Την ώρα που όλη πιάνουν τη μύτη τους με αποστροφή για την μπόχα της απόπειρας εξαγοράς βουλευτή για να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε να μακροημερεύσει μια κυβέρνηση που στέλνει στον Καιάδα της φτώχειας και της εξαθλίωσης το 90% του πληθυσμού της χώρας, βγαίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και τι λέει σε διάγγελμά του;
Από τη μια εμφανίζεται ως Πόντιος Πιλάτος μιλώντας για «όργιο αστήρικτων και άθλιων κατηγοριών για δήθεν προσπάθεια εξαγοράς βουλευτών» και από την άλλη υπόσχεται τη …«διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος», κλείνοντας απροκάλυπτα το μάτι σε όσους ανεξάρτητους ή από άλλα κόμματα ψηφίσουν τον Πρόεδρο, τάζοντάς τους υπουργικά έδρανα και άλλα οφίτσια!
Αν αυτό δεν είναι αθλιότητα, τότε τι είναι; Αν αυτό δε συνιστά ωμή – ωμότατη – απόπειρα εξαγοράς και απρόκλητη κλήση σε αποστασία προς βουλευτές, τι άλλο είναι;
Αλλά, αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμφανίζεται τόσο πρόθυμος να εξαγοράσει τους «προθύμους», έστω με κάποιες καρέκλες, τότε γιατί να μην πιστέψουμε όλοι ότι πίσω από το «όργιο εξαγοράς» και όλη την υπόλοιπη σαπίλα των τελευταίων ημερών, κρύβεται ο ίδιος ο Σαμαράς; Αυτό δε λέει η κοινή λογική;
Αλλά το έχουν πει εκατοντάδες χρόνια πριν από εμάς: «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη». Στις μέρες και θράσος απύθμενο. Ή, μήπως, απροσμέτρητη κατάντια;
