Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους ακόμη και το ανεπαίσθητο τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στην Κίνα (ας πούμε) μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες κάπου στον κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια, δε θέλουμε να φανταστούμε τί μπορεί να σημάνει η αποχώρηση του Βασίλη Οικονόμου από την ΔΗΜΑΡ!
Ίσως βέβαια, να σημαίνει ακριβώς το ίδιο με την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ για τη ΔΗΜΑΡ. Ποιος ξέρει;
Όπως και να έχει,ακόμη περισσότερο, αδυνατούμε να συλλάβουμε τις εξελίξεις που σηματοδοτούν η διαφαινόμενη προσέγγιση του Ανδρέα Λοβέρδου σε κάποια υπουργική καρέκλα, η ανάδειξη νέων ηγετικών φυσιογνωμιών στο χώρο του ΠΑΣΟΚ όπως ο Συμεών Κεδίκογλου, ο Μιχάλης Κασσής (που συνηθίζει να κάνει γαργάρες με…γάλα) ο Θάνος Μωραΐτης και πάει λέγοντας…
Πάντως, αν κάτι μπορεί να καταπραΰνει το άγχος που δημιουργούν οι συνταρακτικές κινήσεις όλων αυτών των μεγάλων ανδρών της Κεντροαριστεράς — συμπεριλαμβανομένων του Βελιζέλου (του Ευάγγελου), του Παπανδρέου (του Γεωργίου του μικρού) του Κουβέλη, του Ψαριανού και του Θεοδωράκη (όχι του Μίκη, του Σταύρου)–
είναι η ιστορία.
Μια ματιά στην ιστορία της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού του λεγόμενου «κεντρώου χώρου» μετά την έξοδο του Βενιζέλου (του Ελευθέριου) από την σκηνή είναι αποκαλυπτική και μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει όταν καταρρέει μία παράταξη η οποία είναι διαρθρωμένη σε κόμμα. Σε κόμμα όμως, σύμφωνα με τον ορισμό που ο Ροΐδης δίνει στη λέξη κόμμα. Ας τον θυμηθούμε:
«Κόμμα είναι ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.»
Ο παραπάνω ορισμός, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το άγχος των σημερινών…μεγάλων φυσιογνωμιών του λεγόμενου «μεσαίου χώρου». Δεν είναι βλέπετε μικρό εύκολο πράγμα η εξεύρεση ενός «οποιουδήποτε αρχηγού» που θα τους εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πρόσβαση στην μαρμίτα με το μέλι της εξουσίας και της εξασφάλισης της δυνατότητας να
ζώσι (μες την καλή χαρά) χωρίς να σκάπτωσι.»
Κοιτώντας προς τα πίσω βλέπουμε ότι οι ταγοί του εν λόγω χώρου πέρασαν μεγάλα βάσανα στην προσπάθειά τους να βρουν αρχηγό και «
ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού»
Αν, μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι τα βάσανα του παρελθόντος κράτησαν καμιά σαρανταριά χρόνια τότε οι σημερινοί ταγοί του «κεντρώου- κεντροαριστερού χώρου» πρέπει να οπλιστούν με μεγάλη υπομονή…
Ας παρακολουθήσουμε τις μεταπολεμικές εκλογικές περιπέτειες του χώρου:
- Ο Γ. Παπανδρέου (και αφού χρημάτισε πρωθυπουργός κατά το 1944 χωρίς να ηγείται κόμματος) συγκρότησε το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και συνέπραξε στην Εθνική Πολιτική Ένωση, που ανέδειξε, στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, 27 βουλευτές (ποσοστό 19,3%), ενώ οι Φιλελεύθεροι του Σοφ. Βενιζέλου έλαβαν ποσοστό 14,4%.
- Στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, το Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου απέσπασε ποσοστό 10,7% και 35 έδρες, ενώ το Κόμμα των Φιλελευθέρων 17,2% και η πρωτοεμφανιζόμενη Ε.Π.Ε.Κ. 16,4%.
- Στις εκλογές της 9.9.1951, το κόμμα του Γ. Παπανδρέου δεν εξέλεξε βουλευτή (έλαβε 2,1% των ψήφων),
- Στην αναμέτρηση της 16.11.1952 ο Γιώργος Παπανδρέου πολιτεύθηκε και εκλέχθηκε με τον Εθνικό Συναγερμό (το έχει άραγε κατά νου Ευάγγελος Βενιζέλος;).
