Έτσι… Να με βολεύει να πηγαινοέρχομαι από το πιάνο στο γραφείο.
Στην κουζίνα, στο φαξ στο τηλέφωνο, εκεί που έχω τα σι ντι, στο σημείο που είναι τα κεριά, ανάβω πάντα τρία, για την τριάδα, λινές πετσέτες , φθαρμένες αλλά λινές, δάφνη και μέντα σε σακουλάκια να διώχνει τις μύγες.
Πολλές μύγες, άθλιες στην κυβέρνηση, και παντού.
Οι καθαρίστριες , με το γκεη πραιντ, μαζί, σωστό , γλυκό…. μ’ αρέσει… Η ξενέριτ πασχίζει να υπάρξει, όπερ αδύνατο, η απολυμένη ΕΡΤοπεν απέναντι γιορτάζει τον ένα χρόνο που την κλείσαμε, ο γιατρός του Μπένυ μου στέλνει επανωτά εσεμέσια , που τα δημοσιεύω και κατουριόμαστε στα γέλια, τρολλαρουμε τη ζωή μας να μη μας πάρει από κάτω η κατάθλα και την πιούμε.
Βλέπω φίλους να μέλανε για Ποτάμι, μούρχεται μια τρέλα, βυθίζομαι στον Βάρναλη, έπρεπε, να φάμε όλη αυτή την χλαπάτσα, για να χαμπαριάσω ότι έχει γράψει αυτό το μνημείο που μελετάω τώρα για να το πω:
«Η δημοκρατία σας είναι μασκαρεμένη τυραννία», «λέφτεροι πολίτες δικιά μας η πατρίδα μα τίποτα δικό μας μέσα σ’ αυτήν. Όλα ξένα».
Έχει τρύπα ο καπιταλισμός αυτή τη στιγμή, είναι ευκαιρία να τη μεγαλώσουμε, κι αίφνης κάποιος αριστερός με κατηγορεί για αριστερό εθνικιστή, επειδή μιλάω για τον τόπο μου και τον αγαπώ πιο πολύ από κάθε άλλονε, γιατί έχει νερά και ήλιο και βοηθάει αυτό να χορεύεις, να σε πιάνει το αλκοόλ και να το καις, χωρίς να σε διαλύει.
Μου ‘χει σπάσει τα νεύρα η βλακεία η ανίκητη, ο μικροκομματισμός, τα άθλια αντρικά μαγιό της Μυκόνου, οι γαϊδουριές, οι ματατζήδες, οι τσαμπουκάδες των αθλίων της παραδημοσιογραφίας, οι νεοφιλελεδες, οι συνταξιούχοι του διαδικτύου, οι κολλημένοι καλλιτέχνες, οι μαραζωμένοι πασόκοι που καγκουράρουνε στο ΣΥΡΙΖΑ, οι μαλακίες του Χουβαρδά στο Ηρώδειο….
Ο Χατζιδάκις,που τον θυμηθήκαμε γιατί λείπει, ξεχνάμε την Αυριανή, πόσοι την ψηφίζανε τότε… και πόσοι απ’ αυτούς που την ψηφίζανε τότε ανεβάζουν σήμερα τα τραγούδια του με αφιερώσεις ξενέρωτες και «πόσο μας λείπει».
«Να πάτε στο διάολο» θα τους έλεγε αν ζούσε… αυτό θα τους έλεγε.
Ελεεινή θερινή κυβέρνηση λαϊκής ακροδεξιάς με βασικά Σημιτικούς σιχαμένους… Με κλειστή βουλή και μουντιάλ, χουντοκατάσταση σε ύπνωση τραυματικής ποστ δημοκρατίλας.
Δύσκολος ο Ιούλιος αυτός, θυμίζει ‘65, το θυμάμαι το ‘65,αλλα η μαγαρισιά απογειώθηκε πια, τα ελληνικά είναι γκρηκλις… και είναι χοντρός λιγνός δυο τσέτουλα της πολιτικής που μισιόντουσαν και τακιμιάσανε για να αλληλοστηριχτούνε εγκαταλελειμμένοι από τους οικείους τους… δεν βαστάνε για πολύ… αυτό είναι σίγουρο… εμείς δεν είμαστε έτοιμοι.
Πολυθρόνα με ροδάκια, θα τη διαλύσω,να φύγει…. απ’ το σπίτι…. με βόλεψε πολύ καιρό, και το παράθυρο όλο απομακρύνεται.
