχουμε πιάσει καμιά διακοσαριά αιχμαλώτους. Εμείς δεν σκοτώνουμε αιχμάλωτους. Απαγορεύεται. Δεν είμαστε βάρβαροι.
Στα σουνίτικα χωριά ο ISIS προσπαθεί να στρατολογήσει κόσμο καλώντας σε τζιχάντ τους κατοίκους. Παλιότερα πρόσφεραν 150 δολάρια, σήμερα δίνουν 700 δολάρια το μήνα και μπόνους 100 δολάρια για κάθε καινούργιο οπλίτη που θα φέρνει κάποιος παλιότερος. Είναι πολλά λεφτά για την περιοχή.
— Τζελάλ, είναι αλήθεια ότι οι ισλαμιστές του ISIS πιστεύουν πως αν τους σκοτώσει γυναίκα μαχήτρια αυτοί χάνουν τον παράδεισο;
Γέλασε ο Τζελάλ.
— Μια κοπέλα του YPJ αξίζει όσο 100 από αυτούς, απαντάει περήφανα. Τις μαχήτριες μας τις φοβούνται πάρα πολύ. Και οι γυναίκες που μάχονται κρατούν μια σφαίρα, την τελευταία, για τον εαυτό τους, για να μην πιαστούν αιχμάλωτες, όπως έκανε η ηρωίδα Μπεριβάν Σασόν, που αφού υπερασπίστηκε το Κομπανί, όταν τέλειωσαν τα πυρομαχικά της, υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια και τη τιμή της.
— Πως τραυματίστηκες;
— Πριν από περίπου τρεις μήνες, τον Αύγουστο. Κρατούσαμε ένα ύψωμα έξω από το Κομπανί. Δεν είχαμε βαρύ οπλισμό. Πέσανε αρκετές ρουκέτες δίπλα μας. Δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε τις θέσεις μας. Μια ρουκέτα μας χτύπησε. Δυο νεκροί από μας και τρεις τραυματίες. Εμένα με χτύπησε στο δεξί πόδι . Με πήγαν στη Τουρκία και σε ένα νοσοκομείο μου δώσανε πρώτες βοήθειες. Με ρώτησαν πως έγινε και τους είπα πως ήμουν βοσκός στο χωριό μου και έπεσε δίπλα μου μια βόμβα. Ηθελαν να μου κόψουν το πόδι, αλλά αρνήθηκα γιατί ήθελα να γυρίσω πίσω. Δεν με άφηναν. Βρέθηκα να ταξιδεύω παράνομα με λεωφορείο στη Σμύρνη και από κει πέρασα με βάρκα σε ελληνικό νησί. Μάλλον στη Ρόδο. Από κει με ένα μεγάλο καράβι στην Αθήνα.
Ο Τζελάλ εντυπωσιάστηκε από το πλοίο, «ολόκληρο κράτος είναι εκεί μέσα», ήταν το πρώτο του ταξίδι με πλοίο.
Ο Σερβάν, 19 χρονών διηγείται: «Μόλις δημιουργήθηκε στην περιοχή μας, στο Αφρίν, το YPG, το 2011, μπήκα και εγώ. Στην αρχή είχα ένα καλάσνικοφ και μετά έγινα χειριστής πολυβόλου. Το Νοέμβρη του 2013, μια σφαίρα με βρήκε στο πρόσωπο. Εχασα το μάτι μου και η σφαίρα είναι ακόμα στο κεφάλι μου»
Ο Αχμέτ, 27χρονος, παλιός αντάρτης, από το τουρκικό Κουρδιστάν δηλώνει: «Στα χέρια των δημοσιογράφων είναι η πιο πολλή δουλειά, να ενημερώσουν τον κόσμο, να βάλουν το χέρι στη καρδιά και να δουν τους Κούρδους. Τα βάσανά τους και τους αγώνες τους». Ο Αχμέτ τραυματίστηκε από βόμβα η οποία του διάλυσε την πάνω σιαγώνα δημιουργώντας του σοβαρά προβλήματα ακόμα και στην αναπνοή.
«Δεν έχει σημασία αν θα πεθάνουμε στο πόλεμο ή πού τραυματιστήκαμε. Σημασία έχει να γίνει γνωστή η υπόθεσή μας. Ζητάμε από τον καθένα να μας βοηθήσει όπως μπορεί. Μικρά παιδιά που περιμένουν στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας, δεν έχουν τρόφιμα, δεν έχουν ούτε νερό, δεν έχουν φάρμακα. Ζητάμε όπλα. Δεν θέλουμε παρουσία ξένων δυνάμεων στη περιοχή. Να σταματήσουν να χρηματοδοτούν και να εξοπλίζουν το Daesh (έτσι αποκαλούν οι Αραβες και οι Κούρδοι το ISIS στην περιοχή)».
Το YPG/YPJ κατάφερε σήμερα και ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του Κομπανί. Υπάρχουν όμως δυνάμεις ακόμα ελεύθερων σκοπευτών του ISIS και απέξω συγκεντρώνονται μεγάλες δυνάμεις. Αν πέσει το Κομπανί θα δημιουργηθεί σοβαρός κίνδυνος να εξαπλωθεί ο ISIS σε όλη τη περιοχή.
Ο συμπρόεδρος, από την πλευρά του YPG, του Καντονιού του Κομπανί, ο Ενβέρ Μουσλίμ δηλώνει: «Κανείς δεν πρέπει να περιμένει να παραδοθούμε ή να εγκαταλείψουμε τη γη μας. Θα αντισταθούμε μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός μας. Οι συμμορίτες δεν θα καταφέρουν να μπουν στο Κομπανί. Αν χρειαστεί θα τους πνίξουμε στο ίδιο μας το αίμα!»
Το Κομπανί με τέτοιους μαχητές και μαχήτριες που το υπερασπίζονται δεν μπορεί να νικηθεί.
