Στο κατώφλι μιας οδυνηρής δύσης, που δεν θυμίζει εκείνο το υπερφυσικό όργιο αποχρώσεων ενός ηλιοβασιλέματος στο Μεσολόγγι… Είναι μια δύση με άγρια αστραπόβροντα, που κανένα αλεξικέραυνο της «δεύτερη φορά Αριστεράς» δεν μπορεί να εκτρέψει. Ένα χαμηλό βαρομετρικό που μας έρχεται ντουγρού από τις Βρυξέλλες. Απάνθρωπο κι ανελέητο. Εκεί που συντελέστηκε σε μια μαραθώνια νύχτα ο πολιτικός ανασκολοπισμός ενός νέου και πολλά υποσχόμενου Πρωθυπουργού αυτής τής χώρας. Που, ανίκανος να αντιδράσει, παρέδωσε τα ηνία τής Εθνικής κυριαρχίας της χώρας, ελπίζοντας ότι έτσι θα διασώσει την πολιτική ύπαρξη τής παράταξής του. Φευ! Γιατί ήταν συμπαθής και ίσως παραμένει συμπαθής, για όσους ακόμα ελπίζουν. Ελπίζουν όμως, σε τι;
Η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι της απόλυτης αποδόμησης. Καμιά γενναία θεσμική παρέμβαση από την κυβέρνηση δεν έχει υλοποιηθεί ως τα σήμερα που να δικαιώνει το πολιτικό όραμα όσων πίστεψαν κι εξακολουθούν να πιστεύουν σε μια ριζοσπαστική Αριστερά. Οι τομείς της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού, της Ανάπτυξης, δοκιμάζονται όσο ποτέ. Αφανείς και εμφανείς μηχανισμοί εγκλωβίζουν και τις πιο αγαθές προθέσεις. Το ΠΑΣΟΚ παίρνει την εκδίκησή του μέσα από το …ΣΥΡΙΖΑ. Ίδιες πρακτικές, που ναρκοθετούν κάθε προσπάθεια υπέρ του συνόλου και τη μεταβολίζουν στο συμφέρον του ενός. Πλήρης η αδυναμία μιας σύγχρονης πολιτικής διαχείρισης των προβλημάτων, μέσα κι έξω. Απλά, όταν τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο μελαγχολικά, ξαμολάμε κάποιους- Καλή ώρα, σαν τον Τσακαλώτο- ανά τας Ευρώπας, δίκην πλασιέ πολυεθνικών, μπας και τους πείσουμε να συναινέσουν, έστω στα μίνιμουμ. Αυτή όμως δεν είναι πολιτική χώρας υπερήφανης και ανεξάρτητης. Είναι η ξεφτίλα της απόλυτης επαιτείας. Και τούτο για τον απλούστατο λόγο ότι:
Δεν επιβάλλαμε σ αυτήν την, σκληρή και άκαμπτη, νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, την πολιτική διάσταση του προβλήματος. Ότι ναι,είμαστε μια χώρα χρεωμένη, αλλά ταυτόχρονα είμαστε και μια χώρα κυρίαρχη. Ότι ναι,αποδεχόμαστε το χρέος, αλλά δεν αποδεχόμαστε την κατάλυση της κυρίαρχης βούλησης του λαού, καταργώντας την δημοκρατική λειτουργία του Κοινοβουλίου από την Τρόικα, που μας υπαγορεύει την νομοθετική διαδικασία.
Έτσι βρεθήκαμε με μια κυβέρνηση αριστεράς να διαχειρίζεται όχι την κρίση, αλλά τον σταδιακό θάνατο της χώρας. Έτσι όπως ακριβώς το διατύπωσε ο Γιούνγκερ σ έναν από τους ασπασμούς που αντάλλαξε με τον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Ποια, όμως, είναι η Ευρώπη με την οποία συνομιλούμε σε μια σχέση αποικίας- αποικιοκράτη;
Είναι μια Ευρώπη υποκριτών και πολιτικά μετριότατων αναστημάτων, αιχμαλώτων των λόμπι σειράς πολυεθνικών.
Είναι η Ευρώπη που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το κύμα των προσφύγων, έτοιμη να τους εξαφανίσει όπου γης πότε με το επιχείρημα της τρομοκρατίας, πότε με την κατηγορία ότι εθώπευσαν συλλήβδην, την Πρωτοχρονιά, τα οπίσθια…Γερμανίδων!
Είναι η Ευρώπη που κόπτεται για την προστασία της καρέτα- καρέτα, στον Κυπαρισσιακό κόλπο, απειλώντας μας με εξοντωτικά πρόστιμα, την ώρα που αδιαφορεί για εκατόμβες αυτοκτονιών εξαιτίας της απόγνωσης σ αυτή τη χώρα.
Είναι η Ευρώπη που επιχαίρει όταν ξυλοκοπείται ένας άμοιρος συνταξιούχος των τριακοσίων ευρώ έξω από του Μαξίμου.
Είναι η Ευρώπη που τρίβει τα χέρια της, γιατί τηρείται το μνημόνιο και τα νοσοκομεία μένουν δίχως γάζες, χωρίς χειρουργικά αναλώσιμα.
Είναι η Ευρώπη που αδιαφορεί αν σ αυτή τη χώρα ένας καρκινοπαθής είναι καταδικασμένος γιατί δεν έχει δυνατότητα χημειοθεραπείας.
Αυτή είναι η Ευρώπη. Θυμίζει γριά μαλακισμένη και πάμπλουτη, που ενώ έχει παιδιά να πεθαίνουν για ένα πιάτο φαΐ, αφήνει την κληρονομιά της στις γάτες…
Να γιατί θα προτιμούσα σ αυτή την Ευρώπη να είμαι μια καρέτα- καρέτα.
