Στο Νίκο Μπογιόπουλο
O Βραζιλιάνος γενικός χειρουργός Εντουάρντο Μ. ανακάλυπτε διαρκώς νέες τεχνικές εμβολισμού των αγγείων. Με μια σύριγγα στα χέρια του και μικρές αφαιμάξεις στα κατά τόπους μεγάλα αγγεία του σώματος, αναρροφήσεις και επανεγχύσεις του θρομβωμένου αίματος, θεράπευε τα μηριαία ανευρύσματα. Βέβαια, αυτός ο διαβολικός γιατρός, δεν διέθετε ούτε μία δημοσίευση σε διεθνές περιοδικό. Σνόμπαρε τις ανακοινώσεις στα συνέδρια. Πίστευε ότι αυτά αφορούν μόνο τους αργόσχολους ή αυτούς που δεν τα πάνε και τόσο καλά με την καθημερινή ιατρική πράξη.
Ο Εντουάρντο Μ. δούλευε νυχθημερόν σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο. Ήταν όμως γνωστός στη διεθνή ιατρική κοινότητα για τα επιτεύγματά του. Οι πατέντες του, πάντα ανέξοδες και ευρηματικές, υιοθετούνταν από όλους, και ξέφευγαν κατά πολύ από τα γνωστά ιατρικά πρωτόκολλα. Ο Εντουάρντο Μ. ήταν το μαύρο πρόβατο στην κλινική. Απείθαρχος στις κατευθύνσεις του διευθυντή, μα πάντα προσηλωμένος στο πρόβλημα του αρρώστου, δεν έφευγε από το νοσοκομείο αν δεν έβρισκε την λύση που τον ικανοποιούσε.
Μια μέρα ο Εντουάρντο Μ. έγινε έξαλλος με ένα άρθρο που διάβασε στην εφημερίδα. Σύμφωνα με το ” σχέδιο Ευρώπη ” ένας σημαντικός αριθμός των επαρχιακών νοσοκομείων έπρεπε να κλείσει ή να συγχωνευτεί με άλλα. Στόχος του Σχεδίου ήταν η μείωση των δαπανών στη Δημόσια Υγεία κατά το ήμισυ. Ο Εντουάρντο Μ. άρχισε να ωρύεται όταν διάβασε πως οι μεγάλες Ιδιωτικές Κλινικές θα παρείχαν πλέον εκπαίδευση σε ανειδίκευτους γιατρούς. Πίστευε πως η Ιδιωτική Κλινική σαν στόχο έχει μόνο το κέρδος και όχι την εκπαίδευση.
Στους επόμενους μήνες ο Εντουάρντο Μ. παρέλαβε το χαρτί της απόλυσής του. Ο διευθυντής τού εξήγησε πως πρώτα θα έφευγαν οι ξένοι από το νοσοσκομείο και έπειτα οι Έλληνες. Μετά από λίγο καιρό το νοσοκομείο θα έκλεινε. Ο Εντουάρντο Μ. δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια. Μάζεψε ένα πρωί όλους τους ειδικευόμενους γιατρούς, που είχε υπό την καθοδήγησή του, και εξήλθαν με βηματισμό από την πύλη του νοσοκομείου. Από πίσω, ένας ένας, άρχισαν να ακολουθούν και οι ασθενείς. Γρήγορα η ” παρατάφριος ” περιοχή, όπου ήταν χτισμένο το νοσοσκομείο, γέμισε με γιατρούς και ασθενείς.
Η πορεία με τις λευκές μπλούζες μέσα στην ( Ν ) τάπια, άρχισε να μετατρέπεται σε έναν μεγάλο ορμητικό ποταμό, που παρέσερνε τους πάντες στο πέρασμά του, τους πεζούς, τα αυτοκίνητα, τα δίκυκλα. Οι ασθενείς πεζοπορούσαν στην κορυφή της πορείας, με πλακάτ, φωνάζοντας συνθήματα. Ο υπόλοιπος πληθυσμός της πόλης ήταν ο κορμός της διαδήλωσης και ακολουθούσαν στο τέλος οι γιατροί και το λοιπό νοσηλευτικό προσωπικό.
Οι ασθενείς αισθανόταν ασφαλείς, παρόλο που οι μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις, μαζί με το στρατό άρχισαν να τους ζώνουν. Μπροστά τους με σταθερό βήμα περπατούσε ο Εντουάρντο Μ. που τους κάλυπτε. Και μπροστά από τον Εντουάρντο Μ. πεζοπορούσαν οι ιατρικές του πατέντες, και ακόμα πιο μπροστά οι Ιδέες του πιασμένες χέρι χέρι, φορώντας μεγάλα ουράνια αλεξίσφαιρα.
Παίζοντας μελωδικά Kalashnikov …
