Δύο σκηνές, δύο στιγμιότυπα γεμάτα από τα πνεύμα των Χριστουγέννων πλην όμως και της νομιμότητας.
Ο αγνός, καλοκάγαθος, φιγούρα παρμένη κατ’ ευθείαν από τα σοκάκια της παλιάς Αθήνας, λατερνατζής σουλατσάρει με τη λατέρνα του στο κέντρο της πόλης, γυρίζει αργά – αργά και νωχελικά τη μανιβέλα, η μελωδία, ολίγον ξεκούρδιστη, ξεχύνεται στα ανοιχτά μαγαζιά της Κυριακής και οι χαρούμενοι πολίτες της Αθήνας με μια γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας κάνουν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους.
Αυτή είναι η μαγική εικόνα, η οποία βόλεψε μια χαρά το ρεπορτάζ μεγάλου καναλιού προκειμένου να μας αφηγηθεί τι καλά που περνούν οι άνθρωποι κάνοντας τις αγορές τους. Ο γραφικός λατερνατζής ήταν το απαραίτητο περιτύλιγμα για να πάρει η εικόνα μια εσάνς ανόθευτης λαϊκότητας.
Αν αρχίσουμε να αποδομούμε την εικόνα από πίσω θα δούμε τα εξής… πρωτόγνωρα που, φευ, βρίσκονται τόσο μακριά από το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά και από το πνεύμα της «αριστερής» μας κυβέρνησης, που τόσο πολύ προσπαθεί να μας πείσει για το ανθρωπιστικό φιλολαϊκό της πρόσωπο.
Θα δούμε, λοιπόν, γονείς και παιδάκια που ούτε που τόλμησαν να σκεφτούν ότι μπορούν να ψωνίσουν, όταν είναι αμφίβολο αν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα υπάρχει φαγητό. Υπάρχουν γονείς με παιδάκια που ξεροστάλιαζαν μπροστά από πλουμιστές βιτρίνες. Αλλά μέσα δεν μπορούσαν να μπουν. Υπήρχαν υπάλληλοι των ανοιχτών καταστημάτων που τη μία και μοναδική μέρα της εβδομάδας , αυτή την κυριακάτικη αργία, για την οποία κάποτε χυνόταν αίμα, δεν μπόρεσαν να μείνουν στο σπίτι με την οικογένειά τους. Διότι στην ωραία «αριστερή» μας κοινωνία η καταστρατήγηση της κυριακάτικης αργίας δεν είναι πια αιτία πολέμου για την υπεράσπιση στοιχειωδών δικαιωμάτων. Όχι! Είναι προσφορά στην κοινωνία. Γι’ αυτό και κάτι «ανόητοι» που περνούσαν από την οδό Ερμού φωνάζοντας και διεκδικώντας αυτό το στοιχειώδες, δηλαδή την αργία του εργαζόμενου, ήταν μόνο μία φευγαλέα εικόνα που καθόλου δεν μπορούσε να επηρεάσει την διάχυτη χριστουγεννιάτικη χαρά.
Οσο για τον συμπαθή λατερνατζή… μόλις και φευγαλέα μάθαμε ότι πριν από 5 χρόνια – δηλαδή όταν άρχιζε η κτηνωδία των μνημονίων – βρέθηκε απολυμένος ώστε αναγκάστηκε να ξεσκονίσει τη λατέρνα – οικογενειακό κειμήλιο, να την πάρει στην πλάτη και να βγει στους δρόμους. Και αυτή την εικόνα είτε την πάρουμε στην ασπρόμαυρη εκδοχή του ελληνικού κινηματογράφου με τον Βασίλη Αυλωνίτη να την κουβαλάει στην πλάτη σαν να κουβαλάει τους κόπους και τα βάρη όλης της στερημένης του ζωής, είτε την πάρουμε στην σύγχρονη έγχρωμη και όχι fiction εκδοχή της είναι το ίδιο μελαγχολική, μα και εξοργιστική. Διότι η φτώχεια είναι γραφική μόνο για κάτι κοσμικούς τύπους που αρέσκονται να κάνουν τουρισμό ανάμεσα σε φτωχικές αυλές με ολάνθιστες γλάστρες. Αλλά καθόλου βολική για πνεύμα της ανόθευτης χριστουγεννιάτικης χαράς των καναλιών και της αριστεροδέξιας κυβέρνησης.
Προς το παρόν, λοιπόν, αυτόν τον πλανόδιο βιοπαλαιστή δεν τον μάζεψαν 13 αστυνομικοί και 2 περιπολικά ως κλέφτη του κράτους, όπως τον καστανά στην Θεσσαλονίκη. Κι εσείς τι νομίζετε; Φαντάζεστε, μήπως, ότι κουβαλώντας τη λατέρνα στην πλάτη σκέφτηκε να αγοράσει και μια μηχανή να κόβει αποδείξεις ή ένα μηχάνημα να δέχεται κάρτες για τα φραγκοδίφραγκα που γεμίζουν το τενεκεδάκι του; Μάλλον αδύνατον. Και αυτός στυγνός κλέφτης του κράτους είναι, για τον οποίο θα ‘ρθει κάποτε η ώρα του να δώσει λογαριασμό στα ταμεία του «αριστερού» μας κράτους. Αλλά δεν ήρθε ακόμα η κατάλληλη στιγμή… Για την ώρα ήταν το βολικό πρόσωπο για να του φορέσουν το ρόλο της νοσταλγικής νότας μέσα στη ενθουσιασμό των Χριστουγέννων.
Στο μεταξύ κάποιοι άλλοι συνεχίσουν να λερώνουν με το στόμα τους έννοιες πολύ μεγάλες για το μπόι τους όπως αυτή της αριστεράς. Όμως άλλο είναι το πρόσωπο και άλλο το προσωπείο. Και το τελευταίο μπορεί και να ξηλωθεί…