- Στις εκλογές της 19.2.1956, τα ποικίλα «κεντρώα» σχήματα διαχύθηκαν στην Δημοκρατική Ένωση (το Κόμμα των Φιλελευθέρων έλαβε 25 έδρες και η Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση του Γ. Παπανδρέου 39).
- Κατά την εκλογική αναμέτρηση της 11.5.1958, το Κόμμα των Φιλελευθέρων, υπό την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου, υπερέβη (για πρώτη φορά στη μεταπολεμική του ιστορία) το όριο του 20%, η ανάδειξη όμως της Ε.Δ.Α. σε αξιωματική αντιπολίτευση σηματοδότησε αρνητική για τον «κεντρώο» χώρο τροπή στο συσχετισμό δυνάμεων
- Όμως η εκλογική καταγραφή της νεοϊδρυθείσης Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1961 (86 βουλευτές, από τους οποίους οι περισσότεροι ανήκαν στην παπανδρεϊκή συνιστώσα) και ιδιαίτερα ο θρίαμβος της κατά το 1963-64, άλλαξαν εκ νέου (και ριζικά) το πολιτικό σκηνικό.
Με απλά λόγια το
δίδαγμα της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας που πρέπει να λάβουν (αν το επιθυμούν) σοβαρά υπόψη τους οι σημερινοί τιτάνες του χώρου είναι πολύ απλό και συνοψίζεται σε δυο λέξεις: «
καλά ξεμπερδέματα».
Επίλογος από τον Μάρκο
Ίσως βέβαια, να σημαίνει ακριβώς το ίδιο με την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ για τη ΔΗΜΑΡ. Ποιος ξέρει;
Όπως και να έχει,ακόμη περισσότερο, αδυνατούμε να συλλάβουμε τις εξελίξεις που σηματοδοτούν η διαφαινόμενη προσέγγιση του Ανδρέα Λοβέρδου σε κάποια υπουργική καρέκλα, η ανάδειξη νέων ηγετικών φυσιογνωμιών στο χώρο του ΠΑΣΟΚ όπως ο Συμεών Κεδίκογλου, ο Μιχάλης Κασσής (που συνηθίζει να κάνει γαργάρες με…γάλα) ο Θάνος Μωραΐτης και πάει λέγοντας…
Πάντως, αν κάτι μπορεί να καταπραΰνει το άγχος που δημιουργούν οι συνταρακτικές κινήσεις όλων αυτών των μεγάλων ανδρών της Κεντροαριστεράς — συμπεριλαμβανομένων του Βελιζέλου (του Ευάγγελου), του Παπανδρέου (του Γεωργίου του μικρού) του Κουβέλη, του Ψαριανού και του Θεοδωράκη (όχι του Μίκη, του Σταύρου)– είναι η ιστορία.
Μια ματιά στην ιστορία της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού του λεγόμενου «κεντρώου χώρου» μετά την έξοδο του Βενιζέλου (του Ελευθέριου) από την σκηνή είναι αποκαλυπτική και μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει όταν καταρρέει μία παράταξη η οποία είναι διαρθρωμένη σε κόμμα. Σε κόμμα όμως, σύμφωνα με τον ορισμό που ο Ροΐδης δίνει στη λέξη κόμμα. Ας τον θυμηθούμε:
«Κόμμα είναι ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.»
Ο παραπάνω ορισμός, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το άγχος των σημερινών…μεγάλων φυσιογνωμιών του λεγόμενου «μεσαίου χώρου». Δεν είναι βλέπετε μικρό εύκολο πράγμα η εξεύρεση ενός «οποιουδήποτε αρχηγού» που θα τους εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πρόσβαση στην μαρμίτα με το μέλι της εξουσίας και της εξασφάλισης της δυνατότητας να ζώσι (μες την καλή χαρά) χωρίς να σκάπτωσι.»
Κοιτώντας προς τα πίσω βλέπουμε ότι οι ταγοί του εν λόγω χώρου πέρασαν μεγάλα βάσανα στην προσπάθειά τους να βρουν αρχηγό και «ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού»
Αν, μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι τα βάσανα του παρελθόντος κράτησαν καμιά σαρανταριά χρόνια τότε οι σημερινοί ταγοί του «κεντρώου- κεντροαριστερού χώρου» πρέπει να οπλιστούν με μεγάλη υπομονή…
Ας παρακολουθήσουμε τις μεταπολεμικές εκλογικές περιπέτειες του χώρου:
