Η εικόνα του ματατζή να χτυπάει πισώπλατα, άνανδρα και απρόκλητα την καθαρίστρια είναι πλήρως αντιπροσωπευτική του ήθους, αλλά και του πολιτικού κατήφορου της κυβέρνησης. Ακόμη και ο… Φαήλος Κρανιδιώτης εξανέστη: «Το θέμα των καθαριστριών εξελίσσεται σε μια πολιτική, επικοινωνιακή και κυρίως ηθική ήττα. Υπάρχουν άλλοι να δείξουμε πυγμή».
Όμως η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τους… άλλους. Για τις καθαρίστριες ενδιαφέρεται, για τους απολυμένους κάθε είδους, για τους απεργούς, για όσους τολμούν να σηκώσουν κεφάλι.
Δεν έχει σημασία που μόνο ελάχιστοι στέκονται όρθιοι απέναντί της. Δεν σηκώνουν, βλέπετε, ανάστημα εκατοντάδες χιλιάδες, όπως τις παραμονές του δεύτερου μνημονίου, παρά μόνο μερικές δεκάδες απολυμένες καθαρίστριες.
Δεν είναι πολλές. Είναι όμως αρκετές για να χαλάσουν τη μόστρα μιας κυβέρνησης που, κόντρα σε κάθε κόστος, επιστρατεύοντας κάθε μέσο, είναι απολύτως αποφασισμένη να επιβάλει όλα τα συμφωνηθέντα με τη… διεθνή της τοκογλυφίας. Και δεν πρόκειται να διστάσει: θα συνεχίσει να εφαρμόζει όλα όσα της ορίζουν, ακόμη και διά της ωμής βίας, την οποία χρησιμοποίησε, όπως και οι προκάτοχοί της, χωρίς αναστολές όποτε «χρειάστηκε».
Ο άνανδρος τσαμπουκάς όμως δεν μπορεί να κρύψει τη θεμελιώδη αδυναμία των εταίρων της συγκυβέρνησης: είναι καθαρά ηττημένοι στις ευρωεκλογές, στα χαμηλότερα κομματικά ποσοστά της ιστορίας τους, σε αποδρομή από την κυβερνητική εξουσία, ενώ οι εγχώριοι και διεθνείς πάτρωνές τους τούς θεωρούν τελειωμένους και προσπαθούν, όσο ακόμη προλαβαίνουν, να τους αποσπάσουν όσα περισσότερα μπορούν.
Η αδυναμία τους αντισταθμίζεται με βία. Όσο, μάλιστα, χάνουν το κοινωνικό, πολιτικό και ηθικό τους έρεισμα, όσο περισσότεροι τους θεωρούν τελειωμένους, τόσο περισσότερο θα γίνονται βίαιοι. Και ίσως επικίνδυνοι…
